“ท่านเจ้าเมืองขอรับ! ” อวี่เหลียงเอ่ยท้วงผู้เป็นนาย ความลับนี้แม้แต่ประชาชนภายในเมืองยังไม่รู้!
ซูเฉิ้งหนานเม้มริมฝีปากแน่น ก่อนจะพูดด้วยเสียงแผ่วเบาราวกับกระซิบ ความเคร่งเครียดส่งผลให้ดวงตาใสกระจ่างราวอัญมณีเริ่มเปลี่ยนเป็นสีแดงก่ำ “เสี่ยวเหลียง เจ้าออกไปก่อน”
การปฏิเสธฉายชัดบนใบหน้าผู้ฟัง แต่ก็มิอาจต่อต้านสายตาอ้อนวอนของผู้ที่เขายอมแม้กระทั่งมอบชีวิตให้ จึงยอมสาวเท้าปึงปังออกจากโรงเตี๊ยมไปด้วยท่าทีไม่พอใจเป็นอย่างยิ่ง
ครั้นผู้ขัดที่คอยเอาแต่จังหวะออกไปแล้ว ท่านเจ้าเมืองก็ถอนหายใจพร้อมกับจ้องมองใบหน้าหล่อเหลาที่มีเค้าหวานอยู่หลายส่วน แววตาอ้อนวอนอย่างเปิดเผย
ไม่รู้เพราะเหตุใด นางจึงมั่นใจว่าเหอปี้เวิ่นจะยอมฟังคำขอของนาง ฟังคำขอจากเจ้าเมืองอ่อนแอน่าสมเพชผู้นี้...
“คุณชายเหอ เวลานี้ข้าเพียงอยากต้องการใครสักคนมาเป็นกำลังใจเพื่อเตรียมรับศึกใหญ่หลวงนี้ ต่อให้ข้าจะพาทราบอยู่แล้วว่ามิอาจต่
