“ไม่จริง…” ฉันทรุดตัวลงไปนั่งกับพื้นทันทีที่เห็นผลแล็บ ชันเข่าขึ้นก่อนจะกอดเข่าไว้ด้วยความตกใจ ตัวฉันมันกำลังสั่นเทิ้ม ฝ่ามือของฉันสั่นมาก ฟันของฉันกระทบกันดังกึก ๆ พร้อมกับส่ายหัวไปมา ฉันรับไม่ได้เลยจริง ๆ
“ดา…”
พรึ่บ!
ฉันยันตัวลุกขึ้นกะทันหันโดยไม่สนใจเสียงเอ่ยเรียกของคนเป็นเพื่อน รีบเดินไปหยิบตัวอย่างของหมอวายุออกมาอีกครั้ง
“ผึ้ง ฉันทำมันผิดพลาด มัน error ผึ้ง” น้ำผึ้งยกมือขึ้นปิดปากทันทีที่เห็นอาการของฉัน ตอนนี้ฉันไม่ต่างจากคนบ้าที่กำลังไม่ยอมรับความจริง
“ดา ถึงแกจะทำอีกซักกี่พันครั้งผลมันก็ได้เหมือนเดิม เทคนิคนี้ความแม่นยำสูงแค่ไหนแกก็รู้ สารควบคุมทั้งสองก็ขึ้น แกไม่ได้ทำผิด” น้ำผึ้งบอกฉัน แต่ไม่จริง มันต้องไม่ใช่แบบนี้สิ
“ไม่ผึ้ง สมัยเรียนเราทำมันผิดแทบทุกวัน” ฉันเอ่ยบอกน้ำผึ้งอีกครั้ง เพื่อยืนยันว่าฉันจะวิเคราะห์อีกรอบ
“ดา!! แกต้องตั้งสตินะ ตอนนั้นเราไม่เคยทำ แต่ตอนนี้เราทำ
