เสียงแมลงกลางคืนร้องระงมไปทั่วราวเป็นเสียงร่ำร้องจากปลายไม้ใบหญ้าในความมืดหมอง แสงนวลจากเบื้องบนสาดกระทบลงบนยอดไม้ไหวดังหัวใจอันอ่อนล้าของปรายฟ้ายามนี้ หญิงสาวนั่งขดตัวอยู่ชิดโขดหินภายใต้เถื่อนถ้ำที่เธอเดินลึกเข้ามาไกลจนมิอาจหาทางกลับได้พบ เธอเพียรหาดอกไม้ตามคำบอกเล่าของเขมรินหากก็พบเห็นแต่ไม้น้อยใหญ่แน่นขนัดโอบล้อมมากขึ้นเรื่อย ๆ ปรายฟ้าทอดถอนใจแต่เพียงลำพังอย่างแสนอ้างว้างในที่ ๆ เธอเคยล้มเหลวในการเดินทางมาครั้งหนึ่งแล้ว เธอไม่น่าเดินฝ่าเข้ามาลึกในที่ ๆ รู้ว่าอันตรายเช่นนี้ยามสิ้นแสงจากโคมทองส่องทาง หญิงสาวสำเหนียกได้เพียงความกลัวทอดผ่านบนสำนึกของความรู้สึกหวาดผวายามยินเสียงแปลก ๆ แม้ยอดไม้เอนไหวไปมาก็ช่างน่าหวั่นหวาดเสียนี่กระไร ชั่วแวบในความคิดอันสับสนปรายฟ้ากลับนึกถึงคนหนึ่งคนนั้นขึ้นมาเป็นหนแรกอย่างไม่คาดฝัน
เขมราช...
เขาจะรู้หรือไม่ว่าเธอหลงป่
