เจฟฟ์ขับรถเข้ามาในหมู่บ้านที่เขาแสนจะคุ้นเคย เขาขับมาเรื่อยๆ แล้วมาชะลอความเร็วเมื่อเข้าใกล้หน้าบ้านหลังหนึ่งซึ่งเป็นบ้านแฝดอยู่ท้ายหมู่บ้าน เขาเห็นผู้หญิงสูงวัยแต่ยังดูดีคนหนึ่งกำลังเปิดประตูรั้วออกมาแล้วเอาโต๊ะตัวเล็กมาวางไว้ที่หน้าบ้าน เขาค่อยๆ จอดรถชิดกับริมรั้วแล้วก้าวออกมาจากรถ ซึ่งเป็นจังหวะเดียวกันกับที่คุณน้าผู้หญิงคนนั้นถือถาดที่มีถุงกับข้าว ถุงข้าวสวย ขวดน้ำและขนมมาวางไว้หน้าบ้านเพื่อเตรียมใส่บาตร
เจฟฟ์นึกในใจว่าน้าปิ่นยังสวยเหมือนเดิมไม่เปลี่ยนไปเลยสักนิด เขาเดินเข้าไปใกล้แล้วยกมือไหว้ทักทาย หญิงสูงวัยคนนั้นเงยหน้าขึ้นมองเขาด้วยแววตาที่บ่งบอกถึงความแปลกใจ เธอจดจ้องสำรวจไปที่ใบหน้าและรูปร่างของชายหนุ่ม
“สวัสดีครับผมชื่อเจฟฟ์เป็นเพื่อนร่วมงานของคุณปวริศาครับ พอดีเมื่อวานคุณปวริศาไปทำงานให้ผมแล้วทิ้งรถไว้ที่บริษัท วันนี้ผมเลยขออนุญาตมารับครับ คุณน้าเป็นคุณแม่ของคุณปวริศาใช่ไหมคร
