หนิงเทียนที่จ้องมองอีกฝ่ายอยู่ตลอดเวลาจึงเห็นสีหน้าหนักใจของเขา
“ข้าตัดสินใจแล้ว” นางคลี่ยิ้มบาง เสใบหน้ากลับไปมองภาพของธรรมชาติที่งดงาม ราวกับต้องการจดจำทุกสิ่งให้สลักลึกลงไปในความทรงจำ
“ศิษย์พี่รอง ท่านไม่ควรอยู่ที่นี่นาน ต่อให้ที่นี่จะเคยเป็นบ้านของอาจารย์แต่ก็อยู่ในแคว้นเกา” เสียงหวานกล่าว มันเผาในมือถูกกินจนหมดแล้วจึงใช้มือเรียวตบลงบนบ่าแกร่งเบาๆ “ท่านไปเถิด”
ความสนิทสนมและความห่วงใยที่มีให้ ส่งผลให้กู่จิ้นกว่างเตรียมจะเอื้อมมือออกไปวางบนไหล่บางอย่างที่ชอบทำเป็นประจำ หากชายหนุ่มก็หยุดความต้องการอย่างกะทันหัน ลดมือใหญ่ที่ลดลงข้างลำตัวกำแน่นจนเห็นเส้นเลือดปูดโปน
หลังจากได้รับจดหมายแจ้งข่าวจากจงยี่หยา เขาจึงส่งสารแจ้งกับทางการเรื่องการตรวจตราค่ายทหารที่ชายแดนเป็นการเร่งด่วน เขาจึงเดินทางมาพบนางได้ทันเวลา
ทั้งเขาและหนิงเทียนถูกปลูกฝัง เลี้ยงดูและได้รับการสั่งสอนจากผู้เป็นอาจารย์มาอย
