แกร๊ก!
แอ๊ดดด~~
เสียงเปิดประตูเข้ามาภายในห้องนอนมืดสลัวไร้เสียงรบกวนใดๆมีเพียงลมจากเครื่องปรับอากาศที่ช่วยลดอุณหภูมิในห้องให้เย็นฉ่ำจนบางครั้ง รู้สึกหนาวเหน็บไปถึงขั้วหัวใจ
พรึ่บ!
ที่นอนนุ่มยุบยวบเมื่อทิ้งน้ำหนักตัวลงนั่งสายตาจ้องมองคนที่หลับสนิทด้วยความอ่อนโยนรักใคร่หวงแหนดุจดั่งของล้ำค่า มือสากยื่นไปเกลี่ยเส้นที่หล่นร่วงลงปิดใบหน้าใสไร้เครื่องสำอางแต่ยังคงความสวยไม่จืดจาง แต่เพียงไม่นานดวงตาคู่นั้นก็แปรเปลี่ยนเป็นโกรธแค้นด้วยไฟโทสะมือสากหยาบกระด้างทั้งสองข้างค่อยๆเลื่อนลงมายังลำคอระหง ออกแรงบีบทีละน้อยจนกลายเป็นสุดแรงเหมือนกับว่าอยากให้ร่างตรงหน้าแหลกเหลวลงคามือ
ร่างเล็กดีดดิ้นทุรนทุรายเมื่อใกล้หมดลมและเปิดเปลือกตาเพ่งมองคนบนร่างที่คร่อมทับอยู่แต่ไม่ว่าจะพยายามมากเพียงใด ก็เห็นเป็นเพียงเงาดำรูปร่างสูงโปร่งเท่านั้น เรี่ยวแรงที่เหลือเพียงน้อยนิดใกล้หมดลงเต็มที อยากจะอ้าปากร้องตะโกนก็
