EP 1/2 หลานสาว
1038 คำ
เขามองขวัญข้าวอย่างตำหนิ ก่อนจะพยักพเยิดให้ไปคุยกันที่ระเบียง มือก็ล้วงบุหรี่มาจุดสูบ ยังไม่ทันได้อัดควันพิษเข้าปอด ขวัญข้าวก็เอ่ยขึ้น
“ขอโทษนะพี่ ที่ไม่ได้บอกก่อน”
“ทำไมต้องที่นี่ เธอก็รู้ว่าอะไรเป็นอะไร”
เขาเอ่ยถึงความจริงบางอย่าง ความจริงที่เรารู้อยู่แก่ใจ
“เถอะน่า ตอนฉันซื้อโต๊ะเตียง พี่ก็ไม่เห็นว่าอะไรนี่นา”
ขวัญข้าวเถียงบ้าง และการอัดควันเข้าปอดฟืดๆ ของเขาก็ทำให้เธอรู้ว่าเขาไม่ค่อยพอใจนัก
“ก็นึกว่าอยากแต่งห้องเล่นๆ ไม่คิดว่าจะพาใครมาอยู่นี่นา”
“ก็มาแล้วนี่ไง นะพี่นะ พราวเป็นเด็กดี ลูกสาวของลูกพี่ลูกน้องฉันเอง บ้านนั้นฐานะไม่ค่อยดีนัก พราวเลยต้องมาทำงานหาเงินเรียนเอง”
“แล้วทำไมต้องเป็นเธอล่ะ ญาติคนอื่นก็มี”
“โธ่พี่...ก็เด็กมันมาแล้ว จะให้ไล่กลับเหรอ”
“อย่ามาประชด เล่นจัดห้องไว้ให้กันขนาดนี้ เธอคงไม่ไล่ไปง่ายๆ หรอก”
ขวัญข้าวยิ้มเขินๆ เมื่ออีกฝ่ายรู้ทัน การอยู่ด้วยกันมานานก็ทำให้รู้ไส้รู้พุงกันละนะ
“ก็ขอโทษแล้วไง อันที่จริงฉันลืมจริงๆ งานฉันเยอะ ฉันนึกว่าบอกพี่แล้ว”
เสียงถอนหายใจดังอยู่เฮือกๆ ตามด้วยการอัดควันบุหรี่ถี่ๆ
“พี่ไม่ชอบอะไรพราวหรือเปล่า”
“เปล่า ก็หลานเธอน่ะ หลานเธอ...”
“ทำไม? หลานฉันทำไม”
เหนือนทีพูดไม่ออก มันติดอยู่ที่ปากนี่แหละ จะให้พูดได้อย่างไรว่าเด็กนั่นดันตรงสเปก! หน้าสวย ตาคม นมใหญ่
เชี่ยเอ๊ย! น่าเอาฉิบหาย!
“ช่างเถอะ! ยังไงก็มาแล้วนี่ แล้วจะอยู่นานไหม”
“ก็อยากให้อยู่เลย”
“จะบ้าเหรอ! รู้ทั้งรู้ว่าตัวเองไม่ค่อยอยู่บ้าน แล้วจะปล่อยฉันที่ทำงานที่บ้านไว้กับหลานสาวเธอเนี่ยนะ มันไม่ได้นะขวัญ!”
“คิดมาก ฉันไม่ได้คิดอะไรซะหน่อย พี่จะคิดทำไมเนี่ย”
ขวัญข้าวส่ายหน้ารัวๆ สื่อให้รู้ว่าเรื่องที่อีกฝ่ายกังวลอยู่ มันเป็นเรื่องที่ไร้สาระ
“อย่ามายุ่งวุ่นวายก็แล้วกัน อยู่ห่างๆ ยิ่งดี ช่วงนี้ฉันขี้หงุดหงิด”
“แหม...ก็เห็นหงุดหงิดตลอดแหละ ทำไม ติดลบกี่เปอร์เซ็นต์แล้วล่ะ” เธอถามถึงพอร์ตหุ้นของเขา ถ้าอารมณ์ไม่ค่อยดี แสดงว่าพอร์ตหุ้นติดลบ
“สามสิบแล้ว เริ่มเครียดละ ตลาดหุ้นไทยแม่งเหี้ย! อุ้มแต่นายทุน รายย่อยนี่ตายลูกเดียว”
มือขวาของขวัญข้าวเลื่อนไปหาบ่าของเหนือนที ก่อนจะไล้หลังมือไปตามสันกรามและแนวคางเขา ปลื้มปริ่มกับสันกรามคมๆ และใบหน้าหล่อเหลาของคนตรงหน้า
“ถ้าเงินหมดบอกน้องได้นะคะ เดี๋ยวน้องจะปั้นเป็นดารา ว่าไง สนไหมคะพี่ขา...”
“ไร้สาระ!” คนถูกชวนดึงมือบางออกห่าง อย่าฝันว่าเขาจะไปทำแบบที่ขวัญข้าวบอก ถ้าอยากทำ คงทำตั้งนานแล้ว
“ก็กลัวพี่ไม่มีเงิน”
“แค่ติดลบสามสิบเปอร์เซ็นต์ยังไม่ตายหรอกน่า ยังไหวอยู่”
“โอเค ถ้าไม่ไหวก็บอกได้นะคะ พร้อมซัพพอร์ตเต็มที่เลย”
“เชอะ!” บุหรี่ในมือถูกสูบเข้าปอดจนหมดมวน เขาโบกมือไล่ควันให้จางไปกับสายลม ก่อนจะบดก้นบุหรี่ลงกับที่เขี่ยซึ่งวางอยู่บนโต๊ะกระจกข้างหลัง
“ฝากด้วยนะพี่ เด็กไม่เคยเข้ากรุงเทพฯ ยังไม่รู้อะไรสักอย่าง”
เหนือนทีพ่นลมหายใจออกมาอย่างกังวล เขาไม่แน่ใจว่าจะช่วยขวัญข้าวได้มากแค่ไหน
“พรุ่งนี้มีงานต่างจังหวัด ฉันต้องตามรินไปด้วย พี่...อยู่กันได้ใช่ไหม” ถามเพื่อความแน่ใจ รินหรือรินรตี คือนางเอกดาวรุ่งที่เธอดูแลอยู่
“ได้มั้ง แค่อย่ามายุ่งกันก็พอ”
“โอเค! ฉันจะบอกหลานอีกรอบแล้วกัน”
เหนือนทีพยักหน้ารับให้จบๆ ไป ขวัญข้าวก็ยิ้มให้ ทั้งเอียงหน้าเอียงคอพิจารณา
“พี่อาบน้ำครั้งสุดท้ายเมื่อไหร่เนี่ย” ถามยิ้มๆ ถึงจะหล่อแต่น้ำไม่ค่อยอาบ มันก็ไม่ไหวนะ
“ยุ่งน่า!”
“โห...ก็อาบน้ำบ้าง สระผมบ้างก็ดี”
“ฉันอยู่แต่ในห้อง เหงื่อแทบไม่ออก”
“ไม่จริงอะ อาบน้ำสระผมเถอะ ไม่ได้อยู่แค่สองคนแล้วนะ”
“แค่สองคนที่ไหน ปกติฉันก็อยู่คนเดียว ส่วนเธอเอาแต่ทำงาน”
“ว้า...อย่าทำเสียงเหมือนน้อยใจสิ เพิ่งสามสิบเอง บ่นเป็นลุงแก่ๆ ไปได้” ขวัญข้าวเกี่ยวแขนเข้ากับแขนของเหนือนที แนบแก้มกับต้นแขนแน่นๆ ของเขา แต่เขากลับสลัดยิกๆ
“อย่ามาซบ ตัวเหม็น ขออาบน้ำก่อน”
“ให้มันได้อย่างนี้สิ ว่าง่ายจริง พี่อยาก...หรือคะ ให้ฉันช่วยดีไหม” ถามพลางทำหน้าทะลึ่งทะเล้น อย่างเห็นเป็นเรื่องสนุก แน่นอนว่าเหนือนทีติดกับอย่างไว ประหนึ่งว่ารออยู่
“อย่ามาท้านะ ระเบียงก็ไม่ติดนะขวัญ ได้ทุกที่”
แล้วเอวบางของขวัญข้าวก็ถูกรวบไว้ด้วยแขนแข็งแรง เขาทำท่าจะหอมแก้มสาวเจ้า แต่อีกฝ่ายส่งเสียงวี้ดว้ายแล้วทุบถองเขารัวๆ ก่อนที่เสียงหัวเราะของคนทั้งสอง จะดังก้องที่ระเบียง ก่อนที่ขวัญข้าวจะผลักเขาออกให้วุ่นวาย
พราวฟ้ามองไปตรงนั้น มีรอยยิ้มเมื่อเห็นคนรักกัน เหนือนทีมองมาพอดี พวกเธอสบตากันแวบหนึ่ง ดวงตาคู่คมของเขาคล้ายจะตรึงเธอไว้ คล้ายจะปลดเปลื้องเสื้อผ้าของเธอออกไป เธอรู้สึกล่อนจ้อนทั้งที่เสื้อผ้ายังอยู่ครบ หัวใจในอกเต้นถี่ระรัว อะไรนะ เกิดอะไรขึ้นกับเธอกัน
พราวฟ้ารีบหยิบขวดน้ำในตู้เย็นแล้วกลับเข้าห้อง สลัดใบหน้าเขาออกจากหัว เธอยังมีเสื้อผ้าที่ต้องจัด ยังมีห้องที่ต้องเช็ดถู ถึงจะอยู่ด้วยความเกรงใจ แต่คนที่ว่านอนสอนง่ายอย่างเธอ อยู่ที่ไหนก็ได้ เธอมั่นใจ
- ผู้เขียน
