เช้าวันใหม่_
"ขาเราเริ่มดีขึ้นแล้ว โมเน่หยุดห่วงเราเถอะ เหมือนเราทำตัวเป็นภาระเลย" น้ำเสียงใสบ่นอุบอิบ เพราะเธอไม่รู้ว่าวันนี้เพื่อนสาวจะลากพี่ชายให้ขับรถมารับถึงหน้าคอนโดอีก
ร่างบางในชุดนักศึกษา พยามบีบให้ตัวเองเล็กลง เพียงพอต่อการนั่งเบียดในเบาะเดียวกัน
"เน่จะไม่ได้เจอเพลงตั้งหลายวัน ก็ต้องคิดถึงเป็นธรรมดาสิ"
"เรื่องแค่นี้?" ใบหน้าใสแต่งแต้มสีพีชเล็กน้อย ตามโทนอินเทรนในโลกอินเตอร์เน็ตหันมอง
"ใช่ แค่นี้แหละ"
"ให้มันได้อย่างนี้สิ! แล้วนายไม่ห้ามน้องตัวเองบ้างล่ะ" มีใครบ้างจะไม่หงุดหงิด เพราะเธอวางแผนการไปเรียนด้วยตัวเองเรียบร้อยแล้ว
"แทนที่จะขอบคุณ" ร่างสูงโปร่งในเสื้อเชิ้ตแขนยาว ตามแบบฉบับนักศึกษาชายเพ่งสนใจเพียงท้องถนน
"พอกันเลยทั้งพี่ทั้งน้อง"
"ว่าแต่เพลงจะไม่อยู่ตั้งหลายวัน จะไม่เปลี่ยนใจไปดูเราขายตั๋วเหรอ?" โมเน่ยกมือดันแขนเพื่อนสาว ตอนเพลงพิณเอียงตัวเล่นโทรศัพท์มือถือ
