11 อยู่ดีๆก็เจอหน้า
878 คำ
เอี๊ยดดด~~
เสียงรถเหยียบเบรกกระทันหัน ขณะวิ่งมาด้วยความเร็วสูงสุด เทียบจอดริมฟุตบาทข้างป้ายรถเมล์ที่ลูกสาวระบุไว้ ฝ่ามือเหี่ยวย่นทุบลงกลางอกทันที เหมือนแน่นหน้าอก ใช้ช่วงเวลากระชั้นชิดหยิบยาเม็ดอมใต้ลิ้น
"พ่อมาทันเวลาพอดีเลย" ลูกสาวเพียงคนเดียววิ่งมาเปิดประตูข้างฝั่งคนขับ แล้วกระโดดขึ้นนั่งที่ประจำ ส่งน้ำเสียงเจื้อยแจ้วทักทาย ใบหน้าใสเต็มไปด้วยเม็ดเหงื่อ อาการร้อนทำผิวขาวแดงระเรื่อ เอื้อมกดเพิ่มระดับเครื่องปรับอากาศเร่งสูงสุด
"ไอพวกนั้นมันแซวลูกเหรอ" พิษณุเอ่ยถาม พลางกดเปิดหน้าต่างรถฝั่งข้างคนขับ เพื่อส่งแววตาอำมหิตให้กลุ่มชายวัยรุ่นพวกนั้น ริอาจลองดีกล้าเย้าแย่ลูกสาวระดับบอดีการ์ด
ทว่าชายเกเรคนนึงเร่งสะกิดกลุ่มเพื่อนทั้งหมด ให้ยับยั้งการกระทำ ใบหน้าซีดจางพร้อมวิตก ราวกับรู้จักเบื้องหลังบิดาของเธอ
"พวกเขารู้จักพ่อด้วย" เค้กเอียงหน้าถามเล็กน้อย แต่จะรู้จักกันด้วยสาเหตุใดก็ไม่แน่ชัด
"รีบไปเถอะ พ่อยังเคลียร์งานไม่เสร็จ" ทันทีที่บอกลูกสาวเสร็จ เขารีบเลื่อนกระจกรถขึ้นปิด เหยียบคันเร่งพุ่งออกตัว ระหว่างทางนั้นก็ไม่ได้สนทนากับเธอเลย เนื่องจากลูกน้องเข้าใหม่โทรสอบถามรายละเอียดเป็นเวลานาน
@ ท่าเรือจตุโชติ
หลังทายาทเจ้าของสถานที่แห่งนี้เดินทางมาถึง เหล่าบอดี้การ์ดรีบวิ่งเข้าต้อนรับ ส่วนเอเจยืนรอตรงทางเข้า ถือเอกสารมากมายไว้แจงรายละเอียด
"นายครับ นี้คือผลการประชุมช่วงเช้า คุณชาร์คให้เลขาชี้แจ้งข้อที่นายสั่งไว้แล้วครับ" เอเจยื่นแฟ้มเอกสารปึกใหญ่ให้เจ้านายหนุ่มน่าเกรงขาม ร่างสูงสง่าปลดกระดุมเสื้อเชิ้ตลงถึงแผงอก โยนก้นบุหรี่ทิ้งเหยียบขยี้ราบไปกับพื้นซีเมนต์
เขาไม่ได้รักษาภาพพจน์อย่างใด ในตอนเวลาเลิกงานของพนักงานคนอื่น ค่อนข้างลีแลคเสียด้วยซ้ำ สมองมักปลอดโป่งช่วงพระอาทิตย์ใกล้ตกดิน จึงสลับกับบุพการีเลี่ยงไม่เข้าบริษัทเวลาเดียวกัน
"งั้นเองให้คนจัดสินค้าขึ้นลำเรือได้ ส่วนของพิเศษถ้าพวกมันจ่ายเงินค่อยยกขึ้น" น้ำเสียงเข้มออกคำสั่ง ก้าวขายาวฉับพลันตรงไปหน้าห้องท่านรองประธาน สายตาคมดันสะดุดกับรองเท้าผ้าใบสีขาวข้างนึง สภาพเก่าหลุดรุ่ย มีปากเคมีเขียนระบุชื่อเจ้าของบอกไว้
แล้วทันใดนั้นเอง น้ำเสียงหวานเหมือนหัวเราะบางอย่างเริ่มดังขึ้นระยะใกล้ พร้อมเสียงลูกสุนัขวิ่งตามตามติด
"เหนื่อยแล้วนะไออ้วน" เด็กสาวไม่ทันสังเกตุบริเวณรอบข้าง กำลังมองเธอคือจุดรวมสายตา ใบหน้าหอบเหนื่อยยกมือปาดเหงื่อ นั่งทรุดตรงทางเท้าข้างห้องรองประธาน ตามด้วยสัตว์สี่ขาตัวเล็กลายจุดขาวดำ กระโดดซุกในตักยังครึกสนุก
"ใครปล่อยให้เด็กมาวิ่งในนี้ว่ะ!!" ฮาเกนตะเบ่งเสียงดุ ทำเหล่าลูกน้องรีบวิ่งมา โบกมือให้สัญญาณเด็กสาวชุดนักเรียนกลับไปรอบิดาตรงที่พักพนักงาน
"หนูขอโทษค่ะ" เค้กลุกขึ้นรวดเร็วไม่ลืมหยิบรองเท้าผ้าใบข้างนึง ที่เจ้าสุนัขคาบขโมยมาถือติดมือไปด้วย แล้วยังอุตส่าห์ใจดีเกรงว่าสัตว์จะได้รับโทษ ช้อนอุ้มตรงท้องป่องแนบอก ยิ่งสร้างความเอ็นดูแก่คนแถวนั้น ยกเว้นเพียงเจ้านายหนุ่ม ซ่อนความคิดผ่ายนัยน์ตาคม
"ไอเจ!" เสียงเข้มตะโกนดัง ส่งผลให้ลูกน้องมือขวาวิ่งมาเร็วไว
"ครับนาย"
"ให้คนมาทำความสะอาดเดี๋ยวนี้!"
"ครับนาย" เขาพอเดาได้ไม่ยาก ว่าทำไมเจ้านายหนุ่มถึงรังเกียจสัตว์มีขน เพราะพี่สาวแท้ๆแพ้ขั้นรุนแรง เกือบพรากชีวิตไปแล้วนั่นเอง
เวลาต่อมาฮาเกนนั่งทิ้งกายบนเก้าอี้ประจำตำแหน่ง กระแทกปากกาลงตรงแฟ้มเอกสาร อยู่ๆก็รู้สึกหงุดหงิด เวลาเห็นใบหน้าไร้เครื่องสำอางค์ยิ้มแจ่มใส เสียงหัวเราะยังดังก้องในหัวสมอง ยิ่งรสจูบวันนั้นยังอยากต้องการมันอีก
"น่าจับทุ้มลงดินฉิบหาย" เขาเผลอพึมพำ โดยลืมคำนึงถึงผู้ถือหุ้น เข้ามานั่งรอรายงานไตรมาสสุดท้ายของปี ขณะเอเจกำลังไปกดดันฝ่ายบัญชีอยู่
"ทุ่มอะไรดินๆนะครับ" ชายวัยกลางคนจับแว่นขยับ กระพริบตาโฟกัสภาพใหม่
"หมายถึงสงสัยวันนี้จะเลิกงานทุ่มนิดๆต่างหาก" ฮาเกนตอบกลับราบเรียบ ถอนหายใจโล่งเฮือกใหญ่ ยกข้อมือดูนาฬิกาเรือนหรู ทั้งที่เพิ่งหกโมงเย็นเอง
ปากหยักดันกระตุกยิ้มเจ้าเล่ห์ หยิบโทรศัพท์บนโต๊ะทำงาน กดหมายเลขหาลูกน้องแถวนั้น
~ครับนาย~
"ฉันอยากได้กาแฟ แต่ให้สาวใช้บ้านฉันชงมาเสิร์ฟเอง" ระหว่างพูดสาย นิ้วชี้ยาวสวยดุจสตรีเคาะลงรอคอยเวลา พยักหน้าให้ผู้ถือตอนเขาได้รับเอกสาร ช่วงเอเจเปิดประตูเข้ามา
~เอ่อ..ครับ~ น้ำเสียงอีกฝ่ายดูกังวลนิดหน่อย ไม่ได้ขัดความต้องการเจ้านายอย่างใด
..........................................
เอาไงดีวิ 555
#ไม่คอมเมนท์ไม่มา รบกวนกดถูกใจทุกครั้งที่เข้าอ่านด้วยเด้อค่า เพื่อเป็นกำลังใจให้ไรท์ตัวน้อยๆ
- ผู้เขียน
