ถ้าเป็นผู้หญิงคนอื่นอาจจะร้องไห้ฟูมฟายที่ต้องเดินออกมาจากผู้ชายที่ตนนั้นมีใจ แต่มาเรียมไม่ใช่ผู้หญิงแบบนั้น เธอเก็บอาการเก่งแม้จะเจ็บปวดเพียงใดก็ตาม รถเมล์ที่แล่นออกไปเช่นเดียวกับใจของมาเรียมแต่รถยังมีจุดหมายปลายทางที่จะจอด แต่ทว่าใจของเธอในเวลานี้มันล่องลอยไม่รู้ว่าจุดหมายปลายทาง แสงสุดท้ายที่ปลายอุโมงค์สำหรับมาเรียมแล้วเธอคงไม่มีวันหามันไม่เจอ
เมื่อมาเรียมมาถึงสถานเริงรมย์ เธอเดินเข้ามาข้างในแล้วรีบขึ้นไปข้างบน ซึ่งมันคือสถานที่ ที่เธอเรียกมันว่าบ้านและห้องนอน ซึ่งเคยอยู่ตั้งแต่เล็กจนโต ความผูกพันที่มีให้กับสถานที่แห่งนี้นั้น เธอถือว่ามันคือสถานที่ให้ชีวิตใหม่ของเธอกับมารดา พอมาเรียมเดินเข้ามาในห้องก็ต้องแปลกใจ เมื่อพบว่ามารดาทำขนมไว้เยอะมาก ที่ยังไม่เสร็จก็ยังมีอีกมาเรียมเดินเข้าไปหามารดาในห้องครัวเล็กๆ ขณะที่หญิงวัยกลางคนกำลังง่วนอยู่กับการยกขนมออกจากเตา ก่อนจะนำหม้อใหม่ขึ้นไปนึ่งต่อ
