SHUT DOWN :: CHAPTER 1 [70%]
791 คำ
“นั่งเลย จะได้กินสักที ฉันล่ะหิวจะแย่” ยี่หวาทำหน้าหงุดหงิด ก่อนที่อาหารจะถูกซัดด้วยสาวสวยอย่างเราสองคน เมื่อกินอิ่มแล้วเรียบร้อยก็มานั่งเล่นที่หน้าทีวี
“เย็นนี้ฉันต้องกลับบ้านแล้วล่ะ เดี๋ยวพ่อจะบ่นเอา”
“อ้าวแล้วจะกลับมาตอนไหนอะ?”
“คงจะสักสองสามวัน ให้พ่อตายใจก่อนสิ หายไปแบบนี้มีหวังพ่อรู้เรื่องไปเที่ยวดึกๆ โดนกักบริเวณนะ” ทำหน้าบูดใส่ยี่หวาที่พยักหน้ารับก่อนจะขยับเข้ามานั่งใกล้และจับปลายผมฉันไปดู
“ว่างๆ ไปทำผมกันดีมะ ผมเธอมันดูแตกปลายแล้วอะ”
“ใช่! ฉันก็คิดแบบนั้น เอาเป็นว่าอีกสองสามวันเจอกันนะยี่หวา” ขยับใบหน้าเข้าไปใกล้เพื่อนที่ยกมือยีศีรษะฉัน
“เธอเนี่ยนะ ชอบทำตัวน่ารักเป็นเด็กน้อยตลอดเวลา”
“ทำไมอะ ก็ผู้ชายเขาชอบกันแบบนี้ไม่ใช่เหรอ?” เห็นเคยมีคนบอกกับฉันมาว่า เวลาอยู่ใกล้ฉันทีไรจะใจเต้นทุกทีเพราะว่าฉันน่ะน่ารัก ขี้อ้อนด้วย แต่เฉพาะบางคนนะที่จะโดนฉันโปรยเสน่ห์ใส่แบบนี้
“เฮ้อ เธอก็รู้นะว่าพวกนั้นมันหวังอะไร”
“รู้ แต่ก็หนีหายไปหมดเพราะรู้ไงว่าพ่อฉันน่ะเป็นใคร” ภูมิใจก็จริงนะที่มีพ่อเป็นนายตำรวจใหญ่ชั้นสูงสุด แต่ก็ไม่ดีตรงที่เวลาผู้ชายมาเข้าใกล้ฉันทีไร เป็นต้องหนีหายทุกทีเวลารู้ว่าฉันเป็นลูกของใคร และฉันก็ไม่คิดจะสนใจหรือตามตื้อหรอกนะ
มีเพียงคนเดียวเท่านั้นล่ะ... ที่ฉันจะตามให้สุดขอบฟ้าและจักรวาล
จนกว่าเขาจะเป็นของฉันแค่คนเดียวเท่านั้น!
ฉันมาถึงบ้านในเวลาเกือบบ่ายหลังจากนั่งรถแท็กซี่มา เพราะไม่อยากให้ยี่หวามาส่งเห็นยัยนั่นบอกว่ามีนัดกับผู้ชายมั้ง ฉันน่ะดีใจนะใครกันคือผู้ชายโชคดีคนนั้นที่เพื่อนหยิ่งยอมไปเดทด้วย แต่ช่างเถอะนะ ฉันต้องรีบหาคำแก้ตัวให้กับพ่อซะก่อน
“คุณม่านกลับมาแล้วเหรอคะ?”
“ค่ะป้า แล้วพ่อล่ะคะ” กอดป้าแม่บ้านที่เลี้ยงดูฉันกับพี่ทิศเหนือมาตั้งแต่เด็ก
“อยู่ที่ห้องทำงานค่ะ ถ้าคุณท่านรู้ว่าคุณม่านฟ้ากลับมาหา ต้องดีใจแน่ๆ เลยค่ะ” คิดได้ดังนั้นจึงรีบวิ่งตรงขึ้นไปที่ห้องทำงานของพ่อ โดยไม่เคาะประตูเลยด้วยซ้ำ
“เซอร์ไพร์ส!”
“ม่าน” พ่อเงยหน้าจากกองเอกสารเมื่อฉันวิ่งไปกอดท่านจากด้านหลังและกดจมูกลงบนแก้มทั้งสองข้างอย่างแนบแน่น พลางโยกตัวพ่อไปมาจนท่านดึงมือฉันออก “พอแล้วพ่อมึนหัว”
“ม่านคิดถึงพ่อที่สุดเลยค่ะ”
“อย่ามากลบเกลื่อน มีอะไรจะบอกพ่อหรือเปล่าเรื่องเมื่อคืน” ทำหน้าไร้เดียงสา
“ก็ม่านหลับคาหนังสือเรียน ยี่หวาบอกพ่อแล้วนี่นา”
“ไม่โกหกพ่อนะ” เอานิ้วกลางไขว้กับนิ้วชี้ก่อนจะยิ้มกว้างให้พ่อ
“ม่านเป็นเด็กดีของพ่อและพี่เหนือ ไม่โกหกหรอกค่ะ”
ซะที่ไหนล่ะคะพ่อ! ม่านแค่ไม่พูดความจริงเอง ไม่ได้โกหกซะหน่อย
“มาอยู่ที่บ้านกี่วัน ช่วงนี้ปิดเทอมด้วย”
“อาจจะสองสามวันค่ะ เพราะม่านอยากไปติวหนังสือก่อนจะเปิดเทอม” อันที่จริงฉันไม่จำเป็นต้องเตรียมอะไรด้วยซ้ำ แต่ถ้าอยู่ที่บ้านอย่างเดียวฉันจะไม่สามารถไปเที่ยวกลางคืนได้น่ะสิ เพราะฉะนั้นต้องบอกพ่อไปแบบนี้ กลับบ้านบ้างเพื่อไม่ให้พ่อสงสัยก็ตามแผนแล้ว
“โอเค งั้นลูกไปพักเถอะ พ่อมีงานต้องทำต่อ”
“รับทราบค่ะ” กดจมูกลงบนแก้มสากอีกครั้ง ฉันก็วิ่งออกมาที่ห้องของตัวเอง และคุยอีเมล์กับพี่เหนือที่ไปเรียนต่อกับพี่ดีเทล ข้อความจากมือถือก็เด้งขึ้นเป็นสีฟ้าซึ่งหมายถึงคงเป็นข้อความจากไอจี ปกติจะมีคนไดเรกมาหาบ่อยแต่ฉันไม่เคยกดเข้าไปอ่านจะปฏิเสธตลอด
แต่สำหรับไดเรกนี้ ฉันไม่มีทางปฏิเสธแน่นอน
‘เธอเองเหรอม่านฟ้า?’
ขมวดคิ้วสงสัยกับคำถามของเขา ราวกับสิ่งที่เขาถาม เขาไม่รู้ว่าตัวเองติดตามฉันอยู่
‘พี่สงครามติดตามม่านนะคะ ทำไมถามแบบนี้’
‘ฉันเปล่า เพื่อนฉันต่างหากที่เอาไปกดติดตามเอง’
‘ถ้างั้นห้ามกดอันฟอลด้วย’
- ผู้เขียน
