“หืม...” เขมราชครางรับเสียงอู้อี้หลังจากลมหายใจหนักค่อยผ่อนเบาลงบนอกอันนุ่มนิ่ม
“แผลของคุณ...” ปรายฟ้ากระซิบบอกเมื่อปลายนิ้วลูบไปสัมผัสกับรอยน้ำหนืดข้นที่ซึมออกมาจากรอยแผลด้านหลังไหล่กว้างซึ่งเขาได้รับจากคมมีดแหลม ปากแผลอาจแยกออกจากอาการขมวดเกร็งกล้ามเนื้อเมื่อครู่ และดูเหมือนชายหนุ่มจะรู้ตัว เขาระบายลมหายใจเบา ๆ ก่อนขยับร่างออกจากหญิงสาวและหยัดกายขึ้นนั่งโดยไพล่มือไปด้านหลังเพื่อสัมผัสรอยแผล ร่างบอบบางที่ยังเปลือยเปล่าลุกนั่งตาม เธอขยับไปชิดไหล่กว้างที่แขนข้างหนึ่งของร่างสูงใหญ่ยันพื้นเอาไว้และซบใบหน้าลงกับบ่าของเขาก่อนโอบแขนเรียวราวลำเทียนไปบนแผ่นหลังนั้นอย่างห่วงใย
“แผลไม่กว้างเท่าไหร่...ผมไม่เป็นไร”
“แต่มีเลือดออกมาอีกนะคะ...คุณต้องมาเจ็บตัวเพราะปรายแท้ ๆ “
“แค่แผลเล็ก ๆ น้อย ๆ ผมถือว่าได้ชดใช้ที่ทำให้คุณเจ็บตัวเมื่อตอนหัวค่ำ”
เขมราชลูบมือสากลงบนแก้มนิ่มขณะหญิงสาวเอียงศีรษะจากไหล่
