"จับตาดูไว้" เสียงเข้มของซีคิวบอกกับลูกน้องคนสนิท ขณะยืนอยู่ระเบียงภายในห้องชั้นบนสุดของโรงพยาบาล แววตาราบเรียบมองไปยังรถเก๋งคันเก่า ที่รู้ว่าใครคือคนขับ กำลังวิ่งขับออกจากรั้วไป
"แต่นายครับ..." มาโนชบอกคล้ายจะอะไรบางอย่างในใจ แต่ในสถานะต่อให้เป็นลูกน้องคนสนิทก็ไม่อาจล่วงล้ำเจ้านายมาเฟียได้ ยังคงยืนอยู่ด้านหลังมองตามสายตาเข้มคู่นั้น
"การเอาคืนเท่านั้นที่จบทุกอย่าง"
"แต่ตัวนายเอง อาจต้องเสี่ยงด้วยนะครับ" เขาเตือนเฉกเช่นผู้ใหญ่คนนึง ในฐานะที่ตัวเองได้ดูแลเจ้านายมาตั้งแต่เล็กแต่น้อย ไม่ผิดหากจะแสดงถึงการเป็นห่วง
"ไม่ต้องห่วง ไปทำตามที่บอก"ตั้งแต่วัยเด็กในตอนที่เสียแม่ไป โลกทั้งใบสำหรับเด็กชายคนนึง มันพังทลายไม่เหลือชิ้นดี อย่างน้อยมาโนชคือคนดูแลเขามา เป็นคนนึงอาจอยู่ในข้อยกเว้นบางกฎกติกา
"ครับ"
คอนโดฟาริน.....
แม้ว่าเวลานี้แทบจะล่วงเลยเข้าสู่เช้าของวันใหม่ ดวงตากลมยังสั่นระริกขับพ่นน้ำ
