“ปรินทร์” มุกตกใจจนหน้าเปลี่ยนสีเมื่อออกมาจากห้องน้ำพบปรินทร์ยืนกอดอกพิงเคาน์เตอร์อ่างล้างมือ พร้อมแสยะยิ้มร้าย
“ทำหน้าอย่างกับเห็นผีเลยนะ ไม่เห็นเก่งเหมือนที่อยู่ในงานเลย” ปรินทร์เหยียดตัวยืนเต็มความสูง สองมือล้วงกระเป๋า แววตาของเขาเหมือนหมาป่าที่อดเนื้อมานานหลายเดือน ระหว่างที่อยู่ในงานเขาสังเกตเห็นว่ามุกไม่ได้ให้ความสนใจวราเลย เธอเอาแต่คุยกับคนนั้นคนนี้เรื่องธุรกิจของเธอ และเมื่อเห็นเธอออกจากงานมากับเพื่อนแค่สองคน เขาจึงตามเธอออกมา และสบโอกาสตอนที่เธอมาเข้าห้องน้ำเพียงลำพัง เขาใช้ป้ายกำลังทำความสะอาดวางไว้ และจัดการล็อกประตูเพื่อไม่ให้ใครเข้ามาขัดจังหวะ
“นายกับระวีจะมายุ่งอะไรกับฉันอีก ฉันไม่เคยกลับไปที่บ้านหลังนั้น ไม่เคยคิดแย่งอะไร เราจะต่างคนต่างอยู่ไม่ได้หรือไง” มุกทำเป็นใจดีสู้เสือ ทั้งที่ความกลัวเริ่มเกาะกินใจ
“ฉันยังจำไม่เคยลืม กับสิ่งที่เธอฝากไว้ให้ฉันดูต่างหน้า มุกไหม” ปรินท
