คอนโดหรูแห่งนึง
"เราจะทำเพลงลำบากใจไหมเนี้ย ชวนพี่ชายมาขึ้นห้องเพื่อนหน่ะ" โมเน่ลากเสียงกังวลถาม ในตอนที่ทุกคนหยุดตรงหน้าบานประตูห้องแล้ว ส่วนวันนี้พี่ชายก็ดันเงียบสนิทแทบจะนับคำพูดได้
"เรายอมเพื่อรายงานหน่ะ อย่าคิดมาก" เพลงพิณกดรหัสปลดล็อคบานประตูเชิญ เธอเองไม่มีแม้แต่จะเงยมองใบหน้าคม เพราะยังนึกถึงถ้อยที่อีกฝ่ายต่อว่าไม่หาย
"โห...ห้องเพลงสวยจังเลย เราน่ามานอนด้วยบ่อยๆ อย่างวันนี้เลยนะ"
"อย่าเลย คุณแม่เน่จะห่วงเอานะ"
ตุ๊บ!
"....ช่วยรักษาของด้วยค่ะ" เธอรีบหันไปแห้วเสียงใส่ ตอนมิลตันยกเท้าถีบบานประตูปิด
"งั้นพี่มิลตันนั่งรอเน่ก่อนนะ รายงานเสร็จเมื่อไหร่เรากลับกัน"
"มันจะไม่ดึกเลยเหรอเน่" เธอเดินไปที่ตู้เย็นแสร้งหยิบขวดน้ำและแก้วมาเสริ์ฟให้แขกตรงโซฟา แอบมองคนตัวสูงด้วยแววตาจ้องเขม่ง หวังให้อีกฝ่ายตกใจกลัวบ้าง
"ไม่ต้องทำอย่างกับฉันอยากมานักหรอก" น้ำเสียงเข้มบอก แต่เขาก็แสร้งจะ
