(“พอดีฝนตกหนักมาก ม่านเปียกไปทั้งตัวเลย ฮัดชิ้ว!”) เบิกตากว้างเมื่อได้ยินเสียงคนตัวเล็กจามออกมา (“โทรให้พี่สงครามมารับน่ะค่ะ ก็รออยู่”)
“...”
(“พี่พายผ่านมาเห็นก็เลยรับมาที่คอนโดพี่เขาค่ะ”)
“ที่ไหน?”
(“คะ? อะไรเหรอ”)
“คอนโดคนชื่อพาย อยู่ที่ไหน จะไปรับ” เตรียมสาวเท้าเดินไปยังรถของตัวเอง ปลดล็อครถเรียบร้อย
(“ไม่ต้องหรอกค่ะ ม่านเกรงใจ รบกวนพี่สงครามเปล่าๆ”)
“...”
(“ฮัดชิ้ว! ม่านขอตัวก่อนนะคะ ต้องไปทานข้าว ทานยาแล้ว... ขอบคุณนะคะที่โทรกลับมา”)
“ม่าน...” ผมเรียกเธอเสียงแผ่วเบา ทั้งที่ไม่เคยเลยที่จะเรียกเธอด้วยชื่อนี้
(“ม่านขอโทษที่โทรรบกวนพี่สงคราม ทั้งที่พี่รำคาญ”)
“ม่าน”
ปลายสายถูกวางลงไปทันที โดยที่ผมไม่ทันได้พูดอะไรเลย หลับตาลงก่อนจะทุบมือลงกับหลังคารถ แม่งเอ๋ย!
“เป็นห่าไรวะไอ้คราม ไม่ดีหรือไงวะ!” ปากกับใจ... โคตรสวนทางกันเลย
ผมขึ้นรถและขับออกจากผับทันทีเมื่อมาถึงห้องของตัวเอง
