เป็นห่วง
748 คำ
สมบุญกลับมาจากโรงพยาบาลในตอนสายของอีกวัน เธอไม่รู้หรอกว่าคนข้างห้องอยู่ไหม ตอนนี้พอขึ้นมาถึงชั้นของตัวเอง เธอก็ไม่ได้เดินมาหยุดที่หน้าห้องของตัวเอง แต่เคาะประตูห้องของคนที่เพิ่งย้ายมาพักข้างห้องตัวเองทันที ตอนนี้เธอมีเรื่องจะคุยกับเขา ทำไมเขาต้องทำแบบนี้ด้วย
ก๊อก! ก๊อก! ก๊อก!
“คุณเสริม เปิดห้องเดี๋ยวนี้นะ”
ทั้งเคาะรัวๆ และร้องเรียกเจ้าของห้องให้มาเปิดประตูให้ตัวเองโดยไม่สนใจเพื่อนร่วมชั้นเดียวกัน ตอนนี้หล่อนอยากคุยกับเขา เพราะเมื่อวานตอนเย็นพ่อกับแม่ของเธอโทรมาบอกว่าไม่ต้องโอนเงินให้พวกท่านแล้วและไม่ต้องหักโหมทำงานหนักแล้ว เพราะเขาช่วยใช้หนี้ให้ครอบครัวเธอ แถมยังให้เงินเผื่อไว้ใช้ฉุกเฉินด้วย
“คนอวดรวย เปิดประตูเดี๋ยวนี้นะ”
ก๊อก! ก๊อก! ก๊อก!
แอ๊ด!
แล้วความพยายามของสมบุญก็สำเร็จเมื่อเจ้าของห้องบิดลูกบิดดึงประตูเปิดออก เสริมเพิ่งกลับมาจากกาสิโนเมื่อตอนตีห้า เพราะที่นั่นมีเรื่องวุ่นวาย กว่าเขาและช้อยจะจัดการเสร็จก็ช้ามากแล้ว ก็เจ้านายติดเมียเด็กไม่ยอมมาเคลียร์ และงานหนักทุกอย่างเลยมาตกที่เขาและเพื่อนรักนั่นแหละ เสริมเกาหัวที่ยุ่งเหยิงพร้อมปิดปากหาวถามคนที่หน้าประตูห้อง
“อือ...มีอะไรครับ”
“มีอะไรเหรอ คุณทำแบบนี้ได้ยังไง ฉันให้คุณไปบ้านเหรอ แล้วคุณทำแบบนี้ทำไม ไปใช้หนี้ ธกส. แทนครอบครัวฉันทำไม” เธอรัวใส่ทันที โดยไม่สนใจว่าตอนนี้อีกฝ่ายจะมีอาการง่วงซึมมากแค่ไหน
“อือ...เรื่องนี้เหรอ เข้ามาในห้องก่อนสิ คุยตรงนี้รบกวนเพื่อนร่วมชั้น” เสริมฉวยมือเล็กดึงรั้งเข้ามาหาตัวเองจนสาวอ้วนเสียการทรงตัวเซมาปะทะอกตัวเอง
ว้าย!
“ไม่ต้องดึงฉันก็ได้” เธอขืนตัวเองกลับมายืนมั่นคงแล้วบิดมือเล็กออกจากอุ้งมือใหญ่แล้วเดินเข้าไปในห้องของเขาที่เปิดรออยู่โดยไม่รู้สึกหวาดกลัวหรือกังวลว่าอีกฝ่ายจะทำอะไรตนเอง เพราะจริงอย่างที่เขาบอกว่าเสียงของเธอมันรบกวนเพื่อนร่วมชั้นเดียวกัน
ปึก!
เสริมปิดประตูห้องแล้วเดินตามสาวอ้วนที่เดินไปนั่งรอที่ชุดโซฟาขนาดเล็กของห้อง เขาจึงเดินไปทิ้งตัวลงนั่งเบียดเธอบนโซฟาตัวเล็กเดียวกัน และพอจะขยับหนีสมบุญก็ขยับไม่ได้แล้ว เพราะก้นของเธอใหญ่นั่งก็แทบล้นแล้ว นี่มีเขามาเบียดอีกจึงขยับไม่ได้ พอจะลุกไปนั่งอีกตัวตรงข้าม เขาก็ตวัดแขนโอบเอวหนาของตัวเองไว้
“มีอะไรพูดมาสิครับ” ตอนนี้เขาเพลียและง่วงมากจึงเอนหัวมาซบไหล่หนาของสาวอ้วนที่เขากอดรั้งเอวกลมของหล่อนไว้
“ฉันหนักนะคุณเสริม มานั่งคุยกันดีๆ ก่อน อย่าทำแบบนี้” เธอดันหัวของเขาออกจากไหล่ตัวเองแล้วเขาก็เอนหัวไปจะหงายหลังตกโซฟาจนเธอต้องรีบกอดไว้ เขาหลับไปแล้ว เขาไปทำอะไรมาถึงได้ง่วงขนาดนี้ เพราะนี่ก็สายแล้ว ทำไมยังง่วงนอนอยู่อีก
“คุณเสริม! คุณเสริม!” เธอเรียกชื่อเขาพร้อมกับลุกขึ้นปล่อยให้เขาล้มตัวนอนลงโซฟา แล้วก็ต้องขมวดคิ้วเล็กน้อยเมื่อรับรู้ถึงความร้อนผ่าวของหน้าเขาที่มันไม่ปกติ
“คุณตัวอุ่นๆ แล้วกินยารึยังเนี่ย”
สาวพยาบาลวิชาชีพรีบลุกเดินไปหาผ้าและกะละมังใบเล็กใส่น้ำมาเช็ดตัวให้เขาทันที และชุดของเขาก็ยังเป็นชุดสูททำงานอยู่เลย อย่าบอกนะว่าไม่ได้อาบน้ำด้วย หล่อนเดินกลับมาอีกครั้งเมื่อได้ของที่ต้องการแล้ว จึงจัดการเช็ดตัวให้เขา แล้วเสื้อผ้าล่ะ หล่อนต้องถอดเสื้อผ้าให้เขางั้นเหรอ สาวอ้วนกัดปากตัวเองเม้มแน่นเมื่อต้องทำจริงๆ แต่ก็คิดว่าเขาเหมือนคนป่วยทั่วไปเหมือนที่ตัวเองเคยทำเป็นประจำทุกวัน แต่ในใจบอกว่าไม่ใช่ เขาไม่เหมือนคนทั่วไปที่เคยดูแลปฏิบัติด้วย
- ผู้เขียน
