ตอนที่ 32 : พี่สะใภ้
หญิงสาวร่างเล็กเดินบ่นมาตลอดทางเดินด้วยใบหน้าหงุดหงิด
"คนเห็นแก่ตัว เอาตัวเองเป็นใหญ่ เอาแต่สั่งๆ ไม่เคยนึกถึงคนอื่น คนไม่มีหัวจะ...."
"ฮือ ฮรืออ อืออ..."
ทุกอย่างหยุดชะงักลงแม้แต่คำพูดของตัวเอง ใบหน้าหวานหันไปรอบๆเมื่อได้ยินเสียงร้องไห้ ดวงตากลมโตวูบไหวอย่างหวาดระแวงเพราะบริเวณที่ฉันยืนอยู่ไม่มีคนอื่นอยู่เลย เพราะเป็นทางเชื่อมที่จะเดินไปแผนกตัวเอง
"ฮรือออ..ฮือ"
"ให้ตายเถอะ นี่ยังสว่างอยู่เลย ทำงานมาตั้งหนึ่งปีไม่เคยเจอ" เสียงร้องไห้ยังคงดังโหยหวนชวนขนลุก ต่อให้กลัวแค่ไหนความอยากรู้ก็มีอยู่ไม่น้อย หูพยายามฟังเสียงร้องไห้นั้นและก้าวเท้าไปอย่างช้าๆ ใบหน้าหวานหันซ้ายหันขวาอย่างหวาดระแวง
"อึก...ทำไมถึงทำแบบนี้ ฮรืออ"
"หื้ม?..." ฉันถึงกับแปลกใจที่เสียงนั้นดูคุ้นหูเหมือนเคยได้ยินที่ไหน จากหวาดระแวงกลายเป็นพยายามเดินหาต้นเสียงนั้น ดวงตากลมโตเบิกตาโพรงด้วยความตกใจเ
