หน้ากาก(ร้าย)ท่านประธาน

EP11:การกระทำป่าเถื่อน

ตอนที่ 11 : การกระทำป่าเถื่อน

ริมฝีปากหนากระตุกยิ้มมุมปาก นิ้วแกร่งพร้อมที่จะเหนี่ยวไกลปืนและส่งลูกกระสุนไปยังหญิงสาวที่ยืนหลับตารออยู่ตรงหน้า

ปัง!

เสียงปืนดังขึ้นอีกนัดแต่คราวนี้เป้าหมายกลับเป็นตัวฉันเอง แต่แล้วกลับไม่มีแม้แต่ความรู้สึกเจ็บปวด ไม่รู้ว่าทนอยู่กับความเจ็บปวดมาตั้งแต่รถชนกับต้นไม้เลยทำให้ไร้ความเจ็บปวดในตอนที่เสียงปืนสงบลงแล้วหรือเปล่า รับรู้ได้เพียงแรงลมราวกับตัวอะไรบินผ่านหน้าไป เปลือกตาที่หนักอึ้งค่อยๆลืมขึ้น ก้มมองสภาพร่างกายตัวเองไม่มีแม้แต่รอยเลือดเหมือนกับป้าแม่บ้านคนนั้น ใบหน้าหวานเงยหน้ามองเจ้าของกระสุนปืนนัดเมื่อกี้ด้วยความแปลกใจ

ร่างสูงเดินเข้าไปใกล้กับหญิงสาวร่างบางพลางก้มลงไปกระซิบข้างหูของเธอด้วยน้ำเสียงที่แผ่วเบาชวนเสียวสันหลัง

"แปลกใจสินะที่ฉันยังไม่ฆ่าเธอ...ฉันไม่ได้สงสารหรือเห็นใจผู้หญิงไม่มีค่าอย่างเธอ แต่ถ้าเธอหายไปอีกคนเพื่อนจอมเสือกของเธอคงแปลกใจไม่น้อย เตรียมลาเพื่อนไว้ล่วงหน้าด้วยล่ะ เวลาเธอหายไปจากบริษัทพวกมันจะได้ไม่สงสัย เธอควรภูมิใจที่ฉันให้เวลาในการบอกลานะ ไม่เหมือนไอ้เวรนั่นที่ไม่มีโอกาสได้ออกไปลาเพื่อนของมัน อีกอย่างฉันยังให้โบนัสเธอไม่หมดเลย ฉันควรตอบแทนพนักงานดีเด่นอย่างเธอให้สมน้ำสมเนื้อแบบเนื้อๆเน้นๆ" พายุเน้นหนักประโยคสุดท้าย ยิ่งเห็นสาวสวยวัยแรกแย้มร้องทรมานพร้อมกับกระโปรงที่ถลกขึ้นจนเกือบเห็นแพนตี้ด้านในทำเอาเลือดในตัวสูบฉีดไม่น้อย

"ไม่น่าชิงหมามาเกิดเลยจริงๆ สันดานต่ำช้ากว่าสัตว์ ไม่ควรได้ผุดได้เกิดตั้งแต่แรก"

"หึ" พายุหัวเราะในลำคอออกมาเบาๆ แต่แล้วใบหน้าคมคายเรียบนิ่งนั้นก็เต็มไปด้วยไฟที่พร้อมจะโหมกระหน่ำแผดเผาเธอให้เป็นจุณ

แคว่ก...

มือหนาเอื้อมไปกระชากเสื้อเชิ้ตสีขาวของคนตรงหน้าอย่างดิบเถื่อนไม่สนใจว่าแรงกระชากจะทำให้เนื้อผ้าบาดผิวอ่อนของเธอจนเจ็บแสบแค่ไหน ใบหน้าคมคายเรียบนิ่งจ้องมองผิวขาวเนียนละเอียดที่ถูกซ่อนไว้ในใต้ร่มผ้า

กรี๊ดดด...

"อึก" ใบหน้าหวานเหยเกเมื่อถูกฝ่ามือหนาเอื้อมมาบีบคออย่างแรงหลังจากกระชากเสื้อเชิ้ตสีขาวที่เต็มไปด้วยคราบเลือดออกจากร่างกายจนขาดหลุดลุ่ยไม่มีทางที่จะกลับไปใส่แบบเดิมได้อีก เขาดูเหมือนสัตว์ร้ายที่กำลังจะขย้ำเหยื่อและมั่นใจว่าสัตว์ที่เขาจะขย้ำไม่มีทางหนีพ้น ดวงตากลมโตจ้องลึกไปในสายตาคมสีน้ำตาลอ่อนคู่นั้นที่ไร้ความหมายจนเห็นเงาสะท้อนของตัวเอง ทำไมคนที่ฉันเชิดชูให้เขาเป็นผู้ชายที่อบอุ่นถึงได้กลายเป็นคนที่น่ากลัวและชั่วช้าถึงเพียงนี้ ฉันไม่มีแม้แต่มือที่จะแกะมือของเขาออกจากลำคอตัวเอง และแทบไม่มีเรี่ยวแรงเหลือที่จะต่อสู้กับเขาอีกต่อไป

"ทรมานงั้นเหรอ...หน้าเธอดูเหมือนคนจะตายเลยนะ" พายุจ้องใบหน้าหวานจากที่ซีดเผือด ดวงตาทั้งสองข้างเริ่มเหลือกขึ้นด้านบนบ่งบอกว่าเธอใกล้จะหมดลมหายใจ สายตาคมลดระดับต่ำลงไปมองหน้าอกอวบอิ่มที่ล้นทะลักบราเซียลูกไม้สีชมพูพลางกระตุกยิ้มมุมปากอย่างเจ้าเล่ห์ก่อนจะกลับมาจ้องใบหน้าหวานตามเดิม

"นี่ยังไม่ได้ครึ่งความเลวของฉันเลยนะแก้มใส ฉันอยากให้เธอจดจำความเลวของฉันไว้ลึกถึงขั่วหัวใจเลยล่ะ" ฝ่ามือหนาคายออกจากลำคอระหง

แค่ก แค่ก...

ฉันรีบสูดอากาศเข้าปอดอย่างรวดเร็วเมื่อได้รับอิสระ แต่แล้วหัวใจดวงน้อยกลับแตกสลายเมื่อเห็นสายตาและการกระทำของคนตรงหน้า เสื้อเชิ้ตสีดำถูกปลดกระดุมออกจนเผยแผงอกแกร่งและหน้าท้องเต็มไปด้วยมัดกล้ามลอนสวย

"ไม่ ไม่... อย่าทำแบบนี้ ฮรือ..." เชือกที่รั้งแขนฉันไว้โอนอ่อนไปตามแรงที่ฉันพยายามถอยหนี แต่มันก็ถอยไปได้ไม่ถึงสองก้าวก็ถูกเชือกรั้งให้กลับมาที่เก่า

สายตาคมยังคงจับจ้องคนตัวเล็กที่ยืนตัวสั่นพร้อมกับพ่นคำขอร้องออกมาไม่หยุด

"เธอกำลังอ้อนวอนขอร้องฉันในเวลาที่สายเกินไป ฉันยังอยากได้ยินคำด่าจากปากเธออยู่แก้มใส ด่าฉันอีกสิ มันอาจจะทำให้ฉันเร้าใจจนเปลี่ยนใจจากให้เธอเป็นทาสรับใช้รอวันตายกลายเป็นนางบำเรอรองรับความใคร่ก็ได้นะ" มือหนาปลดกระดุมกางเกงพลางรูดซิปลงและดึงกางเกงลงเพียงนิดเพื่อให้สิ่งที่อยู่ด้านในกางเกงชั้นในชายออกมาได้

"ไม่แน่นะถ้าเธอเด็ดพออาจได้เดินแฟชั่นโชว์ในคอลเลคชั่นต่อไปของฉันก็ได้"

"หมายความว่ายังไง?"

"เธอคิดว่านางแบบพวกนั้นฉันจะไม่เช็คของก่อนลงสนามจริงอย่างนั้นเหรอ...มีนางแบบอีกหลายคนที่อยากเดินบนเวทีให้กับแบรนด์ของฉัน...แต่เด็ดไม่พอฉันเลยไม่เลือก"

"ยะ อย่า...ไม่นะ ฮรือ... คุณจะทรมานฉันยังไงก็ได้ แต่อย่าทำแบบนี้ ฮรือ..."

ร่างแกร่งเข้าไปประชิดตัวหญิงสาวร่างบางที่ยืนร้องไห้จนตัวโยน รับรู้ถึงลมหายใจร้อนของคนตัวเล็ก มือหนาลูบต้นขาอันขาวเนียนของเธอและเหลื่อมล้ำเข้าไปด้านในกระโปรงตัวจิ๋ว ยิ่งได้ยินน้ำเสียงอ้อนวอนมันกลับทำให้เลือดในตัวสูบฉีดไม่หยุด

"บทที่เธอกำลังแสดงอยู่ตอนนี้ฉันเจอมาหมดแล้ว ทำเหมือนไม่เคยแต่สุดท้ายก็โชกโชน อย่าทำเป็นไร้เดียงสาดีกว่า" นิ้วแกร่งเกี่ยวแพนตี้ตัวจิ๋วออกมาอย่างง่ายดายและกระชากออกให้พ้นทางและร่วงลงพื้นในลำดับต่อมา เธอไม่มีแม้แต่มือที่จะปัดมือของเขาออกมันเลยทำให้เขาจัดการสิ่งกีดขวางได้อย่างง่ายดาย

"มันคือทางรอดของเธอ ถ้าเธอไม่อยากตายก็ทำให้ฉันพึงพอใจซะสิ ลีลาของเธอจะต่อชีวิตตัวเธอได้"

ตึก ตึก ตึก

ดนัยเดินเข้ามาหาเจ้านายหนุ่มพร้อมกับยื่นซองขนาดเล็กสีทองให้ก่อนจะเดินออกไปโดยที่ไม่มีท่าทีทุกข์ร้อนหรือตกใจกับสิ่งที่เจ้านายกำลังทำเลยสักนิด

"ฉันต้องใช้มันเพราะเธอก็คงไม่ได้สะอาดพอที่ฉันจะสดกับเธอ" พายุใช้ฟันอันแหลมคมฉีกซองถุงยางแบรนด์ดังด้วยความชำนาญบ่งบอกถึงการที่เขาใช้มันเป็นประจำ ต้องสั่งทำมาให้พอดีกับไซซ์ของเขาโดยเฉพาะ ด้วยขนาดที่ใหญ่เกินกว่ามาตรฐานไม่สามารถหาซื้อได้ทั่วไปต้องสั่งผลิตพิเศษไม่ใช่แค่ขนาดแต่เป็นกลิ่นเฉพาะที่พายุคิดค้นขึ้นเองพร้อมกับน้ำยาหล่อลื่นที่ผสมยาเสียสาวเพื่อกระตุ้นอารมณ์ของเพศตรงข้าม มือหนาจับท่อนเอ็นขนาดใหญ่ที่ผงาดชูชันพร้อมที่จะสวมใส่เครื่องป้องกัน

"ฮรือ..ฮือออ..มันก็ไม่ต่างจากตายทั้งเป็น" สายตาที่พร่ามัวมองคนตรงหน้าพลางเหลือบมองลูกน้องของเขาที่ยืนอยู่ในบริเวณนี้ด้วย ทุกคนทำเหมือนฉันเป็นทาสอากาศราวกับมันเป็นเรื่องปกติที่ได้เห็นพฤติกรรมของผู้ชายสารเลวคนนี้ ท่อนขนาดใหญ่ที่อยู่ตรงกลางหว่างขาเขาทำเอาฉันหวาดผวา เส้นเลือดปูนล้อมรอบดุ้นจนน่ากลัว ปลายหัวสีชมพูนั้นบานออก มันไม่มีทางที่จะเข้าไปในตัวฉันได้แน่นอน ใบหน้าหวานส่ายหน้าไปมาหวังให้เขาเห็นใจ แต่มันกลับไร้ประโยชน์เมื่อร่างกายกำยำเข้ามาแนบชิดจนรับรู้ถึงลมหายใจของกันและกัน

"ถ้าผู้ชายอื่นคงคิดว่าเธอบริสุทธิ์ผุดผ่องเมื่อเห็นสีหน้าของเธอ แต่สำหรับฉันมันก็แค่มายาหญิงเท่านั้น" ท่อนแขนแกร่งยกขาเธอข้างหนึ่งมาคล้องแขนไว้ทำให้กระโปรงตัวจิ๋วเลิกขึ้นจนเห็นเนินสามเหลี่ยมที่ไร้แพนตี้ปกปิด เนินขาวเนียนอมชมพูไร้ซึ่งขนอ่อนปกปิดสร้างความกระสันให้เขาไม่น้อย ยิ่งเธอดีดดิ้นเขายิ่งต้องการให้มันเข้าไปในตัวเธอให้เร็วที่สุด ปลายหัวเห็ดจ่อที่ปากทางเข้าก่อนที่จะใช้มืออีกข้างจับท่อนเอ็นยัดเข้าไปในโพรงสวาท

กึก!

"ไม่...ฮรือ อึก กรี๊ดดดดด...จะ เจ็บ ฮือออ..." ความเจ็บปวดที่ใจกลางหว่างขาทำให้ฉันกรีดร้องออกมาดังลั่น มันเจ็บจนฉันแทบหมดลมหายใจ ไม่กล้าแม้แต่จะมองสิ่งที่เขากำลังยัดเยียดให้ ข้อมือทั้งสองข้างเสียดสีกับเชือกจนเจ็บแสบและเหมือนว่าผิวหนังจะถลอกไปเป็นที่เรียบร้อยแล้ว ร่างกายของฉันไม่สามารถหักห้ามการกระทำที่แสนระยำของเขาได้เลย ไม่มีส่วนไหนที่ฉันจะผลักดันตัวเขาออกได้

"หื้ม?" น้ำเสียงแปลกใจดังขึ้นในลำคอเบาๆไม่ได้สนใจกับเสียงกรีดร้องของเธอแต่สนใจกลีบกุหลาบอันโหนกนูนของเธอมากกว่า ปากทางเข้าที่ไร้น้ำหล่อลื่นสามารถยัดไปได้แค่ปลายหัวเห็ดเท่่านั้น และที่น่าแปลกใจจนสายตาคมมองผู้หญิงตัวเล็กอย่างไม่เชื่อสายตา

"เซอร์ไพรส์ดีนะ แบบนี้ค่อยคุ้มที่ฉันต่อชีวิตเธอไว้หน่อย" เพราะความเร่งรีบทำให้เขาไม่ได้สังเกตตั้งแต่แรกว่าเธอยังบริสุทธิ์

"เอา ออก ไป" แก้มใสพยายามพูดทีละคำออกมาอย่างยากลำบาก ร่างกายของฉันราวกับมันจะแตกเป็นเสี่ยงๆและไม่มีทางที่จะรับมือกับการกระทำที่แสนป่าเถื่อนนี้ไหว

"ไม่ต้องห่วงฉันเอาออกแน่ แต่...หลังจากฉันเสร็จ"

ปึก!

"กรี๊ดดดดด..." ใบหน้าหวานเลอะไปด้วยหยดน้ำตาครั้งแล้วครั้งเล่า มันเจ็บปวดกว่าแผลที่หน้าผากหลายสิบเท่า ร่างกายที่ไร้เรี่ยวแรงใช้เพียงเชือกและท่อนแขนแกร่งเป็นตัวยึดเหนี่ยวไว้เท่านั้น "ขอร้อง ฮรือออ ฉันไม่ไหว"

ใบหน้าคมคายแสดงความไม่พอใจออกมาอย่างเปิดเผยเมื่อกระแทกท่อนเอ็นเข้าไปในร่องสวาทที่ฝืดเคืองอย่างสุดแรง แต่มันกลับเข้าไปได้เพียงแค่ส่วนหัวเท่านั้น

"แต่ฉันไหว!"

ปึก!

"กรี๊ดดดด...คุณฆ่าฉันตอนนี้เลย ฮือ ออ เพราะยังไงฉันก็ใช้ชีวิตต่อไปไม่ได้อีกแล้ว"

เสียงกรีดร้องและเสียงสะอื้นไห้ของหญิงสาวดังไปทั่วโกดังโรงไม้ร้าง ท่ามกลางลูกน้องนับสิบคนที่อยู่บริเวณนั้นแต่ไม่มีใครกล้าแม้แต่จะเงยหน้าขึ้นมามองการกระทำที่แสนโหดร้ายของเจ้านายหนุ่ม

"ฉันอยากเห็นเลือดเธอไหลออกมามากกว่าน้ำตานะ"

ปึก ปึก

สะโพกสอบกระแทกเข้าไปเน้นๆสองครั้งหวังให้มันแทรกซึมเข้าไปในตัวเธอให้ได้

"ฮืออ...กรี๊ดดดด อึก" ริมฝีปากบางเม้มเข้าหากันแน่นพยายามอดทนกับความเจ็บปวดนี้ มองคนตรงหน้าผ่านม่านน้ำตาด้วยสายตาที่พร่ามัว ต่อให้กลิ่นน้ำหอมประจำตัวของเขาที่ฉันเคยหลงใหลก็ไม่ได้ช่วยให้ฉันรู้สึกดีขึ้นมาเลย อีกทั้งยังเกลียดเขาอย่างที่ไม่เคยรู้สึกมาก่อนด้วยซ้ำ

ริมฝีปากหนากระตุกยิ้มเมื่อกลิ่นคาวเลือดลอยเข้ามาเตะจมูก เขาสามารถพาท่อนเอ็นขนาดใหญ่เกินมาตรฐานทะลุผนังกั้นบางๆในร่องสวาทได้สำเร็จ