อ้อนรักคุณสามี

ตอนที่ 4

ถึงจะรู้สึกสบายตัวมากขึ้นหลังจากได้อาบน้ำล้างตัวที่เหนียวเหนอะหนะ ได้ล้างหน้าที่มีแต่เครื่องสำอางอะไรบ้างก็ไม่รู้จนรู้สึกหนักหนังหน้าไปหมด อีกทั้งยังได้ทำความสะอาดเส้นผมสีน้ำตาลอ่อนยาวสลวยที่ถูกใช้งานอย่างหนักตลอดทั้งวัน แต่ทันทีที่ล้มตัวนอนลงบนเตียงแล้วเธอกลับรู้สึกว่ามันไม่ใช่ที่นอนของเธอ เธอไม่คุ้นเคยกับที่นี่เลยสักนิด คงเพราะสัญชาตญาณให้ความรู้สึกแปลกถิ่น เลยทำให้เธอนอนไม่ค่อยหลับสักเท่าไหร่ ถึงแม้ว่าในภายห้องจะมีกลิ่นหอมอ่อน ๆ จากเทียนหอมช่วยทำให้ผ่อนคลายได้ แต่เพราะความรู้สึกแปลกที่ ต่อให้ข่มตาหลับ หรือนับแกะเป็นพัน ๆ ตัว ก็คงนอนไม่หลับอยู่ดี ร่างเล็กพลิกตัวไปมาเผื่อจะหาท่าทางที่พอจะทำให้ข่มตานอนได้ จนกระทั่งประตูห้องเปิดออกกะทันหัน แสงสว่างส่องเข้ามาในความมืด เธอหลับตาแน่นเมื่อรู้ว่ามีคนเข้ามา จะใครไปเสียอีกนอกจากสามีของเธอเอง

พริมพริสาแกล้งพลิกตัวหันหลังให้ ทั้งที่ยังตื่นเต็มตา แถมหัวใจเจ้ากรรมก็กำลังเต้นรัว ทั้งเร็วและรุนแรงจนกลัวว่าอีกฝ่ายจะได้ยินเสียงของหัวใจของเธอ ยิ่งกลิ่นหอมอ่อน ๆ ของครีมอาบนน้ำที่โชยมา ยิ่งทำให้เธอแทบเป็นบ้าเพราะความกระวนกระวายของตัวเอง สมองประมวลความเร็วเท่าความคิด เมื่อเธอคิดได้ว่าคืนนี้เป็นคืนแรกของวันแต่งงาน!

แต่อีกใจหนึ่งก็นึกค้านขึ้นมา ในเมื่อการแต่งงานครั้งนี้มันก็แค่ธุรกิจ เขาคงไม่มีอารมณ์กับเด็กกะโปโลที่ยังโตไม่เต็มวัยอย่างเธอหรอก เพราะผู้หญิงที่เขาควงออกงานส่วนใหญ่มีแต่สาวสวยเซ็กซี่ขยี้ใจทั้งนั้น

พริมพริสาปลอบใจตัวเองพร้อมกับข่มตานอนเพื่อไม่ให้ผิดสังเกต ทว่าเมื่อรู้สึกถึงที่นอนที่ยุบตัวลงตามน้ำหนักของคนตัวโต ยิ่งทำให้เธอผวามากขึ้น ผ้าห่มผืนใหญ่ถูกเลิกขึ้นจนขาเรียวเล็กของเธอรู้สึกได้ถึงความเย็นจากแอร์ที่เปิดทิ้งไว้ ยิ่งตอกย้ำความคิดว่าเธอคิดผิดจริง ๆ ที่ใส่ชุดนอนเป็นชุดกระโปรงตัวเดียว น่าจะใส่แบบกางเกงตั้งแต่แรกจะได้ไม่รู้สึกชวนหนาวขนาดนี้ แต่อันจะลุกไปเปลี่ยนตอนนี้ก็ดูจะไม่เนียนสักเท่าไหร่ กลัวจะถูกกล่าวหาว่าเป็นเด็กชอบนอนละเมอแทน

“นอนแล้วเหรอ” เสียงทุ้มเอ่ยถามเบา ๆ แต่เธอกลับได้ยินเต็มสองรูหูเพราะต้นเสียงนั้นอยู่ใกล้จนแทบชิดกับใบหน้าของเธอ รู้สึกได้เลยว่าขนทุกเส้นบริเวณนั้นลุกชันตั้งฉากกับผิวหนังไปแล้ว

ถึงอย่างไรเธอก็ยังคงแกล้งเป็นหลับต่อ พร้อมกับภาวนาขอให้คืนนี้ไปผ่านไปเร็ว ๆ

จักรภัทรมองใบหน้าเสี้ยวหนึ่งของคนที่แกล้งหลับอย่างเอ็นดู ไม่เคยคิดมาก่อนว่าตนเองจะต้องมาแต่งงานกับเด็กสาวคราวหลาน ยิ่งเป็นเด็กที่เขารู้จักมาตั้งแต่เกิด มีโอกาสได้ดูแลตั้งแต่เจ้าตัวยังจำความไม่ได้ คอยเฝ้าดูอยู่ห่าง ๆ และมองดูการเติบโตของเด็กน้อย แต่พอรู้ตัวอีกทีกลายเป็นว่าพวกเขาต่างเหมือนคนที่ไม่รู้จักกันเลย จนกระทั่งถึงกำหนดวันแต่งงาน เจ้าตัวคงไม่พอใจเขาอยู่เป็นแน่ เพราะเขาไม่เคยช่วยอะไรเลยเกี่ยวกับงานแต่งงานครั้งนี้ งานแต่งงานครั้งเดียวในชีวิตของเธอ

ร่างเล็กสะดุ้งเฮือกเมื่ออยู่ ๆ เธอก็ถูกพลิกกลับมา นัยน์ตากลมดำขลับเผลอลืมตาขึ้นเพราะความตกใจ

พริมพริสาแทบหยุดหายใจเมื่อพบว่าเธอถูกดึงมาจนตัวติดกับร่างสูงใหญ่ ใบหน้าคมอันมีแรงดึงดูดมหาศาลกลับอยู่ใกล้เธอเพียงแค่คืบ

“นึกว่าหลับแล้ว” เสียงทุ้มจากคนตรงหน้าเอ่ยหยอกเย้าอยู่ในที ทำให้คนที่โดนจับได้ว่าแกล้งหลับถึงกับหน้าขึ้นสีจาง ๆ ไม่รู้ว่าอายเพราะโดนจับได้ หรืออายเพราะอยู่ใกล้เกินไปกันแน่

พริมพริสาหลบสายตาคมที่มองมาเหมือนรู้ความคิดทุกอย่างที่อยู่ในสมองของเธอ แต่มันคงไม่แปลกที่เขาจะรู้ นักธุรกิจที่สามารถอ่านใจฝ่ายตรงข้ามได้ เพียงแค่สบสายตา ใคร ๆ ถึงได้กลัวเขานัก

“คุณใหญ่จะทำอะไรคะ!” พริมพริสาร้องเสียงหลง มือเล็กตะปบมือใหญ่อุ่นร้อนที่กำลังลูบไล้ต้นขาของเธอ ใบหน้าหวานใสตื่นตกใจจนตาโต พร้อมกับตวัดหน้าขึ้นมองใบหน้ารูปสลักที่แม้จะเรียบเฉยแต่ดวงตาคมกลับเป็นประกายจนน่ากลัว

จักรภัทรก้มหน้าลงจนแทบชิดกับใบหูน้อยที่ขึ้นสีแดงของภรรยา พร้อมกับส่งเสียงกระซิบแผ่วเบา

“ทำแบบที่สามีภรรยาเขาทำกัน”

เพียงแค่คำตอบแสนตรงนั้นก็ทำให้เธอรู้สึกราวกับว่ามีอะไรสักอย่างมาฟาดที่หัวเธออย่างแรง แรงจนเลือดสูบฉีดขึ้นจนหน้าแดงเห่อร้อนไปหมด

คืนแรกของวันแต่งงาน!

ร่างบางสะดุ้งอีกครั้งเมื่อถูกดึงมาเข้าจนแนบชิดกับร่างสูงใหญ่ ทุกส่วนของร่างกายของเธอจมหายเข้าไปในร่างนั้น

“ไม่นะ... คุณใหญ่คะ อย่างนี้มันไม่ถูกต้อง” เสียงใสร้องหลง พร้อมกับพยายามขืนตัวออกจากอ้อมแขนแข็งแกร่ง และนี่ก็เป็นครั้งแรกที่เธอคิดว่าควรจะตั้งใจเรียนวิชาพละศึกษามากกว่านี้ เพราะตอนนี้เธอไม่สามารถขยับไปไหนได้เลย ในเมื่อคนเหนือร่างนั้นแข็งแรงกว่าเธอมากเกินไป