ทวงรักคืนใจนายเจย์เดน

มูฟออน

ร้านคาเฟ่สุดชิค

“มีอะไรจะอัปเดต เล่ามาซิสาว ถ้าไม่เด็ดนี่เพื่อนมีเคืองนะ ฉันอุตส่าห์ยกเลิกนัดแอนโทนีเพื่อเธอเลยนะยายแป้ง”

กีต้าเพื่อนสาวของปวริศาที่คบกันมาตั้งแต่มัธยม ปัจจุบันก็ยังคงคบกันอยู่ (อีกหรือ ฮ่า ฮ่า) ซึ่งตอนนี้กีต้าแปลงโฉมเป็นสาวแซ่บไปอัพหน้าอกเพิ่มไซส์มาเพื่อเอาใจสายฝอ แล้วเธอก็มีผู้ชายสายฝอมาคุยด้วยไม่เคยขาด ซึ่งที่ผ่านมากีต้าก็ไม่ค่อยได้จริงจังกับใคร คุยกันแป๊บแป๊บก็เลิก แต่ดูเหมือนคนล่าสุดที่ชื่อ “แอนโทนี” เนี่ยจะคุยกันมาได้ยาวนานที่สุด

“เอ่อ.. คือเมื่อคืนฉันก็ไปกินกับที่ทำงานที่ผับร้านเดิมร้านที่เธอแนะนำนะ แล้วฉันก็คิดว่า ฉันเจอเขา”

“นี่ยายแป้ง ฉันจะโกรธเธอแล้วนะ เธอนัดฉันมาคุยเรื่องนี้อีกแล้วหรือ ก็บอกแล้วไง ว่าลืมๆ มันไปซะ ป่านนี้ไอ้เด็กนั้นไม่มีเมียสี่ลูกสองไปแล้วหรือ”

กีต้าหงุดหงิดทุกครั้งที่รู้ว่าเพื่อนสาวของตนยังไม่มูฟออน ทั้งที่เวลาก็ผ่านมาเกือบสิบปีแล้ว

“เธอควรมูฟออนได้แล้วนะแป้ง ไม่ใช่ว่าแค่เห็นใครหน้าคล้าย พวกลูกครึ่งก็มานั่งโอดครวญคิดถึงเขาอยู่นั่นล่ะ นี่ถ้าเธอมูฟออนได้ ป่านฉะนี้ตกร่องป่องชิ้นได้แต่งงานแต่งการไปแล้ว ดูอย่างยายปลาซิตอนนี้นั่งเลี้ยงลูกอยู่บ้านสบายใจ เธออย่าลืมสิ เธอก็เป็นคนสวยนะจะมาจมปลักกับอดีตไปทำไม พ่อหนุ่มไอทีหน้าจืดคนนั้นเขาก็ตามจีบเธออยู่ไม่ใช่หรือ ทำไมไม่ลองคุยดูล่ะ หรือถ้าเธอยังติดใจแนวลูกครึ่ง หรือสายฝอ อยากได้แบบใหญ่ยาวอึด ฉันแนะนำให้ได้นะ เพื่อนแอนโทนียังโสดอยู่หลายคน เอาไหมเดี๋ยวฉันกับแอนโทนีช่วยสกรีนให้เบื้องต้น”

“เบาสิกีต้า พูดเสียงดังไปได้ เขาได้ยินไปทั้งร้านแล้วมั้ง เธอยังไม่ได้ฟังฉันพูดให้จบเลยก็บ่นเป็นมนุษย์ป้าไปได้”

“นี่ตอนแรกว่าจะไม่โกรธ ตอนนี้จะโกรธจริงแล้วนะ เอาฉันไปเปรียบเทียบเป็นมนุษย์ป้าได้อย่างไร ดูสิฉันออกจะสวยเซ็กซี่เต่งตึงขนาดนี้”

พูดจบกีต้าก็แอ่นอกที่ตนเองภาคภูมิใจเด้งใส่หน้าเพื่อนรัก

“อะเคร อะเคร ไม่เป็นมนุษย์ป้าก็ได้ มาต่อ แต่ห้ามขัด ห้ามแทรกฉันนะ ฟังฉันพูดให้จบก่อน คือเมื่อคืนตอนฉันไปเข้าห้องน้ำ พอเดินออกมาก็โดนใครก็ไม่รู้ดึงตัวฉันไปกอดจูบ ซึ่งสัมผัสนั้นมันเหมือนเขาจริงๆ นะ กีต้า แล้วพอเงยหน้ามาเจอ มันก็เหมือนมากจริงๆ”

พอปวริศาพูดจบ กีต้าก็หัวเราะร่วนขึ้นมา

“ท่าทางเมื่อคืนเธอคงดื่มหนักไปจริงๆ นะแป้ง”

“เฮ้ย.. กีต้าเราไม่ได้เมานะ เราว่าเขาใช่ เขาใช่เจย์เดนแน่ๆ”

“คิดสิคิด ถ้าผู้ชายคนนั้นเป็นไอ้เด็กนั่นจริง เขาจะมาแค่ขโมยจูบเธอแล้วจากไปดื้อๆ แบบนี้นะหรือ”

“อันนี้เราก็ไม่รู้”

“แป้ง แป้งเพื่อนรักจงฟังฉันนะ เธอไม่ควรรอผู้ชายคนนั้นอีกแล้ว คนที่ไม่สามารถทำตามสัญญาได้ ตอนแรกบอกจะไปเรียนแค่ห้าปีแล้วกลับมาหาเธอ แต่นี่อะไร นี่มันตั้งเก้าปีจะสิบปีแล้วนะ”

“ก็เขาคงติดต่อฉันไม่ได้ไง ฉันทั้งเปลี่ยนเบอร์ใหม่ เปลี่ยนอีเมล์ใหม่”

“แต่ .. แต่เธอยังอยู่บ้านหลังเดิม ถึงแม้ว่าเขาจะขายบ้านทิ้งไปแล้ว แต่ถ้าเขาทำตามสัญญา เขาก็ต้องกลับมาหาเธอที่บ้านสิแป้ง เขาเคยมาไหมล่ะ”

ปวริศาได้แต่ทำหน้าเศร้าแล้วส่ายหัวไปมา

“พอเถอะนะ มูฟออนนะ ฉันรักและเป็นห่วงเธอจริงๆ เริ่มต้นเปิดใจหาคนใหม่เถอะ ก่อนที่จะแก่ไปมากกว่านี้แล้วจะหาผัวไม่ได้นะ”

“อืม จริงอย่างที่เธอพูดแหละ เฮ้อ... โอเค ฉันจะไม่คิดถึงเขาอีกแล้ว ฉันจะมูฟออนเริ่มต้นใหม่กับใครคนใหม่สักคน”

“เฮ้อ.. สักทีนะเพื่อน”

เช้าวันจันทร์ที่แสนวุ่นวายของออฟฟิศฝ่ายประสานงานขายต่างประเทศ ปวริศาเดินออกจากลิฟต์ชั้นสิบห้ามาพร้อมกับกระเป๋าใบโตที่ภายในบรรจุทั้งโน้ตบุ๊กและข้าวของเครื่องใช้ส่วนตัว แถมยังพกกล่องข้าวมาด้วย เป็นพนักงานออฟฟิศใจกลางกรุงก็ต้องทำใจกับค่าครองชีพที่สูงปี๊ดกันหน่อย ถ้ามีเวลาว่างแป้งก็จะทำอาหารและห่อมากินตอนเที่ยงในที่ทำงาน ประหยัด สะดวก รวดเร็วดีด้วย แต่ถ้าวันไหนที่ไม่ได้ห่อมาก็อาจจะต้องพึ่งแก๊ป, ไลน์แมนหรือฟู้ดแพนด้า แอ๊ปสั่งอาหารออนไลน์หลากหลายที่ผุดขึ้นเหมือนดอกเห็ด ซึ่งก็จะทำให้มีรายจ่ายเพิ่มขึ้นไปอีก จะลงไปกินอาหารที่ฟู้ดเซนเตอร์ของตึกก็ราคาไม่ต่างกัน แถมยังไม่ค่อยอร่อยอีกต่างหาก ด้วยเหตุผลทั้งหมดทั้งมวลปวริศาจึงเลือกที่จะห่อข้าวมากินตอนเที่ยง กินเสร็จก็นั่งท่องโลกอินเทอร์เน็ตหรือไม่ก็นั่งพักสายตาสักงีบหนึ่ง

ปวริศาจัดแจงวางของลงที่โต๊ะทำงาน แล้วหันไปสวัสดีทักทายทุกคนในแผนก พอเปิดโน้ตบุ๊กกางขึ้นมา พี่ศศิหรือพี่ศศิวิมลผู้จัดการแผนกก็พูดขึ้นมาว่า

“นี่ทุกคนวันนี้พี่ขอเลื่อนประชุมแผนกขึ้นมาเป็น 08.30 น.นะ ขอเร็วขึ้นจากเดิมครึ่งชั่วโมง เพราะมี 09.30 น. พี่มีประชุมด่วนกับทีมผู้บริหาร”

“ค่ะพี่ศศิ”

“รับทราบค่ะ พี่ศศิ”

ปวริศาตอบรับพี่ศศิวิมลไปพร้อมเพื่อนๆ ร่วมงานคนอื่นๆ แล้วทุกคนก็เคลื่อนย้ายตัวเองไปที่ห้องประชุม ศศิวิมลใช้เวลาสอบถามติดตามงานกับลูกค้าทีมไม่นาน จากสองชั่วโมงรวบรัดตัดความเหลือเพียงชั่วโมงเดียว ทำเอาทุกคนแทบไม่ได้หายใจหายคอกันเลย ก่อนจะปิดประชุมเวลา 09.20 น. แล้วจ้ำเอ้าออกจากห้องไปเดินขึ้นบันไดไปอีกหนึ่งชั้น ไปประชุมกับทีมผู้บริหาร

“โอ๊ย หัวใจจะวายตาย รายงานผลว่องไวราวกับฟาสต์แปด จะยกเลิกไปก่อนก็ไม่ได้นะคุณผจก.ศศิ”

ปวีณาบ่นงึมงำ

“ก็พี่เขาบอกแล้วนี่ ว่ามีประชุมด่วน ถ้าไม่คุยกับพวกเราก่อนเกิดไปเจอผู้บริหารถามงาน ก็เสร็จนะสิ”

ปวริศาบอกให้เพื่อนสาวอย่างใจเย็น

“นี่ใบหม่อนแป้ง เมื่อกี้พวกเธอได้ยินหรือเปล่า ที่พี่ศศิบอกว่าทางสำนักงานใหญ่ที่อเมริกาเขาจะส่งคนมาทำงานที่เราน่ะ”

“ได้ยินแล้วไงล่ะ ไม่เห็นมีอะไรแปลกเลย”

“แปลกสิ ครั้งนี้มาจากอเมริกาเลยนะ ต้องเป็นฝรั่งผมทองใหญ่ยาวแน่แน่ วีณาจะมีผัวฝรั่งก็ครั้งนี้แหละ”

“วีณาทำเป็นพูดเข้า น่าเกลียดจัง”

“เธอยังไม่ชินหรือแป้ง เรื่องใต้สะดือสิบแปดบวกนี่แม่วีณาเขาชอบเขาถนัดละ”

“วีณาบางทีคนที่เขาส่งมาอาจจะแก่คราวรุ่นพ่อก็ได้นะ”

ปวริศาพูดแล้วหันไปอมยิ้มกับปรียาพร

“ไม่เป็นไร แก่คราวพ่อ ฉันก็โอเค เพราะพวกฝรั่งเขาดูแลตัวเองดีจะตายไป ฉันจะได้มีลูกเป็นลูกครึ่งน่ารักๆ แก้มป่องตาโตเหมือนแม่ ผมทองเหมือนพ่อ แล้วฉันจะส่งลูกฉันเข้าวงการบันเทิงสานฝันให้แม่มัน ฮ่า ฮ่า”

ปวีณาพูดมาซะยืดยาว ทำตาซึ้งชวนฝัน และแล้วก็โดนเพื่อนสาวอย่างปรียาพรมาดับฝันเสียนี่

“เอ่ย.. ไม่ใช่ว่าวันจริงมาก็เป็นคุณลุงเคเอฟซี พุงพุ้ย ผมขาวมาละนะ”

“แหม ยายหม่อนเธอนี่พูดจาไม่เข้าหูเลยจริงๆ”

“ก็แค่หมั่นไส้อะนะ ว่าแต่แป้งเธอไม่ตื่นเต้นบ้างหรือ เผื่ออาจจะเนื้อคู่ของเธอก็ได้นะ ยายวีจะได้มีคู่แข่ง”

“ไม่ดีกว่า ดูทรงก็รู้ว่าแพ้ขาดลอย เพราะหุ่นอย่างวีณา ผิวแทน ตัวเล็ก สเปคฝรั่งเลย ที่สำคัญนะ อารมณ์ดีแบบนี้ด้วย ชนะกินขาดไปเลย”

“แต่แป้งอย่าลืมสิ ครั้งที่คุณมาร์ตินมาประชุมกับเราสองสัปดาห์ ยายวีผู้แสนจะพยายามก็ยังไปไม่ถึงฝั่งฝัน แถมดูคุณมาร์ตินเขายังทำท่าสนใจเธออีกด้วยนะแป้ง งานนี้ลงแข่งกับยายวีไปเลย ของนอกมาทั้งที ห้ามหลุดไปให้แผนกอื่นเด็ดขาด”

“นี่ใบหม่อน เธอก็ขยี้จังนะ ครั้งนั้นฉันยังเล่นตัวอยู่ต่างหากละ แต่ครั้งนี้ไม่พลาดหรอก เอ่อ.. แป้งเธอไม่ต้องลงสนามแข่งอ่ะดีแล้ว เพื่อนอยากมีผัว ขอให้เพื่อนได้มีผัวฝรั่งหล่อๆ รวยๆ ไปก่อนนะ”

“ฮ่า ฮ่า ฮ่า นี่พวกเรามาคุยถึงเขากันแบบนี้ ป่านนี้เจ้าตัวไม่จามแย่รึ”

สามสาวเม้ามอยพูดคุยกันอย่างสนุกสนานตามประสาสาวโสด โดยไม่รู้เลยว่า คนที่พวกเธอกำลังพูดถึงอยู่ตอนนี้ จามไม่หยุดเช่นกัน

...

“ฮัดเช้ยยยย”