ไลฟ์สด
1297 คำ
บ้านกิจวรกุล
เอี๊ยดดดดด!
รถสปอร์ตคันหรูสีดำด้านขับเข้ามาจอดในบ้านของตัวเองด้วยความหัวเสีย เขาดื่มมานิดหน่อยเพราะอารมณ์ไม่ค่อยดี เดินกลับเข้ามาในบ้านของตัวเองตามกำหนดนัดหมายของเขากับที่บ้านที่ต้องกลับบ้านสัปดาห์ละครั้งมากินข้าวกับป๊ากับม๊าและวันนี้ก็เป็นวันศุกร์สุดสัปดาห์
"ตาโตทำไมสภาพเละอย่างนี้ละ"
สิงโตยกมือขึ้นกระพุ่มไหว้ม๊าของตัวเอง สายตาเหลือบไปเห็นใครบางคนที่นั่งอยู่ที่โต๊ะอาหาร แต่กลับไม่เห็นป๊าของตัวเอง
"ป๊าละม๊า"
"ป๊าติดประชุมกลับช้า แล้วนี่ทำไมมาสภาพนี้"
"โตขึ้นไปนอนก่อนนะ ง่วง"
"อ่ะ เดี๋ยว นี่น้าพุดจีบคุณแม่ของว่าที่คู่หมั้นเรา"
สิงโตเหลือบสายตาไปมองที่พุดจีบอีกครั้ง ผู้หญิงคนนี้อยู่ในวัยกลางคนแต่งตัวดูดีมีภูมิฐานหน้าตาละม้ายคล้ายกับใครบางคนที่เขานึกไม่ค่อยออก เขาเบะปากเพียงนิดตั้งใจจะปล่อยไปไม่ไหว้อะไรทั้งนั้น แต่ก็ถูกสายตาของม๊ากดดันจนต้องยกสองมือขึ้นไหว้
"สวัสดีครับ"
"สวัสดีจ้ะพ่อโต"
พุดจีบยิ้มอย่างเจื่อนๆ ดูอาการของเด็กหนุ่มก็รู้แล้ว หรือเธอควรที่จะคิดใหม่ดูอีกทีดี เพราะเธอเองก็ไม่อยากให้ลูกสาวของตัวเองมีความทุกข์เพราะคู่ชีวิต ที่เธอลองพูดกับพิมพ์มาดาไปแล้วพิมพ์มาดาไม่หือไม่อืออะไร เธอพอเข้าใจได้ ลูกสาวเธอคงเจ็บปวดกับความรักของเธอแล้วเลือกที่จะครองตัวเป็นโสดไปตลอดชีวิต เธอเลยเลือกที่จะพูดกับลูกสาวของเธอดู
"โตไปนอนก่อนนะม๊า ง่วง"
"ไปๆ เจ้าลูกคนนี้นิ"
สิงโตเดินขึ้นบันไดบ้านไปแล้วเดินตรงเข้าไปในห้องนอนของตัวเอง เขาทิ้งตัวลงนอนหงายอยู่บนเตียงนอนหลังใหญ่ แล้วหยิบเอาโทรศัพท์มือถือขึ้นมากดดูว่าพิมพ์มาดากดรับเขาเป็นเพื่อนหรือยัง
ยังไม่รับอีก!
ชายหนุ่มกดเข้าไปในไลฟ์ของหญิงสาวเพราะเธอต้องขายของเลยต้องเปิดเป็นสาธารณะเอาไว้ เขามองดูเธอผ่านไลฟ์หญิงสาวยิ้มหน่อยยิ้มใหญ่ น้ำเสียงของเธอไพเราะตอบคำถามของคนที่พิมพ์ถามมาฟังๆ ดูก็เพลินหูเพลินตามากๆ เพราะเสียงของเธอไพเราะละมุนดีเหลือเกิน เขาไม่แปลกใจเลยที่เห็นคนที่ดูไลฟ์ของเธอหลักแสนเลยทีเดียว
'กดรับฉัน'
เขาตัดสินใจพิมพ์เข้าไปในไลฟ์นั้น เพราะรอเธอมาตั้งแต่ตอนสองทุ่มจนตอนนี้เกือบสี่ทุ่มแล้วเธอก็ยังไม่กดรับเขาเป็นเพื่อน เขาจ้องมองหน้าจอที่เธอกำลังไล่อ่าน และพอถึงข้อความของเขาเธอนิ่งไปชั่วครู่แล้วอ่านข้ามข้อความของเขาไป
ยายนี่! กล้าลองดีกับเขาจริงๆ ใช่มั้ย?
'ฉันบอกให้กดรับฉัน!'
ส่งเข้าไปอีกครั้ง และข้อความของเขาในครั้งนี้เริ่มเป็นที่สนใจของใครหลายๆ คน ที่รู้เพราะว่าเริ่มมีหลายคนพิมพ์ข้อความมาถามแล้วว่า ผู้ชายคนนี้เป็นใครกัน แรกๆ พิมพ์มาดาพยายามเลี่ยงที่จะตอบ แต่พอโดนถามมากๆ เข้า เธอก็เลยตอบกลับมาว่า
'พิมพ์ไม่รู้จักเขาค่ะ เลยไม่ได้รับ'
คำตอบของเธอทำให้คนที่อ่านอยู่อย่างเขาเริ่มมีอาการหงุดหงิด สิงโตเด้งตัวลุกขึ้นมาแล้วเดินไปหยิบนาฬิกาปลุกปาลงพื้นจนแตกละเอียด
"โว้ย! จะลองดีกับฉันใช่มั้ย!"
นี่เป็นเรื่องปกติของที่บ้านนี้ เพราะทุกครั้งที่สิงโตทำลายข้าวของ ไม่นานของชิ้นใหม่ก็จะมาวางเอาไว้ในตำแหน่งเดิม สิงโตกดเข้าไปในข้อความอีกครั้งแล้วพิมพ์คอมเมนต์กลับไป
'ผมเป็นแฟนเขาครับ เขางอนผมอยู่เลยอันเฟรนด์ผมออก'
เอาสิ ยังจะลองดีกับเขาอยู่ใหม่ หลังจากที่ข้อความของเขาแสดงขึ้นมาคนในไลฟ์ก็เริ่มที่จะมีข้อความพิมพ์ขึ้นมาระรัวมากขึ้น เขาค่อนข้างพอใจในผลงานชิ้นนี้ กล้าไม่รับเขาเป็นเพื่อน สงสัยอยากจะได้เขาเป็นอย่างอื่นมากกว่าสินะ
'คุณพิมพ์ แอบร้ายนะคะซุ่มมีแฟนเหรอ คิก คิก'
'อร๊าย อย่างอนกันนานนะคะ อยากเห็นหน้าผู้คุณพิมพ์ชัดๆ'
'งื้อออ คุณพิมพ์ถ้าใช้ครีมคุณแล้วจะได้ผู้งานดีแบบนี้มั้ยคะ'
'คุณพิมพ์จะมีแฟนไม่ได้นะครับ คุณต้องเป็นโสดให้พวกผมเชยชม'
จะมาเชยชมเธอ กล้าดียังไงวะ ไอ้เวรนี้มันเป็นใคร
'คุณพิมพ์ครับ จริงเหรอครับ ผมแตกสลายได้ง่ายๆ เลยนะครับ'
'เอ่อ พิมพ์ไม่…'
'ตอบดีๆ นะครับคุณพิมพ์'
สิงโตส่งข้อความสุดท้ายไปอีกครั้ง เขานั่งจ้องหน้าจอมือถือของตัวเองแล้วนับในใจ พนันกับตัวเองเอาไว้ว่าหากเขานับหนึ่งถึงสามเธอต้องกดรับเป็นเพื่อนของเขาแน่
หนึ่ง…
สอง…
สาม…
…
ทำไมยังเงียบอยู่วะ! เขาเริ่มหัวเสียอีกครั้งสายตาก็จ้องอ่านข้อความของคนที่คอมเมนต์มาถามระรัว จนกระทั่งเสียงแจ้งเตือนข้อความของเขาก็ดังขึ้น
เยส!
เธอกดรับเขาแล้ว…
'ขอบคุณครับ'
'อร๊าย ขอให้ดีกับแฟนเร็วๆ นะคะ'
'ว่างๆ พาแฟนมาไลฟ์บ้างนะคะ งานดีทั้งคู่เลย'
'แฟนจริงเหรอครับ ผมแตกสลายจริงนะครับ'
และอีกหลากหลายข้อความที่พิมพ์ขึ้นมาระรัว จนกระทั่งพิมพ์มาดาต้องขออนุญาตปิดไลฟ์ไปก่อน วันนี้ยอดขายของเธอค่อนข้างเกินคาด และยังมีตัวแทนขายที่มากขึ้นอีกด้วย วันนี้พอแค่นี้คงไม่เป็นไร ก่อนหน้านี้เธอไปส่งเอวามา แล้วขึ้นมาไลฟ์ต่อจนตอนนี้เธอปิดไลฟ์แล้ว แถมยังมีคนมาทำให้หงุดหงิดอีกด้วย
"ไอ้บ้านั่น จะตามเป็นเจ้ากรรมนายเวรเลยรึไง"
ครืด~ ครืด~ ครืด~
ไม่นานสายจากเจ้ากรรมนายเวรของเธอก็โทรเข้ามา เธอกดตัดสายไปร่วมสิบกว่าสายแต่แล้วก็ต้องกดรับสายขึ้นมาเพราะมีข้อความจากเจ้ากรรมนายเวรส่งมาที่ช่องแชตส่วนตัว
'ถ้าไม่รับ ฉันจะเอาคลิปที่ลานจอดรถตอนที่เราจูบกันโพสต์ลงเฟซ'
ไอ้เลว!
ครืด~ ครืด~ ครืด~
"นี่ จะอะไรกับฉันนักหนา"
(แล้วทำไมไม่รับล่ะ แค่รับมันจะตายรึไง)
"แล้วทำไมฉันต้องรับละ เราสนิทกันเหรอ"
เธอตอบกลับไปด้วยความโมโห ไอ้บ้านี่วุ่นวายกับชีวิตของเธอเหลือเกิน
(จูบกันแล้ว จับนมแล้ว จับอันนั้นของเธอก็แล้ว แค่นี้ยังยืนยันไม่ได้อีกเหรอ หรือฉันต้องทำมากกว่านั้น?)
"เลิกขู่ฉันได้แล้วนะ ฉันไม่ได้กลัวนายเลย"
(เหรอ งั้นพรุ่งนี้มาหาฉันที่ห้างxxx หน่อยสิ)
"ทำไมต้องไป"
(ก็อยากเจอ)
"ไม่ไป!"
(ฉันตามหาตัวเธอได้ไม่ยากนะ ขนาดช่องทางโซเชียลของเธอฉันยังตามหาได้ง่ายๆ ในเวลาไม่กี่วินาทีเอง)
ง่ายก็บ้าแล้ว ต้องใช้ชั้นเชิงขนาดไหน ในการขอช่องทางติดต่อของเธอจากคนอื่น ต้องยอมไปนั่งกินข้าวกับผู้หญิงที่จ้องจะกินเขา
แม่ง! โคตรสะอิดสะเอียน
"นายต้องการอะไร"
"ฉันแค่เหงา อยากหาเพื่อนกินข้าว"
(ก็ไปกับคนอื่น ฉันไม่ว่าง)
"โอเค ไม่ต้องมาก็ได้ งั้นพรุ่งนี้เก้าโมงเช้า รอดูคลิปของเราได้เลย"
(สารเลว!)
"ครับ ไม่เถียง"
- ผู้เขียน
