Chapter 9 ขอเลียของพี่ได้ไหมครับ
1175 คำ
“อา... ไม่ไหวแล้ว อา...”
“ไม่ไหวก็ถอยไป ฉันขอบ้างสิพี่ดา” บุหลันแหวอย่างขัดใจ
ชนะพลหันไปมองบุหลัน สาวรุ่นพี่คนนี้อายุมากกว่าเขาแค่สามปี ยังสาวอยู่มาก เนื้อตัวเต่งตึงกว่าสุกานดาที่เขากอดดอยู่ ชายหนุ่มปล่อยตัวสุกานดาลงกับพื้น ปล่อยให้โสเภณีสาวใหญ่นอนตาปรอยด้วยความสุข เนื้อตัวเปรอะน้ำรักเต็มไปหมด
ทางด้านชนะพลกับบุหลัน สองหนุ่มสาวกอดฟัดรัดรึงกันอย่างเมามัน กลิ้งตัวไปบนพื้นกระเบื้องเย็นเฉียบด้วยลีลาเผ็ดสะบัด เธอจูบดูดไปทั่วร่างชายหนุ่มอย่างหลงใหล กล้ามเขาทั้งแน่น ทั้งแข็ง เหมือนกับเจ้าโลกเขานั่นแหละ โอ! ถ้าโตเต็มวัยแล้ว เด็กหนุ่มคนนี้คงกล้ามปูน่าดู เหมือนพวกนักเพาะกล้ามที่บุหลันเคยเห็นในทีวี
“พี่หลัน” ชนะพลกระซิบเสียงกระเส่าเซ็กซี่ “ขอเลียของพี่ได้ไหมครับ เคยเห็นแขกเลียให้แม่ แม่ดูชอบน่าดู”
บุหลันสูดปากซี๊ด นอนหงายแหกขาให้ทันที
“มาสิจ๊ะสุดหล่อของพี่ อุ! อา! อย่างนั้น สอดลิ้นเข้าไป อาส์ ใช่... ใช่... อูยยยส์ ตรงนั้นดีมากเลยพลจ๋า”
ชนะพลอ้าอมเกสรดอกไม้แล้วรัวลิ้นตามที่เคยแอบเห็น ไม่คิดเลยว่าบุหลันจะแดดิ้น ร่างอ่อนนุ่มดิ้นพราดๆ บนพื้นแข็งๆ เห็นแล้วก็สงสาร ชายหนุ่มเลยดึงตัวเองออก แล้วอุ้มหญิงสาวโยนลงไปบนเตียง ก่อนก้าวคร่อมร่างงาม
“ดะเดี๋ยว” บุหลันยังมีสติ “ใส่ถุงก่อน”
หญิงสาวลุกไปหยิบถุงยางอนามัยมาสวมให้จนเรียบร้อยก็ล้มตัวนอนหงายยกขาเป็นตัวเอ็ม ใบหน้าเซ็กซี่ยั่วยวน
“มาสิจ๊ะพลจ๋า...”
เอี๊ยด เอี๊ยด เอี๊ยด...
เสียงเหล็กโครงเตียงโยกตามร่างสองร่างด้านบน เขาเคลื่อนไหวเชื่องช้าเพราะปลดปล่อยไปแล้วรอบหนึ่ง ไม่เสี้ยนกระสันอยากพ่นพิษเร็วๆ เหมือนเมื่อครู่แล้ว ชนะพลทำไปตามสัญชาตญาณ ไม่คิดเลยว่าอีกฝ่าย ใต้ร่างกำลังน้ำตาซึม
ไม่เคยมีใครอ่อนโยนกับบุหลันแบบนี้มาก่อนเลย...
“พลจ๋า” บุหลันเรียกเสียงกระเส่า “จูบพี่หน่อยคนดี”
ชายหนุ่มโน้มลงไปจูบนัวเนียตามคำขอ ก่อนเร่งจังหวะรัวเร็วจนเตียงขยับกระแทกพนังดังตึง! ตึง! ตึง! ชนะพลถอนริมฝีปากออกมา สองมือจับหัวเตียงไว้มั่น สะโพกก็เด้งเข้าใส่ดอกไม้งามด้วยความเมามัน ปากเขาห่อ ส่งเสียงครางด้วยความเสียว!
“โอว โอว โอววว”
“อ๊า อ๊า กรี๊ดดด พลจ๋า”
ตั้บตั้บตั้บตั้บ!!!
“โอ พี่หลัน พี่หลัน!”
ชายหนุ่มหลับหูหลับตาซอยได้ไม่นานน้ำขุ่นก็พุ่งพรวดเข้าใส่ถุงยางอนามัยจนแทบล้นออกมา! ชนะพลหอบแฮ่ก ล้มลงสวมกอดร่างเล็ก เขาโยนถุงยางทิ้งแล้วหลับไปโดยที่มือควานไปขยำนมสาวเจ้าแล้วค้างไว้แบบนั้น
บุหลันนอนตาปรอย ถึงสวรรค์ครั้งแล้วครั้งเล่าจนอารมณ์ค้าง เธอหอบแฮ่ก ก่อนขยับสวมกอดเขา
ไม่เคยมีใคร ‘เสร็จแล้ว’ ยังกอดหล่อนแบบนี้
บุหลันคิดแล้วหัวใจก็เต้นกระหน่ำ ตลอดชีวิตวัยสาวบุหลันไม่เคยมีความรัก เพราะถ้ามีแล้วคงไม่เลือกทำงานขายเรือนร่างตั้งแต่เพิ่งแตกเนื้อสาวแบบนี้
หญิงสาวน้ำตาตกใน รู้ดีว่าไม่มีใครหรอกที่จะรักและเชิดชู ‘โสเภณี’ ในฐานะเมีย ต่อให้เป็นชนะพลก็ตาม...
“ไอ้พล นี่มึงทำเหี้ยอะไร!”
ชนะพลตกใจตื่นเพราะเสียงแหวของมารดา ท่ามกลางอาการ ปวดหัวแทบระเบิด เขาเห็นสุกานดากำลังสวมเสื้อผ้า ส่วนบุหลันนอนเปลือยกอดเขาอยู่บนเตียง หญิงสาวสลึมสลือตื่น ก่อนยิ้มแล้วยกมือไหว้อรอนงค์อย่างมีจะริตจะก้าน
“อ้าว กลับมาแล้วเหรอคะคุณแม่ผัว” เธอยกมือท่วมหัว “สวัสดีตอนเช้าค่ะ”
โดยไม่มีใครคาดคิด อรอนงค์เดินไปกระชากหัวบุหลันให้ลุกจากเตียงนอนแล้วเงื้อมือตบจนบุหลันล้มลงไปนอนกับพื้น บุหลันตกใจแทบสิ้นสติ ส่วนสุกานดาช่วยรั้งอรอนงค์ไว้
“มึงจะโกรธอะไรวะ พวกกูแค่สอนไอ้พลมันขึ้นครู ลูกมึงไม่สึกหรอหรอก มันจะได้ทำเป็นเผื่ออนาคตมึงส่งมันไปขายน้ำไง”
อรอนงค์หันมองสุกานดาอย่างเดือดดาล
“อย่างไอ้พลมันต้องเป็นลูกเขยเถ้าแก่หมง! กูดูลู่ทางมาสักพักแล้ว อีหมวยใหญ่มันจ้องไอ้พลตาเป็นมัน กูจะไม่ยอมให้มันขายน้ำหรือเอาอีตัวมีแต่ตัวไม่มีเงินแบบอีหลันมาทำเมียหรอก!”
อรอนงค์โกรธเพราะชนะพลเอากับบุหลันบนเตียง ทับที่หล่อน! ไหนจะห้องเช่าที่เปื้อนเปรอะไปด้วยอสุจิและกลิ่นคาวของสตรี แล้วบุหลันยังมาเรียกหล่อนว่าแม่อีก ดูเหมือนบุหลันจะถูกใจชนะพลแล้ว ลูกชายของหล่อนก็หัวอ่อน กลัวจะติดใจลีลาเด็ดดวงของสาวรุ่นพี่เข้าแล้วจะไม่ได้ ตกถังข้าวสาร
“อีหลันมันไม่ได้คิดอะไรหรอกน่า มันแค่เย้าเล่น” สุกานดาปล่อยมือไปติดกระดุมเสื้อต่อ “มึงคิดจะให้ลูกตกถังข้าวสารก็ดี มึงจะได้สบาย ถ้าสบายแล้วก็อย่าลืมกูแล้วกัน”
“ชะ ใช่จ้ะพี่นงค์ ฉันแค่เย้าเล่นเฉยๆ”
บุหลันเห็นท่าทางหัวฟัดหัวเหวี่ยงของอรอนงค์แล้วก็นึกกลัว รีบลุกไปเก็บเสื้อผ้ามาสวม ชนะพลก็ดีอยู่หรอก แต่ถ้าต้องรบรากับแม่ผัวปากจัดแบบอรอนงค์ หล่อนคงไม่มีทางมีความสุข! ขายตัวไปวันๆ ยังสบายใจกว่ามาดราม่าเรื่องแม่ผัวลูกสะใภ้
สองสาวโสเภณีรีบแต่งตัวออกจากห้องไป เมื่อไม่เหลือใครแล้ว อรอนงค์จึงหยิบไม้เรียวออกมาจากหลังตู้เสื้อผ้า หล่อนมองชนะพลอย่างโกรธเกรี้ยวชิงชัง
“มึงมานี่ไอ้พล กูจะตีมึงข้อหาที่มึงเอาผู้หญิงมาทับกันบนเตียงกู!”
ชายหนุ่มเดินลงจากเตียงมายืนกอดอกตรงหน้ามารดาอย่างว่าง่าย เหมือนที่เขาเป็นเด็กดีเลี้ยงง่ายมาทั้งชีวิต
เพี๊ยะ เพี๊ยะ เพี๊ยะ
เสียงไม้เรียวกระทบแผ่นหลังจนเกิดแผลเป็นแนวยาวและเลือดไหลซิบนั้นเป็นเสียงที่เพื่อนบ้านได้ยินบ่อยพอๆ กับเสียงครวญครางของ อรอนงค์ ชายหนุ่มยืนกอดอก หลับตาแน่นอย่างอดสู
ความเจ็บยังไม่เทียบความอาย เขาโตจนป่านนี้แม่ก็ยังตีเขาเหมือนเด็กเล็กๆ เหมือนว่าชนะพลทำอะไรก็ไม่ดีสักอย่างในสายตาของอรอนงค์ จนเขาเหนื่อย... เหนื่อยเหลือเกินแล้ว
น้ำตาที่แห้งไปนานแล้วหลังโตเป็นหนุ่ม หยดลงพื้นหนึ่งหยดท่ามกลางความกดดันอัดอั้นของชนะพล
เชือกความอดทนของเขาใกล้จะขาดสะบั้นเต็มที!
- ผู้เขียน
