โรงแรมดีแอล ในประเทศดูไบ
วันนี้ดีแลนไม่ได้ออกไปไหนแต่ก็ยังนั่งทำงานอยู่ในห้องทำงานคนเดียวตั้งแต่เช้าแล้ว นี่ราจีฟก็หายไปเลยตั้งแต่ที่ดีแลนไล่ออกไปเมื่อเช้า นี่ฉันต้องอยู่แบบนี้จริงๆหรอ อยู่เป็นผู้หญิงของเขาที่สนองแต่เรื่องบนเตียงให้เขาเท่านั้นหรอ ฉันนั่งลงคิดถึงเรื่องตัวเองว่าจะเอายังไงต่อไป จะทนอยู่แบบนี้ให้เขาย่ำยีศักดิ์ศีซ้ำๆหรือจะบอกความจริงกับพ่อไปให้มันจบๆ
"ฉันไม่อยากอยู่แบบนี้ ฉันไม่อยากเป็นของเล่นของเขา.."
ฉันเดินเข้าไปในห้องนอน หยิบโทรศัพท์ของเขาที่ลืมวางเอาไว้ที่หัวเตียง ตัดสินใจลองกดโทรไปหาพ่อกับแม่ที่บ้าน
(สวัสดีค่ะ..)
"แม่.."
พอฉันได้ยินเสียงแม่เท่านั้นแหละน้ำตาฉันก็ไหลออกมาเป็นทางเลย
"ไหมหรอลูก...แม่นึกว่าแกจะโกรธพ่อกับแม่จนไม่อยากโทรมาหาพ่อกับแม่แล้วซะอีก..?"
ฉันยอมรับว่าฉันโกรธพ่อกับแม่มากที่ขายที่ของย่าไปโดยไม่ถามฉันสักคำ พวกท่านโทรมาหาฉันหลายครั้งฉันแต่ฉันก็ตัดสา
