พี่เห็นไหมว่าแขนหนูมีรอยมากแค่ไหน ทั้งหมดนี้มันเพราะพี่ทั้งนั้น มันเพราะพี่คนเดียวเลย
ฉันตัดพ้อเขาอยู่ในใจและยังคงจ้องมองใบหน้าหล่อเหลาของเขาซึ่งไม่ว่าตอนไหนมันก็ยังคงคาดเดายากอยู่เสมอ
“รู้ตัวไหมว่าทำอะไร?” พี่คิมมองข้ามคำถามของฉันราวกับมันไร้ประโยชน์และไม่มีค่าพอจะตอบ แถมยังเลือกที่จะเป็นฝ่ายถามกลับมาอีกด้วย
“หนูไม่รู้หรอก” ฉันยกมือผลักเขาแล้วเตรียมหนี นาทีนี้การเผชิญหน้ากับเขาคงไม่ใช่เรื่องดีแน่ๆ
ทว่าพี่คิมกลับรวมมือฉันด้วยฝ่ามือหนาทั้งสองข้าง ก่อนกดลงกับกระโปรงรถเป็นการยึดไม่ให้เคลื่อนไหวหรือหนีไปไหน ตราบใดถ้าเขายังไม่ได้ในสิ่งที่ตัวเองต้องการจะฟัง
วูบนั้นนัยน์ตาสีเข้มฉายความดำมืดยิ่งกว่าครั้งไหน มันทำให้ฉันซึ่งอยู่ใกล้เขาเพียงไม่กี่เซนติเมตรรับรู้ได้เลยว่าเจ้าตัวกำลังโมโห
แต่...โมโหเรื่องอะไร?
“ทำไมต้องปล่อยให้มันกอด”
และแล้วคำถามถัดมาของเขาก็ทำให้ฉันนึกขึ้นได้ว่าก่อนถูกลากมาที
