พราวฟ้าหันมองไปรอบกาย ห้องเขารกอีกแล้ว เสื้อผ้านี่วางเกลื่อน ห้องก็อับเพราะเหม็นคาว เขาคงนั่งชักโครกไปหลายรอบ เธอจัดการเปิดประตูห้องน้ำทิ้งไว้ ปิดแอร์แล้วไปเปิดระเบียงเล็กๆ ให้ลมโกรก ไม่กี่นาทีหลังจากนั้น กลิ่นก็จางลง
บนโต๊ะที่มีคอมพิวเตอร์หลายเครื่องวางอยู่ มันยังโชว์หน้าจอเป็นกราฟหุ้นที่เธอมองแล้วไม่เข้าใจ เธอค่อยๆ เก็บเอาซองห่อแซนด์วิช กับซองขนมขบเคี้ยวต่างๆ ไปลงถังขยะ เก็บเสื้อผ้าที่เขาทิ้งเกลื่อนไปลงตะกร้าให้เรียบร้อย ถ้าได้ถูห้องสักนิดคงดี
“อานอนไปนะคะ พราวจะถูพื้นสักหน่อย”
“อือ...ขอบใจ” เขาเอ่ยแล้วหลับตาลง นึกว่าจะรำคาญเสียงพราวฟ้า แต่กลับเพลินดี เสียงหล่อนถูพื้น เสียงจัดโน่นนี่นั่น เพื่อให้มันเป็นระเบียบ ราวกับยานอนหลับชั้นดี เปลือกตาเขาก็ค่อยๆ ปิดลง
บ่ายแก่ๆ
เหนือนทีตื่นขึ้นมาเพราะกลิ่นโจ๊ก มันตั้งอยู่บนโต๊ะข้างเตียง ในขณะที่คนที่นำมันมา กำลังเอาเสื้อผ้าที่ซักแล้วใส่ตู้ให
