พอมาถึงร้านกาแฟ คามินทร์รีบเดินไปสั่งเครื่องดื่มให้เธอและเขา เวฬาได้แต่มองเขาอย่างนึกแปลกใจเมื่อเขาดูผ่ายผอม หนวดเครารกรุงรังอย่างที่ไม่เคยเป็นมาก่อน
“พี่สั่งเครื่องดื่มที่เราชอบให้แล้ว พี่ยังจำได้ว่าเวฬา...”
“พอเถอะค่ะ...พี่คามินทร์มีอะไรจะพูดกับเวฬาคะ พอดีเวฬามีเวลาแค่ไม่นาน...”
เวฬารีบบอกขึ้น ถึงจะรู้สึกผิดแต่ยิ่งอยู่กับเขานานเธอยิ่งเสียใจกับสิ่งที่ทำลงไปมากขึ้นไปอีก
“พี่ขอโทษ...ถ้าพี่ทำอะไรผิด พี่ขอโทษและอยากจะขอให้เราให้โอกาส”
“พี่คามินทร์คือว่า...เวฬา...เวฬาต่างหากที่ต้องพูดคำนั้น เวฬาผิดเองทุกอย่างที่ไม่คู่ควรกับความรักของพี่คามินทร์ พี่คามินทร์ควรได้รักคนที่ดีกว่านี้”
คามินทร์มองเวฬาอย่างนึกแปลกใจ เมื่อเขาเองก็อยากรู้เหตุผลเหมือนกันว่าทำไมเธอต้องคิดแยกจากเขาทั้งๆที่ก่อนหน้านั้นเธอกับเขารักกันมากมายจนไม่เคยคิดว่าจะมีวันนี้ด้วยซ้ำ
“เกิดอะไรขึ้น เวฬาบอกพี่มาหน่อยได้ไหม?”
“....
