ตอนที่ 36 : สับสนกับความรู้สึก
เท้าเรียวเล็กค่อยๆย่องลงบันไดบ้านในช่วงเช้าวันใหม่ ดวงตากลมโตสอดส่องอย่างหวาดระแวง แม้จะหายใจฉันยังไม่กล้าหายใจแรงกลัวว่าคนที่อยู่ข้างล่างจะได้ยิน ใบหน้าหวานหันซ้ายหันขวาเมื่อเห็นทางสะดวกก็ค่อยๆเหยียบพื้นราวกับโจร แต่เป็นโจรที่หนีออกจากบ้านตัวเอง ฉันไม่พร้อมที่จะเจอหน้าใครทั้งนั้นในตอนนี้ เพราะเมื่อคืนเขาสร้างเรื่องไว้จนฉันไม่รู้จะสรรหาคำไหนมาตอบพ่อกับแม่ในเช้าวันนี้
เตียงที่หักนั้นทำให้ฉันกับเขาต้องลงมานอนพื้นและพอตื่นมาร่างสูงที่เคยกอดฉันก็หายไปเหมือนเดิม ไม่ยอมอยู่รับผิดชอบความผิด ให้ฉันรับหน้าแทนเหมือนเดิม
"จะไปทำงานแล้วเหรอแก้ม"
เฮือก...ฉันสะดุ้งโหยงเมื่อได้ยินเสียงพ่อดังมาจากด้านหลังในจังหวะที่กำลังจะก้าวขาออกจากบ้าน อยู่ๆเหงื่อก็ออกตามกรอบใบหน้าพยายามทำตัวให้ปกติและหันไปยิ้มให้กับผู้เป็นพ่อ
"จ้ะ...แก้มไปทำงานก่อนนะ"
"ไม่กินข้าวกินปลาก่อนละ พ่อ
