ตอนที่ 8 พลาดเอง
965 คำ
"ดื่มเยอะไปแล้วยัยจินยัยยี่หว่า" ฟารินสะกิดแขนสองเพื่อนสาว พวกเธอต่างพากันดื่มเครื่องดื่มแอลกอฮอล์ราวกับมันคือน้ำเปล่า คล้ายฤทธิ์ของมันกำลังเร่งงาน ไทป์กับเขตต่างพากันหาเรื่องสนุกมาคุย ทำเวลาล่วงเลยจนเกือบดึกแล้ว
"จะกลับแล้วหรอฟา ให้เราไปส่งนะ" ไทป์เองถึงจะดื่มเหมือนกัน ยังพอมีสติสัมปชัญญะครบดีอยู่ หันมาบอกให้เขตเตรียมตัวกลับด้วย
"เดี๋ยวเราไปเข้าห้องน้ำก่อน ฝากดูยัยจินกับยี่หวาด้วยนะท่าจะหนัก" เธอไม่ใช่นักดื่มเท่าไหร่แต่พอมองออก อาการของสองสาว เขตพยักหน้าแต่ไทป์กลับลุกตาม
"ข้างนอกคนเมาเยอะ เราเดินไปเป็นเพื่อน" ฟารินไม่ได้ขัดอะไร ข้างนอกคนเมาคงจะเยอะตามที่ไทป์บอก จึงเดินนำไปแล้วเขาถึงเดินดูข้างหลังให้อีกที หากคนอื่นมองคงคิดว่าเป็นคู่รัก เธออยากจะคิดแบบนั้นเช่นกัน
แกร๊ก!
"ไทป์ไม่เข้าห้องน้ำหรอ" เธอไม่ได้เข้าห้องน้ำช้าไปด้วยซ้ำๆ ทว่าออกมาชายหนุ่มกอดอกยังยืนพิงพนังอยู่
"เราเรียบร้อยแล้ว" เสียงดนตรีดังกระหึ่มแทบคุยกันไม่รู้เรื่อง ผู้คนเบียดเสียดไปมาตรงทางเดิน ทำร่างบางเซถลาเข้าอกแข็งแรง แทนที่ไทป์จะผลักออก เขากลับดึงโอบหลังบางให้ใบหน้าสวยแนบชิดใต้คางหนา
"อ๊ะ..ไทป์" ฟารินเชิดหน้าขึ้นรับรู้ถึงลมหายใจเจือปนกลิ่นแอลกอฮอล์ ดวงตาสองคู่สบกันยิ่งกว่าดึงดูด ค่อยๆเขยื้อนริมฝีปากหนา โดยที่เธอยังยืนเกร็ง เกือบจะเป็นสัมผัสแรกของการโดนจูบ
ฟรึ่บ! จากแสงไฟสลัวกลายเป็นสว่างจ้าบริเวณที่เธอยืนอยู่พอดี สติอันน้อยนิดรีบสั่งให้ดันตัวเองออกจากอ้อมกอด ชายหนุ่มยกมือขึ้นเกาท้ายทอย แก้เสียอาการ แต่อีกใจนึงกลัวว่าเธอเองจะโกรธ ตรงที่เขาเกือบล่วงเกิน
"พวกยัยจินรอแล้วเนอะ" ฟารินเริ่มพูดก่อน ยกยิ้มหวานให้ไทป์
"อ่อนั่นสิ ว่าแต่ฟาจะขับรถไหวหรอ" ระหว่างเดินไทป์ชวนคุยไปด้วย ยังรักษาระยะห่างเดินตามด้านหลัง จนมาถึงห้องจินนี่กับยี่หว่า พอมีสติขึ้นมาบ้าง เก็บกระเป๋าสะพายลุกขึ้น
"ไม่ห่วงแค่นี้เอง เด็กน้อยมาก"
.
.
.
วันต่อมา....
"วันนี้มีเคสติดตามส่องกล้องของหมอซีคิวนะน้องๆ" เพ็ญอธิบายงานวันนี้ให้กลุ่มนักศึกษาแพทย์ แล้วทุกวันจะรายงานเคสสำคัญต่างๆอีกด้วย
"ส่วนฟา ขึ้นไปเอารายงานเมื่อวานที่ห้องหมอซีคิวด้วยนะ" พราวโอบไหล่มนของฟาริน เธอเองเอ็นดูเหมือนน้องสาวจริงๆ จินนี้กับยี่หว่ายังดูแฮงค์ตั้งแต่เมื่อคืน จึงขอแลกเวรกับนักศึกษาแพทย์คนอื่น เท่ากับว่าวันนี้ฟารินเหลือตัวคนเดียว
"คนอื่นได้ไหมพี่พราว ฟายังเหลือเขียนส่งเคสต่อ" ฟารินพยามยกหยิบข้ออ้างมา เขาเป็นบุคคลที่น่ากลัวมากที่สุดแทบไม่อยากอยู่ใกล้เลย แค่นึกถึงภาพตัวเธอเองย่างกายเข้าใกล้เขา ขนไรอ่อนแทบลุกตั้ง
"ผอ.เราพูดแล้วคำไหนคำนั้น จริงๆเขาใจดีนะ แค่ยังไม่เห็นมุมนั้นเอง" พราวแนะนำรุ่นน้อง เวลางานใครๆต่างจริงจังเป็นเรื่องปกติ ในฐานะที่หมอหนุ่มเป็นเจ้านาย ช่างดูแลสวัสดิการพนักงานอย่างดีมาตลอด
"ใจดี?"
.
.
.
"เชิญครับ" ในตอนที่ร่างบางมาหยุดอยู่หน้าประตูห้องผู้อำนวยการชั้นบน เธอยืนนิ่งพยามทำใจดีสู้เสือ ทว่ามาโนชคนสนิทรูปลักษณ์น่าเกรงขามไม่ต่างจากเจ้านาย เปิดประตูออกมาเป็นจังหวะพอดี
"ขอบคุณค่ะ" ในตอนที่ขาเรียวก้าวเข้าห้องแล้ว ประตูถูกปิด ไร้บุคคลตามหาในห้อง ดวงตากลมไล่สอดส่องกลับพบห้องกระจกติดกัน เห็นเงาๆลางว่านั่นคือเขา ถ้าหากกลับลำเลือกลงไป อาจมีปัญหาต่อการฝึกงานครั้งนี้
"ขออนุญาตเข้าไปนะคะ" ฟารินเอ่ยขึ้นแต่ไร้เสียงตอบกลับ บรรยากาศชวนวังเวงแม้จะมีแสงสว่างจ้า มือบางจับบานประตูกระจกเลื่อนออก ครั้นมองหาแต่ไม่พบใคร
ตื๊ด! ตื๊ด! ตื๊ด!
เสียงแจ้งเตือนดังขึ้น พร้อมกับไฟแสงสีแดงกระพริบ บ่งบอกถึงความอันตราย ใจดวงกระตุกเต้นรัว พยาพยามจะเลื่อนบานประตูออกกลับถูกล็อค กำปั้นเล็กทุบรัวหวังจะขอความช่วยเหลือจากด้านนอก
"ไม่คิดว่าจะกล้าขนาดนี้" เสียงเข้มคล้ายตำหนิดังขึ้น เป็นนาทีที่เสียงต่างๆเงียบสงบลง แต่ไม่เสียงปลดล็อคของประตูแต่อย่างใด ใบหน้าหนานิ่งเรียบแววตาที่ดูอันตราย เพ่งมองมาตรงร่างบาง
"ฉันขออนุญาตแล้วนะคะ แค่อยากตามมาเอารายงานของเมื่อวานเท่านั้นเอง" ไม่รู้อะไรดล เสียงใสๆร่ายบอกยาว เหมือนขอร้องให้ปล่อยเธอไปจากตรงนี้ เท้าเล็กก้าวถอยหลังด้วยความกลัว การหายใจจู่ๆเริ่มติดขัด
"เธอพลาดเอง" นัยน์ตาคมไร้การแสดงออก ริมฝีปากหนาแสยะยิ้มเหมือนกับผู้คุมเกมส์ หยุดยืนนิ่งมองเหยื่อตรงหน้า ตอนนี้ใบหน้าสวยเริ่มเห่อแดง เม็ดเหงื่อใสๆขึ้นเต็มตามตัว
"มะหมายความว่าไงคะ!" การเปลี่ยนแปลงทางร่างกายกระทันหัน แม้แต่ทฤษฎีที่เรียนมา ยังไม่อาจวินิจฉัยได้ ภาพตรงหน้ากลับดึงดูดด้วยเรือนร่างกำยำ กลิ่นน้ำหอมชายพวยพุ่ง กระตุ้นเลือดร้อนในร่างบางสูบฉีด
"ร้องขอฉันสิ"
..............................
อย่าพลาดตอนหน้าเด้อ.....อิพี่จะไม่อ่อนโยน โปรดเตรียมทิชชู่ด่วน
- ผู้เขียน
