ทวงรักคืนใจนายเจย์เดน

ใช่เธอจริงด้วย

คอนโดหรูชั้นสามสิบห้า

คอนโดหรู ดีไซน์ทันสมัยเหนือกาลเวลา ตกแต่งด้วยเฟอร์นิเจอร์หรูหราจากแบรนด์และดีไซเนอร์ชั้นนำพร้อมด้วยฟังก์ชันพิเศษ ระบบการใช้งานอัจฉริยะ วิวนอกห้องที่มองไปเห็นสายน้ำคดโค้งดูสบายตา

“ฮัดเช้ย ฮัดเช้ย”

เสียงเจ้าของห้องจามติดติดกันจนหงุดหงิด เช้านี้เป็นอะไรนะ เขาถึงได้จามติดติดกันแบบนี้ เจฟฟ์ หลุย กาเบรียล นักธุรกิจหนุ่มไฟแรงที่พึ่งเดินทางมาแตะแผ่นดินสยามประเทศได้ประมาณหนึ่งสัปดาห์ อยู่อยู่ก็จามแบบไม่มีปี่มีขลุ่ยหรือว่าเขาจะแพ้อากาศของเมืองไทยกันนะ

เจฟฟ์คิดพร้อมจิบกาแฟแล้วทอดสายตามองออกไปนอกระเบียงของคอนโดหรูมองเห็นสายน้ำของลุ่มแม่น้ำเจ้าพระยาเส้นเลือดใหญ่ไหลผ่านกลางเมืองหลวง ฉากหลังเป็นตึกสูงต่ำเรียงรายสลับกัน นี่เป็นครั้งแรกในรอบเก้าปี ที่เขากลับมาที่ผืนแผ่นดินแม่อีก หลังจากที่เขาได้วางแผนแรกไว้ว่าเขาจะไปเรียนปริญญาตรีจนจบ แล้วจะกลับมาไทย แต่สถานการณ์ก็เปลี่ยนไป เมื่อใครบางคนที่ทำให้เขาแทบคลั่ง อยากจะบินกลับไทยทุกวินาที กลับเอาใจออกห่างเขาเพียงแค่ห่างกันไม่กี่เดือน จากที่เคยคุยกันทุกวัน ก็เริ่มเป็น สองสามวันครั้ง เป็นสัปดาห์ละครั้ง สองสามสัปดาห์ครั้ง แล้วก็เริ่มติดต่อไม่ได้ จนกระทั่งไม่สามารถติดต่อได้ในทุกช่องทาง ตอนนั้นเขาแทบไม่เป็นอันกินอันนอนอยากจะบินกลับมาไทยมาพูดมาคุยว่ามันเกิดอะไรขึ้น แต่ทุกอย่างก็เริ่มกระจ่าง เมื่อแม่ของเขาที่ยังทำงานอยู่ที่ไทยส่งรูปผู้หญิงที่ผมคุ้นเคยเป็นอย่างดีซึ่งในภาพมีผู้ชายอีกคนที่ผมไม่รู้จักในสภาพที่ใกล้ชิดกัน ดูสนิทสนมกัน ผมแทบเป็นบ้า ผมอาละวาดจนห้องเละเทะ ยิ่งผมรักมาก ผมก็โกรธมากเช่นกัน สุดท้ายผมก็ตัดสินใจที่จะทิ้งและลืมทุกสิ่งลงแล้วตั้งใจเรียนให้จบปริญญาโท

“เก้าปีแล้วสินะ ที่ไม่ได้เจอกัน ไม่คิดว่าจะได้เจอกันไวกว่าที่คิดนะพี่แป้ง”

เจฟฟ์คิดถึงเหตุการณ์เมื่อคืนก่อน หลังจากที่เขาลงเครื่องมาได้แค่สามวัน ยังปรับสภาพร่างกายกับภาวะเจ็ทแล็ก (Jet Lag) ที่ร่างกายต้องปรับให้เข้ากับสภาพแวดล้อมใหม่ที่มีความแตกต่างกันทางด้านเวลา (Time Zone) ได้ไม่ดีพอ ก็ไม่วายที่เพื่อนรักอย่าง “ศรุต” เมื่อรู้ข่าวการมาของเจฟฟ์ ก็รีบมาจองคิวเขาชวนไปจิบอะไรเย็นๆ ที่ร้านของเขา และที่นั่นก็ทำให้เจฟฟ์ได้เจอกับผู้หญิงที่เขาอยากเจอและคิดถึงเป็นที่สุด “พี่แป้ง” ซึ่งศรุตเพื่อนของเขาก็ยืนยันอีกเสียงว่าผู้หญิงที่เขามองอยู่คือชื่อแป้ง ไม่ผิดจริงๆ

เขาไม่มีวันลืมผู้หญิงที่เขารักสุดหัวใจ และทำให้เขาเกือบตายทั้งเป็นมาแล้ว คืนนั้นเขาได้ฝากรสจูบให้กับเธอคนนั้นเป็นจูบที่โหยหา จูบของความโกรธ จูบของความน้อยใจและเสียใจ ความจริงแล้วเจฟฟ์อยากทำมากกว่านั้น อยากพาเธอไปที่ไหนสักแห่ง แล้วเก็บเธอไว้เป็นของเขาคนเดียว จะไม่ให้ออกไปใกล้ชิดชายใดได้อีก แต่เขาก็ยั้งอารมณ์ไว้อยู่เมื่อเพื่อนเขาบอกว่าผู้หญิงคนนั้นเป็นพนักงานบริษัทของเขา ฮึ.. มีอะไรสนุกให้เล่นอีกเยอะไม่ต้องรีบเจฟฟ์

เจฟฟ์วางถ้วยกาแฟในมือแล้วมานั่งที่โต๊ะมุมห้องที่ถูกออกแบบไว้เป็นมุมทำงานของเขา การที่เขากลับไทยมาครั้งนี้ก็เพราะจะต้องกลับมารับตำแหน่งรองประธานบริษัทและดูแลด้านการตลาด ซึ่งเป็นหนึ่งในธุรกิจของตระกูลเขาเอง ก่อนหน้านี้ตอนเขายังเด็กเขาไม่เคยรู้ด้วยซ้ำว่าครอบครัวเขารวยแค่ไหน เพราะตอนนั้นเขาอยู่กับพ่อและแม่ในบ้านที่หลังไม่ได้โตมากหลังหนึ่ง รู้เพียงว่าฝั่งครอบครัวของพ่ออยู่ที่อเมริกามีกิจการอยู่ แต่ก็ไม่คิดว่าจะรวยขนาดนี้ จนเมื่อเขาอายุได้สิบแปดปี เขาถูกเรียกตัวให้ไปเรียนที่อเมริกา ไปอยู่กับครอบครัวคุณย่า เมื่อเรียนจบปริญญาโทก็ได้เข้าทำงานในบริษัทของคุณย่า ซึ่งคุณย่าได้ให้เจฟฟ์เริ่มเรียนรู้งานตั้งแต่เริ่มเรียนมหาวิทยาลัย นั่นทำให้เขามีความรู้และเก่งกาจทางด้านธุรกิจตั้งแต่อายุยังน้อย

สายตาของเจฟฟ์ลุกวาวขึ้นเมื่อมีอีเมลหนึ่งเด้งขึ้นมา เป็นเมล์จากคุณภาวินีเลขาของท่านประธาน โดยหัวข้อของเมล์คือ “รายชื่อและผังองค์กรของบริษัท” เจฟฟ์ไม่รอช้ารีบกดเข้าไปอ่าน แล้วเปิดไฟล์ที่แนบมาไล่ดูข้อมูลอย่างใจเย็น ใช่แล้วหลังจากที่ศรุตบอกเขาว่าเธอคนนั้นทำงานที่บริษัทของเขา เขาก็รีบส่งอีเมลหาเลขาของท่านประธานบริษัท เพื่อขอข้อมูลของพนักงานในบริษัทพร้อมรูปของแต่ละคน เพราะไม่แน่ใจว่าเธอคนนั้นจะเปลี่ยนชื่อหรือเปล่า ซึ่งคุณภาวินีก็ไม่ได้สอบถามอะไรเขา แต่เขาก็ให้เหตุผลไปว่าในระหว่างที่เขาจัดการกับภาวะเจ็ทแล็กของตนเองอยู่นั้น เขาจะได้ใช้เวลาศึกษาเกี่ยวกับผังองค์กรของบริษัทไปด้วยจะได้ไม่เสียเวลา

แล้วเขาก็ไปสะดุดตากับภาพสาวหน้าหวานในชุดสูท ผมยาวดำขลับ ในผังองค์กรของฝ่ายประสานงานขายต่างประเทศ ใต้รูประบุชื่อ “ปวริศา”

เจฟฟ์ยิ้มที่มุมปาก เพราะฝ่ายประสานงานขายต่างประเทศนั้นขึ้นตรงกับเขา เท่ากับว่าเธอคนนั้นต้องมาทำงานและใกล้ชิดกับเขานั่นเอง

“ฮึ ใช่จริงๆ ใช่พี่จริงๆ ด้วย พี่แป้งปวริศา ชื่อพี่ก็ยังคงเป็นชื่อเดิม แต่ทำไมใจพี่ไม่เหมือนเดิม พี่หนีผมไม่พ้นหรอก”