EP.7
1071 คำ
“หนูรอพี่อยู่ที่นี่นะคะ ไปส่งหนูหน่อย”
“อืม” เขายังไม่ได้ลุกไปไหน นั่งดื่มอยู่ตรงนั้นจนเธอไม่เข้าใจ
“พี่ไม่ไปทำงานเหรอ”
“รอคนออกไปหมด”
“อ่อ ค่ะ” เธอมองไปรอบๆ ห้อง ก่อนจะเอ่ยขึ้นเมื่อเห็นเสื้อเชิ้ตสีขาวของเขาที่แขวนอยู่ตรงผนัง “หนูยืมเสื้อตัวนั้นใส่ได้ไหม”
“…” เขาหันไปมองเสื้อตัวเองแล้วเบือนหน้ามามองเธออีกครั้งอย่างรำคาญ “ขอเยอะจังนะ”
“มันหนาว หนูไม่ได้เอาชุดมาเปลี่ยน พี่ทำฉีกหมดแล้ว”
“…” แผ่นดินยกยิ้มขบขันเมื่อเธอกำลังเอ่ยปากกล่าวโทษเขาอยู่ “เธอมีอะไรมาแลกเปลี่ยนล่ะ”
“…” หญิงสาวขมวดคิ้วไม่เข้าใจ ก่อนจะคิดได้ว่าเขาคงหมายถึงของที่ต้องเอามาแลกกับสิ่งที่เธอขอ “วันหลังหนูเลี้ยงข้าวค่ะ”
“หึ” แผ่นดินหัวเราะในลำคอก่อนจะพูดขึ้นและตวัดสายตาคมกริบไปมองคนตัวเล็กที่นั่งอยู่ “ฉันจะเอาตอนนี้”
“หนูไม่มีอะไรเลย นอกจากเงินค่าจ้างที่ได้มา งั้นหนูซื้อได้ไหมคะรวมกับค่าน้ำมันที่พี่ต้องไปส่ง” เธอพูดแล้วรีบหยิบเงินในกระเป๋าออกมา
“ฉันไม่อยากได้เงิน”
“งั้นพี่ต้องการอะไรล่ะ” คิดถึงเริ่มขมวดคิ้วยุ่งอีกครั้งมองเขาอย่างไม่เข้าใจ
“ดื่ม” พูดจบเขาก็เทเครื่องดื่มใส่แก้วจนเต็มโดยไม่มีส่วนผสมอื่นเลยและดันมันมาตรงหน้าเธอ
“หนูไม่ชอบดื่มเหล้าค่ะ มันไม่อร่อย”
“งั้นฉันก็ให้สิ่งที่เธอขอไม่ได้ กลับเองแล้วกัน” พูดจบเขาก็เอนศีรษะพิงกับพนักโซฟาแล้วหลับตาลงอย่างเบื่อหน่าย
“กะ…ก็ได้" หญิงสาวตอบอย่างฝืนใจแล้วมองแก้วนั้นที่มีเหล้าเกือบเต็ม
"...."
"อึก” คิดถึงกระดกเครื่องดื่มนั้นเข้าไปจนหมด ใบหน้าจิ้มลิ้มนั้นเหยเกเพราะรสชาติขมที่เธอไม่คุ้นเคย มันร้อนวาบเมื่อผ่านลำคอลงไปเหมือนกำลังถูกเผาไหม้
“…”
เธอลุกไปหยิบเสื้อเชิ้ตสีขาวของเขาโดยไม่ต้องรอให้อนุญาต ก่อนจะเดินไปห้องน้ำแล้วถอดชุดเดรสรัดรูปที่ชวนหายใจติดขัดนั้นออก เปลี่ยนเป็นเสื้อเชิ้ตของเขามาใส่แทน
“รออยู่ในนี้ เสร็จแล้วจะมา”
เขาพูดจบก็หยัดตัวลุกขึ้นและเดินออกไปจากห้องทันที
เธอเดินกลับมานั่งบนโซฟาตัวเดิม ตอนนี้เป็นเวลาตีหนึ่งแล้ว ฤทธิ์ของแอลกอฮอล์เพียงแก้วเดียวนั้นก็ทำเอาเธอรู้สึกง่วงไปด้วย
คิดถึงเอนตัวลงนอนบนโซฟาตัวยาวนั้น เพียงคิดว่าจะงีบรอเขาสักหน่อย เพราะตอนนี้เธอเริ่มฝืนตัวเองไปได้แล้ว เพราะเธอไม่เคยดื่มมันมาก่อนล่ะมั้งถึงได้มึนๆ แบบนี้
@ครึ่งชั่วโมงต่อมา
แกร๊ก!
เสียงเปิดประตูดังขึ้นอีกครั้งหลังจากที่แผ่นดินทำงานของเขาเสร็จ เขามองดูร่างบางที่นอนหลับอยู่บนโซฟาแล้วถอนหายใจออกมา ก่อนจะเดินไปนั่งบนโซฟาตัวนั้นตรงปลายเท้าของหญิงสาว
“อื้อ~” คิดถึงปรือตาขึ้นมามองเมื่อรู้สึกถึงการอ่อนยวบลงของโซฟานุ่มๆ “มาแล้วเหรอคะ”
“…” เขาไม่พูดอะไรและไปได้มองเธอแม้แต่น้อย
“ให้หนูนอนตรงนี้ก็ได้นะคะ พรุ่งนี้เช้าหนูกลับเอง” เพราะความรู้สึกมึนเมาทำให้เธออยากนอนต่อและไม่อยากขยับตัวไปไหน
“จะนอนกับฉัน?” เขาหันมาถามคนที่พยายามดันตัวลุกขึ้น
“เหล้านั่นแรงมากเลย หนูกลับไม่ไหวแล้วค่ะ ง่วง” เธอพูดแล้วดึงยางรัดผมออกจนผมสยายยาวลงมา “พี่กลับเถอะค่ะ พรุ่งนี้หนูจะกลับเอง”
“หึ” แผ่นดินคิดในใจว่าเธอไม่รู้ใช่ไหมว่านี่แหละคือที่ที่เขาอยู่หรือแค่แกล้งทำเป็นไม่รู้เท่านั้น แต่ต้องการยั่วเขาอยู่
“ทำไมชอบทำหน้าแบบนั้นล่ะคะ” คิดถึงขยับเข้าไปใกล้แล้วขมวดคิ้วมองอย่างไม่เข้าใจ “พี่หล่อดีนะแต่นิสัยไม่ดี ไม่เหมือนพี่คิงของหนู”
“…” ชื่อของอีกคนที่เธอเอ่ยขึ้นมาเปรียบเทียบทำให้เขามองเธออย่างไม่พอใจ ความอดทนที่จะไม่ยุ่งกับเธอเริ่มจะหมดสิ้น
“นอนแล้วนะคะ กลับไปได้เลย อ๊ะ! อื้อ”
ไม่ทันที่เธอจะได้ทิ้งตัวลงนอนร่างบางก็ถูกกระชากตัวเข้ามาหาและบดขยี้ริมฝีปากหยักได้รูปนั้นลงไปอย่างไม่ใยดีนัก
“อื้อ~ เจ็บ!” เธอดันตัวเขาออกแล้วลูบริมฝีปากตัวเอง “อย่ามายุ่งได้ไหมคะ หนูจะนอน”
“เธอได้นอนสมใจแน่ หึ เหล้าแค่แก้วเดียวคงไม่เป็นขนาดนี้มั้ง นอกจากตั้งใจอยากยั่วฉัน”
“อื้อ~ จะทำอะไร ปล่อยหนูนะ!”
“…” แผ่นดินจับตัวเธอกดลงกับโซฟา เขาเองก็ดื่มไปเยอะพอสมควร แล้วมาเจอคนยั่วโมโหอีกยิ่งหงุดหงิด
“ปล่อยหนูนะ คนทุเรศ!” เธอพูดออกไปและขัดขืนแม้สติจะเลือนรางแต่เธอก็รู้ตัวดีว่ากำลังถูกคุกคาม
“อยากรู้ไหมว่าทุเรศจริงๆ มันเป็นยังไง” พูดจบเขาก็ก้มลงไปจูบและบดขยี้ริมฝีปากอวบอิ่มนั้นอย่างเอาแต่ใจ เขาไม่ได้สนใจอยู่แล้วว่าอีกคนจะเจ็บหรือชอบมัน
“อื้อ~”
ปึก! ปึก! ปึก!
กำปั้นเล็กๆ ทุบตีบ่ากว้างด้วยความไม่พอใจ แต่แรงของเธอกลับทำอะไรเขาไม่ได้เลยสักนิด
“หึ”
มือหนาเลิกเสื้อเชิ้ตตัวใหญ่ขึ้นจนถึงคอ ก่อนจะคว้าหมับลงที่อกอวบอิ่มและบีบขย้ำมันเพื่อระบายความหงุดหงิดที่เธอสร้างไว้ให้ แผ่นดินเลื่อนใบหน้าลงไปดูดแม้มบนเนินอกของเธอจนเป็นรอยแดงหลายจุด ก่อนจะกระชากบราของเธอลงมาใต้ราวนมและงับยอดถันสีชมพูระเรื่อนั้น และบดจูบดูดดึงอย่างมุมมาม
จนเธอที่เป็นฝ่ายถูกกระทำรู้สึกอายหน้าร้อนผ่าว
“อื้อ~ หนูเจ็บ มะ…ไม่นะ” หญิงสาวพยายามผลักไสใบหน้าของเขาออก แต่สุดท้ายก็ถูกเขารวบมือเล็กสองข้างด้วยมือข้างเดียวและซุกหน้าลงกับหน้าอกของเธอต่อ
“อย่ามาทำไร้เดียงสาได้ไหม”
- ผู้เขียน
