“ผมอยากกอดคุณเหลือเกิน...” เหมือนกับพายุมันโหมกระหน่ำเข้ามา ฉันกำลังถูกดูดให้ก้าวเดินออกไปข้างหน้าเพื่อเข้าไปกอดเขาไว้ สองฝ่าเท้าที่ก้าวเดินนี้ไม่กลัวเลยว่าเชื้อที่อยู่ในตัวเขาจะแพร่เข้าสู่ฉัน แต่ฉันกลับกลัวว่าพายุลูกนี้จะพรากเขาไปจากฉัน
กึก!
ฉันเดินเข้าไปให้หาเขา ใกล้มากขึ้น แต่เขากลับก้าวถอยหลังไปหนึ่งก้าว เขาส่ายหน้าเบา ๆ เหมือนจะบอกว่า ‘อย่าเข้าใกล้ผม’ ฉันกลืนน้ำลายเหนียว ๆ ลงคอ ก่อนจะเลียริมฝีปากที่แห้งผาก ริมฝีปากของฉันกำลังจะบอกรักเขา แต่ทว่า
แอ๊ดด~
ปัง!!
อยู่ ๆ บานประตูก็ถูกเปิดเข้ามาอีกครั้ง ฉันขมวดคิ้วเข้าหากันทันทีที่หันขวับไปเห็นผู้มาใหม่ เธอเป็นหญิงวัยกลางคนที่อยู่ในชุดป้องกันเชื้อ หมอวายุมีท่าทีตกใจเล็กน้อย เขายืนนิ่งมองไปที่ผู้มาใหม่คนนี้ แต่เธอกลับจ้องมองมาที่ฉัน ตั้งแต่หัวจรดเท้า ก่อนจะหันหน้าไปมองหมอวายุ
“คุยกันหน่อยไหม” เธอเอ่ยถามหมอวายุ แต่เขากลับนิ่งงัน ก่อนจะเอ
