หัวใจที่เย็นชากับความทรงจำในอดีต #2
1598 คำ
แป้งหอม หรือชื่อจริงนีนนารา ศิรินทร์ หญิงสาวสมัครมาเรียนต่อด้านแฟชั่นดีไซน์ที่อิตาลี เธอชอบแฟชั่นเพราะเธอขายเสื้อผ้าออนไลน์ แป้งหอมฝันอยากมีแบรนด์เสื้อผ้าเป็นของตัวเอง ที่เลือกประเทศนี้เพราะน้องสาวของแม่เธอได้สามีเป็นคนประเทศนี้ และด้วยชื่อเสียงเรื่องแฟชั่นระดับโลก แป้งหอมจึงแพ็คกระเป๋าเดินทางมาอิตาลี เธอมาอาศัยอยู่ที่นี่กับน้าที่เปิดร้านอาหารไทยจึงได้ช่วยงานด้วย
“นะแป้งห้อมวันเกิดฉันทั้งที เธอจะไม่ยอมไปจริง ๆ เหรอ งือ เราไม่ใช่เพื่อนกันสินะ” ฟิโอน่าเอ่ย ชวนกึ่งขอร้องด้วยใบหน้าอ้อน ๆ เธออยากให้เพื่อนเธอได้เจอมัมกับแด๊ด
“แป้งหอมยังไม่เคยไปงานแบบนั้น กลัวจะทำเธอขายหน้าคนอื่นนะสิ” แป้งหอมถ่อมตัวเพราะตั้งแต่มาอยู่ที่อิตาลีเธอก็ไม่ได้ไปสังสรรค์กับใครเลย ถึงครอบครัวที่ไทยของเธอจะอบรมมารยาทการเข้าสังคมให้เธอมาตั้งแต่เด็ก แต่เพราะไม่ค่อยได้ออกงานและไม่ชอบงานเลี้ยงสักเท่าไหร่
“แป้งหอมใส่อะไรก็สวยเธอ ไม่ต้องกังวลนะงานนี้มีแต่คนกันเอง ฉันเชิญเฉพาะคนที่สนิทกันจริงๆ เพราะในห้องเรียนฉันสนิทกับเธอที่สุด ฉันถึงอยากให้เธอไปเจอครอบครัวฉัน”
“ก็ได้จ้ะแป้งหอมจะไป” แป้งหอมบอกออกไปใบหน้าเปื้อนรอยยิ้ม
ฟิโอน่ารู้สึกถูกชะตากับแป้งหอม หญิงสาวชาวไทยคนนี้มาก เธอสวยแล้วยังชอบช่วยงานเพื่อนๆ ในห้องด้วยเพราะอัธยาศัยดีเพื่อนๆ ในห้องต่างก็รักแป้งหอมกันทั้งนั้น แต่ก็มีบางคนอิจฉาในความสวยของแป้งหอม
เธออยากให้พี่ชายของเธอเจอกับแป้งหอมมาก เพราะพี่ชายที่แสนจะเย็นชาของเธอ ยังไม่มีแฟนหลังจากเลิกรากับยัยโซเนีย พี่ชายของเธอก็เปลี่ยนผู้หญิงเป็นว่าเล่น ไม่เคยจริงใจกับใคร
บางทีพี่ชายของเธออาจจะตกหลุมรักแป้งหอมก็ได้ เพราะแป้งหอมสวยโดดเด่นอย่างเป็นธรรมชาติ ดวงตากลมโตดำขลับคู่นี้แววตาเป็นประกายชวนฝัน ริมฝีปากอวบอิ่มเย้ายวนใจ ผิวขาวอมชมพูของแป้งหอมสวยมากๆ เมื่อต้องแสงแดดผมของแป้งหอมสีดำเงางาม ราวกับแพรไหมตรงยาวถึงกลางหลัง
ด้วยความสูงร้อยหกสิบเจ็ด ทำให้แป้งหอมใส่ชุดอะไรก็ดูสวย
ราวกับนางแบบเพราะเธอหุ่นดีมากๆ ราวกับนาฬิกาทราย ‘แป้งหอมจะสะกดสายตาพี่ชายของเธอได้หรือเปล่านะ’ ฟิโอน่าคิดในใจอย่างมีแผนการ
“วันนี้แป้งหอมจะกลับยังไง ให้ฉันไปส่งไหม”
“แป้งหอมกลับรถไฟฟ้าเองได้จ้ะ สะดวกรวดเร็วดี”
“เจอกันที่บ้านฉันวันอาทิตย์ งานเลี้ยงเริ่มห้าโมงเย็นนะ แล้ววันอาทิตย์จะให้คนขับรถไปรับ เธอจะได้ไม่ต้องเหนื่อยเดินทางเอง เพราะบ้านฉันอยู่นอกเมืองออกไปนิดหน่อย”
“ขอบใจเธอมากนะฟิโอน่า แล้วฉันต้องแต่งตัวยังไง เพราะฉันไม่ค่อยมีเสื้อผ้าสวยๆ เธอก็เห็นฉันใส่แต่ยีนส์กับเสื้อยืด” แป้งหอมถามออกไปยิ้มๆ
เพราะเป็นคนที่ชอบอะไรง่ายๆ สบายๆ จึงแต่งแต่แบบนี้ขนาดแต่งตัวธรรมดาเธอยังโดดเด่นกว่าสาวคนอื่น
“ใส่อะไรมาก็ได้งานนี้ไม่มีธีม ไม่ต้องกังวลหรอกเธอสวยขนาดนี้ แล้วอีตาเดนนี่ที่ตามจีบเธออยู่ วันนี้ไม่เห็นเขาในห้องเรียนเลย เขาเลิกตามตื้อเธอหรือยัง?”
“ฉันไม่มีเวลามาสนใจเรื่องความรักหรอก เธอก็รู้ฉันมาที่นี่เพื่อเรียนหนังสือ ฉันอยากมีแบรนด์เสื้อผ้าเป็นของตัวเองฉันต้องทำให้ได้” แป้งหอมแววตามุ่งมั่น
“เธอทำได้อยู่แล้ว เธอหัวดีขนาดนี้ แล้วเธอก็มีมีความฝัน ฉันเชื่อว่าเธอต้องทำได้”
“ฉันต้องไปแล้วนะ เดี๋ยวไม่ทันรถไฟเที่ยวนี้วันอาทิตย์เจอกันนะ บายจ้ะ”
“จ้าแป้งหอมคนสวย” ฟิโอน่าโบกมือให้แป้งหอมไปมา
“กลับมาแล้วค่ะน้าหวาน วันนี้ที่ร้านยุ่งไหมคะ เดี๋ยวแป้งหอมไปเปลี่ยนชุดก่อนนะคะ เดี๋ยวออกมาช่วยค่ะ”
“เยอะเหมือนกันจ้ะ คนอิตาลีชอบอาหารไทย ที่ร้านเราปากบอกต่อปาก คนเลยรู้จักร้านเรามากขึ้น ไปเปลี่ยนชุดแล้วรีบออกมา” น้าสาวของแป้งหอมไม่มีลูกเพราะแต่งงานตอนอายุเยอะแล้ว
ร้านอาหารแห่งนี้ไม่ใหญ่มาก เปิดทุกวันวันจันทร์ถึงศุกร์เปิด10 โมงเช้าถึงสี่ทุ่มวัน เสาร์อาทิตย์เปิด11โมงเช้าถึงห้าทุ่มคนแน่นตลอด ต้องจองล่วงหน้าถึงจะมีที่นั่ง แป้งหอมวิ่งวุ่นช่วยเด็กเสิร์ฟอาหารอีกสามคน
“กลับกันได้แล้วจ้ะ ขอบใจทุกคนนะ พรุ่งนี้เหนื่อยกันหน่อยนะ เพราะวันหยุดยอดจองเยอะ มีทั้งทำส่งตามบ้านด้วย”
“น้าคะวันอาทิตย์นี้ แป้งหอมจะขออนุญาตไปวันเกิดเพื่อนสนิทค่ะ เธอชวนและหนูก็รับปากแล้วค่ะ หนูไม่ค่อยเห็นน้าอีวานเลยคะ น้าอีวานไปไหนคะน้าหวาน”
“ก็คงจะไปเข้าบ่อนตามเคยแหละ จะมีอะไรงานการไม่ทำน้าผิดหวังจริงๆ ที่แต่งงานกับผู้ชายคนนี้” เสียงของน้าสาวฟังดูขมขื่น
“น้าหวานต้องอดทนนะคะ แป้งหอมจะช่วยน้าหวานทำงานค่ะ” แป้งหอมพูดปลอบใจน้าของเธออย่างเห็นใจ ครอบครัวทางฝั่งแม่ของเธอมีฐานะปานกลาง แต่ฝั่งพ่อของเธอถือเป็นเศรษฐีของเมืองไทย ชีวิตหลังแต่งงานของแม่เธอเลยกลายมาเป็นผู้หญิงที่โชคดีที่ได้แต่งงานกับพ่อของเธอ เพราะพ่อของเธอท่านเป็นคนดีทำงานเก่งรักครอบครัวมาก นำพาธุรกิจให้เจริญเติบโตมาจนทุกวันนี้
“หนูทั้งเรียนหนังสือแล้วก็มาช่วยน้าที่ร้านอีก ขอบใจแป้งหอมมากนะลูกขยันจริงๆ ทั้งที่หนูไม่มีความจำเป็นซักนิด ถ้าที่บ้านหนูรู้น้าจะโดนบ่นหรือเปล่าก็ไม่รู้”
“หนูยินดีค่ะน้าเรากลับกันเถอะค่ะดึกแล้วอันตราย คุณพ่อกับคุณแม่รู้ค่ะว่าหนูมาช่วยงานน้าหวาน พวกท่านรู้ดีค่ะว่าหนูเป็นคนไม่ชอบอยู่เฉยๆ”
สองคนน้าหลานพากันเดินกลับบ้านพัก เพราะอยู่ไม่ไกลจากร้าน
แป้งหอมมาอยู่ที่อิตาลีได้เกือบสองปีแล้ว ตอนแรกก็มาเรียนภาษา หลังจากนั้นก็สอบเข้าโรงเรียนด้านแฟชั่นดีไซน์ครอบครัวของแป้งหอมที่เมืองไทย มีธุรกิจส่งออกอาหารทะเลแปรรูป ฐานะถือว่ามีอันจะกิน แต่แป้งหอมไม่เคยอวดรวย เธอเป็นคนติดดิน แป้งหอมมีพี่ชายหนึ่งคนอายุห่างจากแป้งหอมเจ็ดปี แป้งหอมเป็นลูกหลง ทั้งครอบครัวจึงรักและทะนุถนอมเธอมาก โดยเฉพาะพี่ชายของเธอหวงน้องสาวมาก พี่ชายของแป้งหอมช่วยพ่อกับแม่ดูแลธุรกิจของครอบครัว แป้งหอมหาเงินใช้เองโดยการโพสต์ขายเสื้อผ้าออนไลน์ เงินที่ครอบครัวส่งมาให้รายเดือนแทบจะไม่ได้ใช้ มาอยู่ที่อิตาลีตอนแรก ครอบครัวของแป้งหอมจะให้เธอพักที่คอนโดคนเดียว แต่น้าของเธอไม่มีลูก จึงอยากให้แป้งหอมมาพักด้วย เพราะผู้หญิงมาอยู่ต่างประเทศคนเดียวอันตราย และสามีของน้าเธอไม่ค่อยอยู่บ้าน จึงอยากให้แป้งหอมมาอยู่เป็นเพื่อนจะได้ไม่เหงา
……
ณ เพนต์เฮ้าส์สุดหรูใจกลางเมืองเวนิสที่มี สี่ห้องนอน สามห้องน้ำ ที่ลูเซียโน่ซื้อไว้เวลาขึ้นฝั่ง บางทีเขาก็มานอนค้างคืน คืนนี้เขาให้ลูคัสรับนางแบบชื่อดังมาให้เขาถึงห้อง เพราะหลายวันแล้วที่เขาไม่ได้ปลดปล่อย
“ลิซ่าดีใจมากเลยค่ะ ที่คุณเรียกลิซ่า คืนนี้ลิซ่าจะไม่ทำให้คุณผิดหวังค่ะ” ลิซ่านางแบบชื่อดังของอิตาลี ตัวอ่อนในอ้อมแขนของลูเซียโน่ เธอจัดการลอกคราบของชายหนุ่มจนเหลือแต่ตัวเปล่า แก่นกลางร่างของชายหนุ่มผงาดขึ้นมาทักทายเธอ ลิซ่าลูบไล้ลำตัวของลูเซียโน่อย่างหลงใหล
ลูเซียโน่เอนตัวลงบนที่นอน กึ่งนั่งกึ่งนอนสายตาของเขาหื่นกระหายเวลาที่มองลิซ่า ในมือของเขายังถือแก้วแอลกอฮอล์สีน้ำตาลเข้ม
ลิซ่าพรมจูบไปทั่วอกแกร่งของชายหนุ่มหญิงสาวจัดการเขาด้วยปากจนลูเซียโน่ซูดปากด้วยความเสียว
“ดีมากลิซ่าผมชอบจังเวลาคุณทำแบบนี้กับผม อ๊า…” เสียงของเขาแตกพร่า
และบทรักของทั้งสองที่ผลัดกันรับกับรุกตลอดเกือบรุ่งเช้า
ชายหนุ่มมองหญิงสาวที่หลับไป หลังจากที่ผ่านศึกหนักกับเขามา กับซากถุงยางอนามัยที่เขาใช้แล้ววางอยู่เกลื่อนห้อง
ลูเซียโน่เดินเข้าไปอาบน้ำ แล้วเดินออกไปนอนอีกห้องหนึ่ง ก่อนเขียนเช็ควางไว้ที่หัวเตียงด้วยจำนวนเงินที่เขาพึงพอใจต่อรสชาติเซ็กส์ที่เธอมอบให้ ก่อนจะกลับไปนอนที่ห้องนอนของตัวเอง พร้อมคิดว่าพรุ่งนี้คงควงลิซ่าไปงานวันเกิดน้องสาวของตนด้วย
- ผู้เขียน
