“ข้าเป็นใครท่านจะรู้ไปทำไม”
“เจ้าเป็นไส้ศึกแฝงตัวเข้ามาสืบความในจวนข้าใช่หรือไม่”
“ไปกันใหญ่แล้วท่าน แพ้แล้วพาลหรือไรคลายจุดให้ข้าเดี๋ยวนี้”
“เจ้าตอบมาก่อน เจ้าเป็นใคร มาจากไหนกันแน่”
“เรากำลังพูดถึงหนังสือนั่น ไฉนท่านเฉไฉไปเรื่องอื่น ดินแดนที่ข้ามาท่านไม่อาจรู้จัก ท่านดีแต่วางท่า อวดอ้างตัวเอง เอาเข้าจริงท่านมันพวกไม่ได้ความ” นางไม่ได้โกรธเขา หากแต่นางยั่วยุเพื่อให้เขาโกรธต่างหาก
“เจ้า...!” คนที่กล้าว่าเขาไม่ได้ความล้วนชีวิตสั้นทั้งสิ้น นางคงไม่อยากอยู่ดูโลกนี้นานเกินไป จึงได้กล้าพูดคำเหล่านั้นต่อหน้าเขา
ฟางเจี๋ยเกิงไม่ยอมรับข้อกล่าวหาจากนาง ก้าวขึ้นหน้าไปหานางหนึ่งก้าว เชื่อว่านางกำลังกรอกตาต่อว่าเขา หรือคิดแช่งชักให้ตาย ช่างประไร นางเปรียบประดุจลูกเป็ดใกล้ตายในกำมือเขา จะลงมือกับความปากดีของนางเช่นไรย่อมได้
แต่ไหนแต่ไรฟางเจี๋ยเกิงไม่คิดรังแกสตรี ยกเว้นสตรีร้ายกาจนางนี้ เขาอยา
