20. มีแต่เรื่องบังเอิญ
"บ้านอยู่ตรงไหนครับ"คุณหมอถามฉันในระหว่างนั่งอยู่บนรถ แต่กว่าเขาจะถามและกว่าฉันจะเงยหน้าขึ้นมาจากดูลูกอีกทีเขาก็ขับรถเลยซอยเข้าบ้านไปแล้ว
"คุณหมอขับเลยซอยเข้าบ้านฉันแล้วค่ะ"
"อะไรนะครับ แล้วทำไมไม่บอกให้เร็วกว่านี้ครับ"คุณหมอต่อว่าเสียงเข้ม ตอนนั้นฉันเห็นชินสะดุ้งตกใจขึ้นมาเล็กน้อย
"คูมหมอใจย้าย ดุแม่ขิมของชินทำไมครับ"เจ้าเด็กน้อยพูดต่อว่าเขา
"หมอไม่ได้ดุแม่ของเธอ หมอแค่ถาม"เขาตอบลูกฉันอย่างใจเย็นลง
"ขอโทษนะคะ เมื่อกี้ฉันมัวแต่ก้มดูลูกก็เลยลืมดูทาง แต่ถ้ามันลำบากคุณหมอที่จะเลี้ยวกลับไปส่ง คุณหมอจอดรถให้เราลงตรงร้านค้าข้างหน้าก็ได้ค่ะ เดี๋ยวฉันซื้อร่มแล้วพาลูกเดินกลับไปเอง"ฉันบอกเสียงอ่อนด้วยความเกรงใจและรู้สึกว่าการตัดสินใจพาลูกขึ้นรถมากับเขากำลังจะกลายเป็นภาระของเขาไปแล้ว
"บอกทางมาเถอะครับ..."คุณหมอบอกหลังจากนั่งเงียบมาได้สักพัก
ตอนแรกฉันถอดใจอยากจะให้เขาจอด
