9 ไม่ยอมแพ้เด็ก
946 คำ
"นี่ค่ะเหล้า" เด็กสาวพยามข่มความกลัว เอื้อมวางขวดเหล้ายี่ห้อนอกบนโต๊ะกระจกขุ่น เธอได้แต่ภาวนาให้ลูกค้าวุ่นวาย จนเรียกใช้เธอไปทางอื่นเสียที
หยาดเหงื่อมากมายผุดตามขมับ ลามยันผิวตัวเปียกชุ่ม อุญหภูมิเครื่องปรับอากาศไม่ช่วยอะไร ยิ่งเผลอมองใบหน้าสาก คล้ายจ้องจะกินเธอเป็นอาหาร
"เดี๋ยวก่อนสิแม่สาวใช้ ไหนๆก็ทำงานเป็นวันแรกแล้ว งั้นฉันจ่ายทิปประเดิมให้ก่อนเลย" ฮาเกนตะแคงตัวล้วงหยิบกระเป๋าสตางค์ในกางเกงยีนส์ ควักแบงค์สีเทาจำนวนนึง แล้วหันข้างประมาณให้เค้กมายืนด้านหลัง
ท่ามกลางอีกสองคนมองดู ชายหนุ่มต้องการทำอะไรกันแน่
"คะคือเค้กว่า../ว๊ายยย" ยังไม่ทันที่เด็กสาวได้เอ่ยจบ แบงค์ธนบัตรจำนวนมากถูกปาใส่ช่วงลำตัว โปรยปลิวเกลื่อนกลาดทั่วบริเวณนั้น ต่อให้พื้นที่ตรงนี้เน้นเรื่องเป็นความส่วนตัว แต่ไม่ช่วยให้ความอับอายเด็กสาวน้อยลงเลย ลินส่งเสียงตกใจไม่กล้าเข้าไปช่วยเกรงว่าลูกค้าวีไอพีพลอยไม่พอใจ
ดวงตากลมปริ่มน้ำสีใสกรอกกลิ้ง นั่งลงย่อขาก้มเก็บอย่างนึกรังเกียจ น่าแปลกที่กระดาษพวกนี้ มันดันมีค่าต่อคนลำบาก
"เกินไปป่าวว่ะ" เอเดนถึงกลับหัวเสีย ลุกขึ้นเดินตรงไปหาเค้ก จะเอื้อมจับไหล่ก็ไม่กล้า เพราะไม่ได้รู้จักกันเป็นการส่วนตัว อายุเด็กสาวน่ายังอยู่ในช่วงเยาวชน อย่าได้แตะต้องจะดีกว่า
"ยัยเด็กนี่ร้อนเงิน ฉันก็แค่เอ็นดูเล็กๆน้อยๆ" คนบอกลุกขึ้นยืนตาม จับเสื้อผ้ากระชับตามตัวเข้าที่ ไม่ลืมดึงแขนสาวสวยข้างกายประชิดตัว
"เงินนี้ เค้กไม่ขอรับไว้มันมากเกินไปค่ะ" พอเธอก้มเก็บถึงว่ารู้เกินหลักหมื่น รีบจับธนบัตรพวกนี้ยัดใส่ฝ่ามือหนาอย่างถือวิสาสะ แววตาเปี่ยมไปด้วยอารมณ์โกรธจัด
"อวดดี!!!" แม้ลินเองยังตัวสั่นตาม มองหาผู้จัดการร้านให้ช่วยเหลือ เธอทำได้เพียงขยุบขยิบปากเบาๆ ให้เค้กก้มขอโทษลูกค้าคือทางออก
"คุณลูกค้าจะเช็คบิลแล้วใช่ไหมคะ เดี๋ยวขออนุญาตไปรับบิลให้นะคะ" น้ำเสียงหวานสยบกลั้นความโกรธ หากเธอโดนไล่ออกเพราะเรื่องนี้คงไม่สำควร
ลำตัวบางก้มลงเล็กน้อยให้เอเดนปานขอนุญาตเท่าลูกค้าคนนึง รองเท้าผ้าใบสองข้างกึ่งเดินกึ่งวิ่ง มองหาพนักงานคนอื่นรับช่วงต่อ ระหว่างนี้คิดหาวิธีเอาตัวรอด ไม่ต้องเดินกลับมาที่โต๊ะนี้
"มึงรีบพากูมาเพื่อเรื่องนี้ป่าวว่ะ" เอเดนถามตอนลินไปเอากระเป๋า เตรียมไปต่อกับลูกค้า ซึ่งทางร้านไม่ได้ห้าม แต่ต้องจ่ายค่าจ้างอีกเท่าตัว
"บังเอิญ" เขาหัวเสียมากเหมือนกัน ไม่คิดว่าสาวใช้จะกล้าหยิ่งผยองนอกสถานที่ หักหน้าคุณชายแตกเป็นเสี่ยง ฝ่ามือหนากำธนบัตรจนยับยู่ยี่ลืมมูลค่าของมัน
"ลินมาแล้วค่ะคุณเกน เราไปต่อกันนะคะ" สาวสวยบอกอย่างอารมณ์ดี ไม่ต้องอยู่ดูแลลูกค้าคนอื่นต่อ
"นี่ของเธอ แล้วไม่ต้องตามไป ฉันลืมว่ามากับเพื่อน" ฮาเกนเอาเงินในฝ่ามือยัดใส่ในเกาะอกให้แทน มองดูผิวเผินพอรู้ว่าล้นทะลักด้วยพลาสติก อารมณ์เดือดดาลตอนนี้ยากจะยับยั้ง คงไปต่อไหนก็ไม่ดีแน่ ร่างสูงเดินนำลิ่วเพื่อนชายไปก่อน ทิ้งความงุนงงไว้แทน
@ บ้านชาร์ค
~เค้กถึงบ้านแล้ว พ่อเลิกห่วงได้แล้ว~ เค้กคุยสายบอกบิดาผ่านโทรศัพท์ในตอนเลิกงาน เวลาเกือบห้าทุ่มเศษ เด็กสาวเปลี่ยนเป็นชุดนักเรียนม.ปลายเช่นเดิม ไม่ลืมเอาเสื้อคลุมแขนยาวสวมทับอีกชั้น จนนั่งวินมอเตอร์ไซค์แถวนั้นกลับ
ร่างบางเร่งเดินเข้าประตูรั้วใหญ่ เวรยามบอดี้การ์ดทุกคนรู้จักเธอดี ต่างเอ็นดูเหมือนลูกหลานคนนึง จนกระทั่งเดินตรงทางหลังบ้าน
"คิดว่าหนีพ้นล่ะสิ" น้ำเสียงเข้มปนความเยือกเย็นดังขึ้น บ่งบอกว่าใครคือเจ้าของโทนเสียงนี้ ท่ามกลางความมืดสลัวยิ่งน่ากลัวเพิ่มหลายเท่า เป็นตัวกระตุ้นให้เด็กสาวหาทางวิ่งเข้าห้อง นั่นคือทางเดียวหลบหนีคนใจร้าย
แต่แล้วคนตัวเล็กก็เสียเปรียบ ถูกกระชากแขนพลักใส่พนังปูน เจอใบหน้าสากก้มอยู่ระยะใกล้ ใช้ลำตัวกำยำดันบังคับ ซึ่งน่าแปลกนักบริเวณนี้ ดันไร้ผู้ดูแลเกิดเป็นพื้นที่เปลี่ยวช่องว่างให้ถูกรังแก
"คะคุณ!!ปล่อยนะ!!" ก้อนใจดวงน้อยวูบหล่นกว่าเดิม ตอนมือหนายกขึ้นปิดปากเธอสนิท ดีดดิ้นจนสุดแรงยังไม่อาจขืนกำลังชาย
"เธอกล้าหักหน้าฉันเชียวนะ" นัยน์ตาเข้มส่อแววอำมหิต ใช้นิ้วชี้ยกขึ้นชู่ปากตัวเอง ราวบังคับให้เด็กสาวเงียบเสียง ก่อนปล่อยให้มีอิสระ ซึ่งเค้กยอมพยักหน้าเชื่อฟัง แต่สองข้อมือโดนรวบตึงเหนือศีรษะแทน
"หนูไม่ได้เริ่มก่อน" น้ำเสียงหวานเริ่มสั่นระริกหวาดกลัว เหตุใดชายหนุ่มถึงใจร้ายเพียงนี้ กลิ่นเครื่องดื่มแอลกอฮอล์คละคลุ้งปนกลิ่นบุหรี่ ลอยปะทะใบหน้าใสหลายละลอก
"เหรอ...เธอควรรู้อะไรไว้อย่างนึง ว่าฉันชอบคนอวดดี!"
"นะหนู...อึก" คางมนถูกบีบเชิดใบหน้าขึ้นจ้องสบตา แม้เริ่มมีน้ำสีใสไหลลงแก้มเนียน ก็ไม่สามารถเรียกความน่าเห็นใจได้เลย
"อื้อ...อะอ่อย"
.................................
มันจะเกินไปไหม อิอิ
- ผู้เขียน
