“โดยที่ปรายไม่ได้เต็มใจ!...คุณเขม...คุณขืนใจผู้หญิงคนหนึ่งแล้วจะบอกว่าเขาเป็นของคุณได้ยังไง ปรายเกลียดคุณ!...คนเห็นแก่ตัวไม่เคยสนใจความรู้สึกของใคร”
“แต่ก็ไม่ใช่เหตุผลที่ผมจะปล่อยคุณกลับไป ปรายฟ้า...คุณคงคิดถึงคนรักของตัวเองจนทนไม่ไหวถึงได้คิดจะหนีจากที่นี่ตลอดเวลา”
“ปรายไม่ได้หนี!...ปรายบอกคุณแล้วไงว่าคุณขิมอยากได้ดอกไม้สีทอง ถ้าปรายหามันเจอก็จะเอากลับไปให้น้องสาวของคุณ แต่ดอกไม้นั่นไม่มีในป่านี่ ป่าที่คุณบอกว่ามันอันตรายนักหนา แค่ปรายหันกลับไปก็พบทางที่ต่างไปจากเดิมตลอดเวลา ปรายกำลังจะเป็นบ้าอยู่แล้วที่มาหลบในถ้ำนี่...ปราย...”
เสียงสั่นเครือบอกเล่าความตื่นตกใจราวคนเพ้อเจ้อถูกกลืนหายเข้าไปในลำคอของชายหนุ่มที่ประกบริมฝีปากอุ่นคล้ายจะปิดกั้นความกลัวที่ลอดผ่านกลีบปากอิ่มเพื่อปลอบประโลมความหวั่นผวานั้น เขมราชเริ่มปะติดปะต่อเรื่องรา
