พ่ายรักมาเฟียร้าย(ดวงใจมาเฟีย)

หัวใจมาเฟียกระตุก (หรือนี่จะเป็นแผน)#2

ดึกแล้วจนถึงเวลาที่งานเลี้ยงจะต้องเลิกรา

ด้วยความที่เขาแอบมองหญิงสาวตลอดเวลาจึงเห็นเธอกำลังจะเดินออกไปจากงาน ฟิโอน่ากำลังยุ่งกับแขกคนอื่นอยู่จึงไม่ได้เดินตามออกไป

ไฮเปอร์คาร์ที่มีหกคันในโลกนี้วิ่งมาจอดตรงหน้าแป้งหอม

แป้งหอมทำหน้าประหลาดใจ เพราะไม่แน่ใจว่าทำไมรถคันนี้ถึงมาจอดตรงที่เธอยืนอยู่ เขาน่าจะมารับใครซักคนในงาน เธอยืนรอคนขับรถของฟิโอน่าที่เดินไปโรงจอดรถยังไม่มา ดึกแล้วอากาศเริ่มเย็นเพราะฤดูใบไม้ร่วงจะเข้าหน้าหนาว ทำให้ต้องห่อไหล่ด้วยความหนาว

ชายหนุ่มก้าวลงจากรถ เขาอยู่ในชุดเสื้อเชิ้ตสีขาวแขนยาวแต่พับแขนขึ้นไป กางเกงทรงชิโนสีเทาเข้ม มาพร้อมกับรองเท้าผ้าใบสีขาว เขาใส่นาฬิกาข้อมือแบรนด์ดังสีน้ำตาล ส่งเสริมให้ผู้ชายคนนี้ดูดีมีสไตล์ หน้าตาเขาหล่อเหลา ราวกับหลุดออกมาจากนิตยสาร แป้งหอมพยายามขยับไปอีกทาง เพราะเข้าใจว่าตัวเองมาขวางทางเดินของเขา และเพราะเธอเขิน

ชายหนุ่มเดินมาหยุดอยู่หน้าแป้งหอม พลางสำรวจเธออย่างใกล้ชิด

ทำให้แป้งหอมเผลอกัดนิ้วก้อยตัวเองเบาๆ แก้เขิน เพราะเธอแอบสำรวจเขาตั้งแต่หัวจรดเท้า ม่านตาของเธอขยายอย่างช่วยไม่ได้ แป้งหอมเผลอตัวถอดแว่นตาแสนเชยออก ทำให้เขาได้สบตากลมโตดวงนั้น คิ้วโก่งขนตายาวเป็นแพรับกับจมูกโด่งเชิดรั้น ริมฝีปากอวบอิ่มสีชมพูช่างเย้ายวน เขาได้ยินเสียงหัวใจเธอเต้นแรง ราวกับมันจะทะลุออกมา ใบหน้าของเธอเห่อร้อน เป็นสีชมพูระเรื่อ ก็ทำให้เธอดูน่ารักขึ้นอีกตั้งเยอะ ลูเซียโน่คิดในใจ ท่าทางเขินอายของเธอที่แสดงออกมาได้น่ารักมากเหมือนเด็กไร้เดียงสา ตัวของหญิงสาวตรงหน้ายังหอมละมุน ไม่ใช่กลิ่นน้ำหอมที่เขาคุ้นเคย เป็นกลิ่นหอมอย่างเป็นธรรมชาติที่ทำให้เขารู้สึกดีมาก

แป้งหอมคิดว่าเขาคงได้ยินเสียงหัวใจของเธอแน่ ไม่ใช่ไม่เคยเจอคนหล่อ เพราะความสวยของเธอเจอคนหล่อมานักต่อนัก แต่หล่อแบบชายหนุ่มตรงหน้ายังไม่เคยเจอ แถมเขายังยืนด้วยท่วงท่าสบายมองเธออยู่

“เอ่อ…ฉันใส่รองเท้ากลับด้านหรือเปล่าคะ” แป้งหอมตัดสินใจถามออกไป บ้าเอ้ย…เธอถามบ้าอะไรออกไปเนี่ย เป็นคำถามที่เชยมากๆ ก็เธอไม่สามารถควบคุมตัวเองได้นี่ ไม่รู้เธอมีอะไรผิดปกติหรือเปล่าเขาถึงมายืนจ้องเธออยู่อย่างนี้

“เปล่าครับ คำถามน่ารักจัง คุณชื่ออะไรครับ” ลูเซียโน่ก้มลงถามหญิงสาว ลมหายใจของเขารวยรินรดหัวแป้งหอม เพราะอากาศที่ค่อนข้างหนาวตอนดึกแบบนี้ ทำให้แป้งหอมเห็นควันพุ่งออกมาจากปากของเขา เธอได้กลิ่นอาฟเตอร์เชฟของชายหนุ่ม ทำให้ท้องไส้ของเธอปั่นป่วนอย่างช่วยไม่ได้

“นี่เป็นมุขจีบหญิงของคุณหรือเปล่าคะ” แป้งหอมถามออกไปอย่างละเมอ

“น่าจะใช่ หรืออาจจะเป็นคำถามของผู้ชาย ที่สนใจผู้หญิงสวยอย่างคุณ” ตาของลูเซียโน่เป็นประกายระยิบระยับ จ้องมองเธออย่างเพลิดเพลิน เขาไม่เคยคิดว่าตัวเองต้องมายืนคุยกับผู้หญิงแปลกหน้าคนไหนได้นานเท่าเธอ แต่เธอเป็นผู้หญิงที่มีแรงดึงดูดมหาศาล เขาไม่สามารถหันหลังเดินจากเธอไปได้เลย

“คุณท่าจะปากหวานกับผู้หญิงทุกคนนะคะ”

“ผมไม่รู้ว่าปากผมหวานหรือเปล่า คุณต้องลองถึงจะพิสูจน์ได้นะว่าผมปากหวานอย่างที่คุณกล่าวหาผมไหม หึหึ...”

“ขอตัวก่อนนะคะ ดึกแล้วฉันต้องกลับบ้านค่ะ” แป้งหอมรีบพูดออกมาเพราะถ้าคุยกับเขานานกว่านี้กลัวจะเข้าตัวเธอไม่อยากจะเสียเวลามากนักกับผู้ชายที่ดูเป็นนักรักแบบเขา

“เหมือนซินเดอเรลล่าหรือเปล่าครับที่ต้องถึงบ้านก่อนเที่ยงคืน ไม่งั้นจะกลายร่างเป็นหญิงแม่มด”

“ฉันว่าคุณคงจำผิดเรื่องแล้วมั้งคะ ผู้ชายหน้าตาดีแบบคุณ คงไม่มีเวลามาจีบผู้หญิงเชย ๆ แบบฉันหรอกค่ะ”

“หน้าตาอย่างผม ทำไมครับ” ชายหนุ่มทำหน้าทะเล้นใส่แป้งหอม

“คุณดูดีเกินไปที่จะโสด หรือคุณอาจจะกำลังหาขนมหวานกินคั่นเวลาน่ะสิคะ”

แป้งหอมใช้มือถูแขนไปมาให้ความอบอุ่น เพราะรู้สึกหนาว ด้วยความรีบเธอลืมหยิบเสื้อคลุมออกมาด้วย เพราะไม่อยากให้คนขับรถของฟิโอน่ารอนาน

“ผมลูเซียโน่ครับ ขอไปส่งคุณที่บ้านได้ไหมครับ แล้วถ้าที่คุณพูดออกมา ผิดทั้งสองอย่างละครับ อย่างแรกผมยังโสดร้อยเปอร์เซ็นต์ และอย่างที่สองผมไม่ชอบกินขนมหวาน แต่ผมชอบกิน....” ลูเซียโน่พูดกำกวมแหย่แป้งหอมเว้นไว้ให้เธอคิดต่อ ยิ่งเธอหน้าแดงด้วยความเขินอายเขายิ่งชอบใจอยากแกล้งเธอมากกว่าเดิม

“คุณไม่จำเป็นต้องอธิบายให้ฉันฟังนะคะ และฉันไม่อยากให้คุณไปส่ง คุณเป็นคนแปลกหน้าที่อันตราย” แป้งหอมพูดออกไปตรงๆ เพราะรู้สึกไม่ปลอดภัย ผู้ชายตรงหน้าทำให้เธอไม่เป็นตัวของตัวเอง

“คุณเป็นคนตลกจัง ถ้าหน้าตาอย่างผมอันตราย ผู้ชายบนโลกนี้คงไม่มีใครปลอดภัยแล้วละครับคุณผู้หญิงคนสวย” คำพูดยียวนที่ออกมาจากปากของลูเซียโน่ ทำให้แก้มของแป้งหอมยิ่งแดงเข้าไปอีก

“ขอบคุณนะคะที่เสนอจะไปส่งถึงบ้าน แต่ฉันมีคนที่จะไปส่งแล้วค่ะ คงไม่รบกวนคุณนะคะ” แป้งหอมพูดออกตัว ด้วยความที่เป็นคนระวังตัวตลอด

“ไม่รบกวนเลยครับ ผมยินดีมากถ้าได้รับใช้ผู้หญิงสวยๆ แบบคุณ”

“ถ้างั้น คุณสัญญาว่าจะไม่ทำอะไรฉันนะคะ” แป้งหอมถามออกมาอย่างยอมจำนน เพราะทนความรบเร้าจากชายหนุ่มตรงหน้าไม่ไหว

“ผมสัญญาคุณจะปลอดภัยจนถึงประตูบ้านแน่นอน ขึ้นรถเถอะครับ ดึกแล้วอากาศเย็นเดี๋ยวจะไม่สบายเอาได้นะครับ”

“ก็ได้ค่ะ ถ้าคุณทำอะไรฉัน ฉันเอาเลือดหัวคุณออกแน่” แป้งหอมพูดขู่เขาออกไป

ชายหนุ่มหัวเราะชอบใจในคำขู่ของเธอ พร้อมกับผายมือให้หญิงสาว ด้วยความที่ไม่เคยเจอผู้หญิงปฏิเสธมาก่อน ทำให้ลูเซียโน่รู้สึกสนุกที่ได้ต่อปากต่อคำกับหญิงสาวตรงหน้า นี้เป็นความแปลกใหม่ เธอดูฉลาดและรู้จักการวางตัวอย่างเหมาะสม แววตาของเธอดูไม่ตื่นเต้นที่ได้รู้จักเขา นี้อาจจะเป็นแผนของเธอก็ได้

เล่นตัวขนาดนี้ เป็นตัวของตัวเองอย่างเป็นธรรมชาติที่เธอแสดงออกมา ดูน่าสนใจมาก เธอกระตุ้นต่อมนักล่าในตัวเขาออกมา

แป้งหอมก้าวขึ้นรถแต่โดยดี แต่งตัวดีขับรถราคาแพงขนาดนี้คงไม่เป็นไรหรอกมั้ง แป้งหอมคิดในใจ

“ผมยังไม่รู้จักชื่อคุณเลยนะครับ” ชายหนุ่มเอ่ยถามออกมาทำลายความเงียบ

“ฉันนีนนารา ยินดีที่ได้รู้จักค่ะ แต่เราคงไม่มีโอกาสได้เจอกันอีกหรอกนะคะ”

“นีนนารา ชื่อเพราะจัง คุณเป็นคนประเทศอะไรครับ”

“ฉันเป็นคนไทยค่ะ ขับไปตามที่อยู่นี้นะคะ ขอบคุณค่ะ”

แป้งหอมปิดกั้นการสนธนากับชายหนุ่ม เธอจึงแกล้งหลับตา หันไปทางหน้าต่าง

จากที่แกล้งหลับเธอเผลอหลับจริงๆ ชายหนุ่มจอดรถคว้าเสื้อสูทของเขามาคลุมให้เธออย่างเบามือ ไหนบอกว่ากลัวหลับสะสนิทเลย เขาได้ยินเสียงลมหายใจเข้าออกที่สม่ำเสมอ ลูเซียโน่ใช้มือของเขาหยิบแว่นตาออกจากดวงหน้าหวานใสของแป้งหอมอย่างถือวิสาสะ หัวใจของเขาที่ปิดตายมานานเต้นแรงอย่างหักห้ามไม่อยู่ เมื่อเห็นเธอยามหลับใหล แว่นอันนี้เธอจะใส่ทำไหมนะ เขาพึ่งรู้ว่ามันไม่ใช่แว่นสายตา ถอดแว่นแล้วสวยเป็นคนละคนเลย เขามองหญิงสาวตรงหน้าอย่างเผลอใจ

ผู้หญิงก็คงร้ายเหมือนกันหมดนั่นแหละ นายอย่าไปเชื่อในสิ่งที่ตานายเห็นเลยลูเซียโน่ เห็นท่าทางไร้เดียงสาแบบนี้อาจจะร้ายข้างในก็ได้ อย่าไปสนใจเลย ผู้หญิงก็ดีแต่ลากขึ้นเตียง แล้วก็จ่ายเงินแค่นั้นแหละ

ลูเซียโน่พูดอย่างหักห้ามใจ แล้วขับรถต่อไปยังจุดหมายคือบ้านพักของแป้งหอม

“เออ... ขอโทษค่ะฉันแผลอหลับ ถึงไหนแล้วคะ” เธอเห็นเสื้อสูทของเขาที่คลุมอยู่บนร่างกายของเธอ เขาคงเห็นเธอหนาวเลยหยิบมาคลุมให้

“ใกล้ถึงแล้วข้างหน้านี้เลย คุณหลับตลอดทางเลยนะ”

“ขอโทษนะคะพอดีดึกแล้วฉันง่วงค่ะ แล้วมาเจอแอร์อุ่นแบบนี้ ขอบคุณมากๆ นะคะที่มาส่งอย่างสวัสดิภาพ แล้วก็ขอบคุณสำหรับเสื้อสูทขับรถกลับดีๆ นะคะ บายค่ะ” หญิงสาวยื่นเสื้อสูทคืนให้ชายหนุ่ม เธอโบกมือให้เขาไปมา แล้วจึงเดินเข้าบ้านไป

หลังจากส่งหญิงสาวเข้าบ้านแล้วลูเซียโน่ก็ตรงไปยังเพนท์เฮ้าส์สุดหรูของเขาทันที คืนนี้เขาให้เปาโลกับลูคัสไปส่งลิซ่าแล้ว พรุ่งนี้เขาจะกลับขึ้นเรือแต่เช้า ชายหนุ่มรินบรั่นดีใส่แก้ว เดินไปนั่งตรงโซฟากลางห้อง

เขาจิบเหล้าอย่างไม่รู้ชาติ เพราะใจเผลอไปคิดถึงผู้หญิงที่เขาเพิ่งไปส่งเธอถึงบ้านมา กลิ่นหอมจากตัวเธอยังกรุ่นอยู่ตรงปลายจมูกเขาอย่างเสียดาย เธอเป็นผู้หญิงที่สวยมากชนิดที่เขาไม่สามารถสลัดออกจากหัวได้เลย ‘อยาก’ บ้าบอที่สุดเขาเพิ่งเจอเธอครั้งแรกก็มีอาการแบบนี้ นี่มันนรกชัดๆ ให้ตายเถอะ ‘ผมต้องได้คุณนีนนารา’