“ไม่จริง ผึ้งโกหกพี่ไม่ได้หรอก ผึ้งร้องออกมาจากหัวใจของผึ้งเอง พี่มั่นใจว่าผึ้งรู้สึกแบบเดียวกับพี่ ผึ้ง... ให้โอกาสพี่อีกครั้งเถอะนะ พี่สัญญาว่าพี่จะ...”
“อย่าพูดมันออกมา เพราะนายไม่มีวันทำได้ จอดรถซะ เราต่างคนต่างอยู่ นายจ้างกับลูกจ้าง นอกจากเรื่องเงินก็ไม่มีเรื่องอะไรต้องคุยกันอีก”
ผึ้งพูดตัดประโยค ไม่อยากได้ยินคำว่า ‘สัญญา’ จากเขาอีก สัญญาที่ทำไม่ได้ ไม่ต่างจากลมปากที่พ่นออกมา ผ่านแล้วก็ผ่านไป ไม่มีตัวตน
“อ๋อเหรอ! แล้วเจ้าของร้านกับลูกค้าล่ะ นอกจากขายของแล้วมีอะไรต้องคุยกันอีก หรือไม่ได้ขายแค่อาหารอย่างเดียว”
คริสชักเดือดเมื่อเธอไม่ยอมรับ ภาพที่เธอหัวเราะต่อกระซิกกับลูกค้าหนุ่มๆ ในร้าน หวนคืนมาให้จำอีกครั้ง ใบหน้าของเธอยามยิ้มแย้มให้ผู้ชายเหล่านั้น ไม่ใช่หน้าบึ้งตึงชักสีหน้าใส่เขาในเวลานี้เลย ทั้งที่รอยยิ้มนั้นควรจะเป็นของเขาเพียงคนเดียว
