INTRO

790 คำ

ตึก! ตึก! ตึก! “คุณหญิงวดีเจ้าคะ!!อย่าวิ่งเจ้าค่ะ!!” “ข้ารีบนิดพี่แม้น! พวกพี่ก็ช่วยตามมาเร็ว ๆ หน่อยได้รึไม่?” เราบอกกับทาสพี่เลี้ยงของเราที่เดินช้าอย่างกับอะไรเรายิ่งอยู่ด้วย “เป็นแม่หญิงก็ควรสงบหน่อยนะเจ้าค่ะแบบนี้ใครมาเห็นมันมิงามเจ้าค่า” พี่แจ่มทาสอีกคนของเราบอก เรารีบแสดงออกมาอย่างไม่พอใจทันที “ก็ช่างเขาสิ ข้ามิได้สนใจสักหน่อยวันนี้ท่านพ่อกลับมาแล้วและข้าก็ต้องการรีบไปหาด้วย” วันนี้เป็นวันที่ท่านพ่อกลับมาหลังจากที่ไปราชการที่วังหลวง ไปนานตั้งหลายเดือนแล้ว เราคิดถึงและอยากได้ของที่ท่านพ่อจะนำมาฝากแล้ว “แต่ถึงอย่างนั้นก็มิควรเจ้าค่ะ และอีกอย่างท่านเจ้าคุณมิหนีไปไหนหรอกเจ้าค่ะ” “ไม่รู้ล่ะข้ารีบตามไม่ทันก็ตามใจเถอะ!” เราบอกอย่างเอาใจแต่ก็เราอยากเจอเจ้าคุณพ่อแล้วนิ ตึก! ตึก! เรารีบวิ่งโดยมิได้สนใจเรียกของพี่แม้น พี่แจ่มที่เรียกตามหลังมา “คุณหญิง!!!อย่าวิ่งเจ้าค่า!!!!!” โป๊ะ!!! “โอ๊ยยยยยย” และขณะที่เรากำลังวิ่งอยู่นั้นเองอยู่ ๆ ก็มีบางอย่างตกลงมาใส่หัวของเรา... และก็พบว่าสิ่งนั้นมันเหมือนหนังสือ “หนังสืออะไรกันมาร่วงใส่หัวข้าได้?!” เรามองไปบนท้องฟ้ากว้างที่ไม่น่าจะมีหนังสือลอยมาได้ เรามองอย่างพิจารณาก่อนจะตัดสินใจหยิบมันขึ้นมา... พรึ่บ! “อักษรอันใดกันข้ามิเคยพบเคยเจอมาก่อน...” เมื่อเราเปิดดูภายในหนังสือแล้วก็พบว่าอักษรมันแปลกตายิ่งนัก “วันหนึ่งข้าวตัง...!!!” เราตกใจทันทีที่เราสามารถอ่านหนังเล่มนี้ได้ “ทะทำไมกัน?” ทั้งที่เป็นอักษรที่เราไม่เคยเจอมาก่อนแท้ ๆ มันหมายความว่าอย่างไง? ตึก! ตึก! “แฮ่ ๆ คุณหญิงเจ้าค่ะอย่าวิ่งเลยเจ้าค่ะพวกพี่ตามไม่ทัน...” เสียงหอบเพราะเหนื่อยของพี่แม้นพูดกับเรา “อันใดน่ะเจ้าคะ?” พี่แจ่มถามสิ่งที่อยู่ในมือของเรา วันนี้ท่านพ่อกลับมาพอดีไปถามหน่อยดีกว่าเพราะไม่อโยธยานี้มิมีใครเก่งกาจเรื่องอักษรเท่าเจ้าคุณพ่ออีกแล้ว^^ “หนังสือน่ะ..” “แล้วเอาจากไหน...คุณหญิงวดี!!!!” เราไม่รอฟังคำถามของพี่แจ่มรีบเดินไปหาท่านพ่อเพื่อถามเกี่ยวกับหนังสือเล่มนี้ ตึก! ตึก!ตึก! ตึก! “ตายแล้ว!!!แม่วดีวิ่งแบบนั้นได้เยี่ยงไร?” เสียงของท่านแม่อย่างตกใจเมื่อพบว่าเราวิ่งมาอย่างรวดเร็ว รู้ว่ามิงามแต่อยากเจอเจ้าคุณพ่อเร็ว ๆ “ขออภัยเจ้าค่ะท่านแม่แต่ลูกอยากเจอท่านพ่อไว ๆ สวัสดีเจ้าค่ะท่านพ่อ” เรากล่าวขอโทษก่อนจะรีบบอกเหตุผลและสวัสดีท่านพ่อที่ไม่ได้เจอมานานหลายเดือน “พ่อพึ่งกลับมาไม่หนีลูกไปไหนหรอก ใจเย็น ๆ เถอะหนาแม่วดี” ท่านพ่อพูดอย่างเอ็นดูเรา ท่านไม่เคยดุเราเลยสักครั้ง ใจดีมาก ๆ ^^ “ลูกแค่มีเรื่องอยากถามเจ้าค่ะ^-^” เราส่งยิ้มไปให้เพราะอยากอ้อนท่านพ่อหน่อย “หึ เรื่องหนังสือละสิ” “เจ้าค่ะ...นี่ ลูกพึ่งเจอเมื่อกี้เลยค่ะแต่ลูกไม่เคยพบเคยเจอมาก่อนเลยค่ะ” เรายื่นหนังสือไปให้ท่านพ่อ “หืม?” “อักษรอะไรแปลกประหลาดนัก?” ขนาดท่านพ่อยังงงเลยแล้วเราที่ไม่ได้เก่งกาจอะไรจะไม่งงสงสัยได้อย่างไร? “นั่นสิเจ้าค่ะ...แต่ว่าลูกกลับอ่านมันได้อย่างน่าประหลาด?” “ฮ่า ๆ นั่นเพราะเจ้ามีเลือดความฉลาดของข้ายังไงล่ะ” “นั่นสิเจ้าค่ะ ท่านพ่อ” “แล้วไปเจอมาจากที่ไหนเล่า?” เสียงของท่านแม่ถาม “มันร่วงมาจากท้องฟ้าเจ้าค่ะ” เราตอบออกไปตามความจริง “เหลวไหลจริง ๆ แม่คนนี้มันมิมีทางเป็นได้หรอกหนา..” นั่นไงขนาดท่านแม่ยังมิเชื่อเราเลย เฮ้ออออ “ลูกพูดจริงนะเจ้าค่ะท่านแม่” “ฮ่า ๆ ช่างเถอะแค่ไม่ได้ไปขโมยใครมาก็พอแล้วล่ะ” เสียงท่านพ่อพูดขึ้น “ลูกไม่ได้ขโมยนะเจ้าค่ะ” “แล้วลูกจะเอายังไงกับหนังสือเล่มนั้นล่ะ?” ท่านพ่อถามเรา “อืม...ลูกของเก็บไว้ได้ไหมเจ้าคะในเมื่อไม่มีใครอ่านได้นอกจากลูกอยู่แล้ว?” เราถาม “ได้สิ...แต่เรื่องนี้ต้องเป็นความลับแค่ภายในบ้านของเรานะเพราะถ้ามีบางอย่างแปลกออกไปทางวังหลวงคงได้ส่งคนมาและได้วุ่นวายเป็นแน่” “เจ้าค่ะ ลูกจะไม่บอกใคร^^”

อ่านฟรีสำหรับผู้ใช้งานใหม่

สแกนเพื่อดาวน์โหลดแอป

App Store Google Play

Facebookexpand_more