EP.3
1341 คำ
EP.3
“คุณแผ่นดินครับ” เสียงของชายชุดดำที่ทำหน้าที่ดูแลบ่อนแทนเขาพูดขึ้นเมื่อถูกอนุญาตเข้ามาในห้อง
“มีปัญหาอะไรคิม”
“ดีเลอร์ของเราลาออกไปคนหนึ่งครับ” เขารีบรายงานปัญหาที่เกิด
ดีเลอร์ที่เขาพูดถึงคือพนักงานสาวสวยของบ่อนที่ทำหน้าที่แจกไพ่หน้าโต๊ะ ซึ่งถูกคัดเลือกมาด้วยหน้าตาและรูปร่างเพื่อช่วยดึงดูดลูกค้าที่มาใช้บริการ
“โซนไหน”
“บาคาร่าครับ”
“รีบหาคนมาแทน ปิดโต๊ะนั้นไปก่อนสองสามวัน” เขาเอ่ยเสียงเรียบแล้วปัดมือให้ชายคนนั้นออกไปเมื่อได้รับคำสั่งแล้ว
“ทำไมจู่ๆถึงลาออกวะ” อัคคีถามเพื่อนของเขาที่นั่งใช้ความคิดอยู่
“ท้อง”
“กับใคร คงไม่ใช่มึงนะ” ไวท์เอ่ยถามแล้วยิ้มกวนๆ
“กูไม่เคยพลาดกับใคร” แผ่นดินพูดจบก็หยัดตัวลุกขึ้นเดินออกไปเงียบๆ
“มันคงเครียดอยู่นะ เพราะนั้นนางฟ้าของบ่อนเลย ถ้าคนนี้ออกไปคงขาดรายได้ไปเยอะเหมือนกัน” อัคคีพูดขึ้นอย่างเห็นใจ เพื่อนของเขาเป็นเพียงนักศึกษาเหมือนกัขเขาแต่ต้องรับผิดชอบหน้าที่ดูแลเรื่องพวกนี้ เขาคิดว่ามันหนักหนาพอสมควร
“กูคิดอะไรดีๆออกแล้วว่ะ” ไวท์เหยียดยิ้มร้ายกาจก่อนจะยกแก้วเครื่องดื่มขึ้นมาจิบ
“อะไร”
“เรื่องสนุกไง”
“มึงรีบพูดมาเถอะน่า”
“มึงรอดูไปเถอะ กูขี้เกียจพูด” เขากระดกเครื่องดื่มนั้นจนหมดแก้วก่อนจะเดินไปหาแผ่นดินที่เพิ่งเดินออกไปตรวจดูบ่อนเหมือนทุกๆวัน
“ไอ้ดิน”
“…” เขาหันมามองเพื่อนโดยที่ไม่พูดอะไร
“กูจะหาคนมาทำแทนนางฟ้าคนนั้นเอง”
“ใคร”
“เออน่า เดี๋ยวกูพามาพรุ่งนี้ คนที่เต็มใจทำงานนี้” ไวท์ไม่ตอบในสิ่งที่แผ่นดินถาม เขาจึงไม่พูดอะไรต่อและเดินเข้าไปคุยกับพนักงานด้วยสีหน้าจริงจัง
@วันต่อมา
“พ่อแกอาการดีขึ้นแล้วใช่มั้ย” ปรางถามขึ้นขณะที่กำลังเดินออกมาหน้าตึกเรียนคณะบริหารเพราะเพิ่งเรียนเสร็จ
“ดีขึ้นแล้ว หมอให้พักพักฟื้นอีกไม่กี่วันก็กลับมาดูแลที่บ้านได้แล้วล่ะ” เธอยิ้มกว้างบอกเพื่อนของตัวเองบ่งบอกถึงความสุขที่เปี่ยมล้น
“งั้นก็ดีแล้ว แกคงได้เหนื่อยน้อยลง ไหนจะเรียน หางานพิเศษ ดูแลพ่ออีก” ปรางถอนหายใจออกมาเมื่อคิดถึงความเหน็ดของเพื่อนตัวเอง ผู้หญิงตัวเล็กนิดเดียวแต่กลับต้องรับภาระทุกอย่าง
“คิดถึง”
“อ้าวพี่ผู้มีพระคุณ” คิดถึงฉีกยิ้มกว้างให้ไวท์ เขายืนพิงรถสปอตคันหรูสีส้มอยู่หน้าตึกของเธอ สาวๆพากันมองมาที่เขาไม่วางตา
“ฉันมีเรื่องคุยด้วยหน่อย” ไวท์พูดแล้วเบือนสายตาไปหาปราง
“งั้นฉันไปก่อนนะ ระวังตัวด้วย ยังไปทักมา” ปรางพูดแล้วมองเขาเหมือนไม่ไว้ใจนักจนไวท์ต้องยิ้มออกมาอย่างขบขัน นี่เขาน่ากลัวขนาดนั้นเลยเหรอทำไมเด็กนั่นต้องมองแลบนั้นด้วยนะ
“อื้ม” คิดถึงยิ้มแล้วโบกมือลาเพื่อนของตัวเองก่อนจะหันมาทางไวท์ “พี่ไวท์มีเรื่องอะไรเหรอคะ ถ้าจะมาทวงเงิน ตอนนี้หนูยัง…”
“เปล่าหรอก ฉันแค่จะมาถาม ว่าเธออยากทำงานพาร์ทไทม์ใช้หนี้ฉันมั้ย เพื่อนฉันมันหาพนักงานอยู่” ไวท์อธิบายเมื่อเห็นสีหน้าฉายแววเศร้าของเธอ
“งานอะไรคะ” เธอเอียงคอมอง
“งานสบายๆ นั่งบนเก้าอี้ แจกของให้ลูกค้า” เขากอดอกแล้วยิ้มออกมา
“เขาให้หนูชั่วโมงเท่าไหร่” เธอถามต่อเพราะฟังจากลักษณะงานที่เขาพูดมามันก็ดูไม่หนักหนาอะไร เธอต้องเก็บแรงไว้ทำอย่างอื่นอีกเยอะเลยช่วงนี้
“เธอไม่ใช่พนักงานประจำ เขาจะจ่ายให้เป็นรอบๆ รอบละสองชั่วโมง ราวๆห้าพันต่อรอบ ไม่รวมทิป”
“ทะ…ทำไมมันเยอะขนาดนั้นล่ะคะ นั่นมันเงินเดือนพาร์ทไทม์ทั้งเดือนของหนูเลย” เธอทำตาโตเมื่อได้ยินตัวเลขนั้นจากไวท์ “ไม่เสียหายใช่มั้ย หนูเรียนอยู่นะคะ”
“ไม่เสียหายหรอกน่า เชื่อฉัน ขอแค่เธอแกร่งพอ” เขายื่นมือมาวางบนศีรษะทุยเล็กอย่างเอ็นดู ไม่รู้ทำไมถึงถูกชะตาอย่างบอกไม่ถูก ถ้าเขามีน้องสาวแบบเธอซักคนคงหวงหน้าดู
“งั้นคิดถึงทำค่ะ ต้องเริ่มงานวันไหนคะ” เธอถามออกไปด้วยความมุ่งมั่น
“วันนี้ เย็นนี้”
“ห๊ะ ตะ…แต่ว่า”
“ติดอะไร”
“พ่อ”
“ฉันจะให้ไอ้แทนคุณไปดูแลพ่อเธอ” เธอมองเขานิ่งแล้วพยักหน้าหงึกๆ ก่อนจะอมยิ้มออกมา เรียกรอยยิ้มจากอีกคนเช่นกัน
‘นั่นพี่ไวท์นี่ คบกับเด็กปีหนึ่งคนนั้นเหรอ’
‘วันนั้นฉันก็เห็นเขาคุยกันที่โรงอาหาร’
‘แต่ก็เหมาะกันนะ ฉันอิจฉาพี่ไวท์มากกว่า น้องเขาน่ารัก เหมือนตุ๊กตาเลย’
‘แกเบาๆ ได้มั้ย พี่เขามองแล้ว’
“พวกเขาคิดว่าหนูคบพี่ค่ะ”
“อืม ช่างเถอะ อย่างน้อยชื่อฉันก็ไม่ทำให้เธอโดนรังแก” เขาไม่ได้คิดอะไรกับเด็กคนนี้หรอก แค่เห็นเรื่องสนุกบางอย่างเท่านั้น “ไปกันเลยมั้ย”
“ค่ะ”
“ขอถามอะไรหน่อย” ไวท์พูดขึ้นทันทีเมื่อขับรถออกมา
“ถามได้เลยค่ะสำหรับผู้มีพระคุณของหนู”
“หึหึ เธอรู้ตัวมั้ยว่าเธอใจง่ายกับคนที่ไม่น่าไว้ใจ” เขาพูดขึ้นแล้วปรายตาไปมองคนตัวเล็กที่ทำหน้าสงสัย
“พี่ไม่น่าไว้ใจเหรอคะ” คิดถึงพูดแล้วกระชับกระเป๋ากอดแน่น
“หมายถึงฉันและผู้ชายทุกคนนั่นแหละ”
“หนูดูออกว่าพี่เป็นคนดีค่ะ” เธอคลายมือที่กอดกระเป๋าแน่นออกแล้วส่งยิ้มให้เขาอย่างโล่งอก อย่างน้อยคำพูดของเขาก็ไม่ได้ประสงค์ร้าย แต่ออกจะหวังดีมากกว่า
“เธอคิดยังไงกับไอ้แผ่นดิน”
“แผ่นดินเหรอ? อ่อ เพื่อนพี่เหรอคะ” เธอทำหน้าครุ่นคิด นั่นทำให้เขาขำในใจ ถ้าเป็นผู้หญิงคนอื่นต้องจำชื่อมันได้แม่นแน่ แต่กับเด็กคนนี้ยังต้องคิดอีกเหรอ “เราไม่เคยคุยกันจะคิดอะไรได้ยังไงล่ะคะ”
“นั่นสินะ ถ้าได้คุยกันคิดว่าจะชอบมันมั้ย” ไวท์เลิกคิ้วถามเธอ
“ไม่มีทางหรอกค่ะ พี่แผ่นดินคงไม่ใช่คนดี คิดถึงชอบผู้ชายนิสัยดีค่ะ” เธอตอบออกไปก่อนจะคิดได้ว่านั่นคือเพื่อนสนิทของคนที่นั่งข้างๆ “ขะ…ขอโทษค่ะ แค่พูดตามที่รู้สึก”
“งั้นฉันจะสั่งงานเธอ”
“คะ” ใบหน้าจิ้มลิ้มเอียงคอถาม
“ห้ามชอบมันจนกว่าจะรู้ว่ามันจะชอบเธอ” ไวท์พูดแล้วยิ้มออกมาอย่างนึกสนุก
“พี่เขาชอบหนูเหรอ” สีหน้าของเธอดูตกใจเมื่อได้ยินสิ่งที่เขาพูด เธอไม่ค่อยเข้าใจนักหรอกเหมือนกับเธอและเขาคุยกันคนละภาษาเลย
“ไม่หรอก ฉันแค่เตือนไว้ว่าอย่าชอบมัน และนี่คือส่วนหนึ่งของงาน”
“อ่อ…เข้าใจแล้วค่ะ หนูไม่มีทางชอบเพื่อนพี่ไวท์หรอก เพราะหนูมีคนที่ชอบแล้ว” เธอยิ้มออกมาแล้วมองพวกกุญแจตุ๊กตาผู้หญิงที่ห้อยอยู่กับกระเป๋า
“ไอ้คิง”
“พะ…พี่รู้เหรอคะ” แก้มเนียนใสเริ่มเปลี่ยนเป็นสีแดงระเรื่อเมื่อถูกจับได้ว่าเธอแอบชอบลุงรหัสของตัวเอง
“หึ ชอบมันมากมั้ย” ไวท์หัวเราะออกมาในลำคอ แบบนี้ยิ่งสนุกเข้าไปใหญ่
“ไม่รู้เหมือนกันค่ะ แต่พี่คิงเป็นคนดีกับหนู”
“…” ไวท์ไม่พูดต่อเพียงคิดขำๆว่าถ้ามันเป็นคนดี แผ่นดินเพื่อนสนิทของเขาก็คงเป็นคนดีเหมือนกัน
เด็กคนนี้ใสซื่อเกินไปจริงๆ
***************
- ผู้เขียน
