ฉันไม่ปลอดภัยเพราะอยู่กับคุณ
1880 คำ
สมบุญเดินกลับไปประจำที่วอร์ดของตัวเองพร้อมพึมพำคุยกับตัวเอง ใบหน้าสวยของสาวอวบแดงระเรื่อ คำพูดและท่าทางของเสริมก่อนหน้านี้กทำให้หล่อนใจสั่น ให้ตายสิ เธอไม่เคยเป็นแบบนี้มาก่อนเลย แล้วเขาจะมาจีบเธอทำไม แล้วมาชอบอะไรในตัวของเธอ อ้วนก็อ้วน
“น้องบุญเป็นอะไรจ๊ะ” พยาบาลร่วมวิชาชีพที่อยู่วอร์ดด้วยกันวันนี้เอ่ยถาม
“อะ...เอ่อ ไม่มีอะไรหรอกพี่ บุญก็แค่มีเรื่องคิดนิดหน่อยค่ะ”
“จ้ะ พี่จะออกเวรแล้วนะ น้องบุญอยู่เวรถึงดึกเลยสิคะวันนี้”
“ค่ะ ช่วงนี้ทำเงินหน่อยค่ะ ต้องเก็บเงินส่งไปให้พ่อกับแม่จ่ายหนี้ ธกส. ค่ะ เดือนนี้ใช้เงินเยอะนิดเลยทำงานหนักนิดนึงค่ะ” สาวอ้วนพูดติดตลกเล็กน้อย เธอเป็นคนน่ารัก พี่ๆ พยาบาลต่างเอ็นดูเธอ หมอก็เอ็นดูพยาบาลจบใหม่ที่ขยันอย่างเธอ
“เด็กดีจริงๆ งั้นพี่ไปนะคะ กินข้าวด้วยนะ อยู่โหมงานทุกวันระวังผอมนะ”
“คิกๆ บุญก็อยากผอมนะคะพี่ แต่กินทีไรนึกว่าปอบลง เดินทางกลับบ้านดีๆ นะคะ”
“ค่ะ พี่ไปนะคะ”
สมบุญยิ้มให้พี่พยาบาลที่เดินจากไปแล้วหันมาสนใจงานตรงหน้าตัวเอง และมีพยาบาลคนใหม่มาเปลี่ยนเวรพี่ที่กลับบ้านไป เธอเอ่ยทักทายกับรุ่นพี่แล้วนั่งทำงานตรงหน้าของตัวเอง ก่อนจะถือแฟ้มไปวัดไข้ผู้ป่วยที่ตัวเองดูแลอยู่
อ่า!
พยาบาลสาวยกมือปิดปากหาวพร้อมกับมองนาฬิกาที่หน้าจอคอมพิวเตอร์ตรงหน้าตัวเอง ตอนนี้เป็นเวลาออกเวรของเธอแล้ว เธอง่วง อยากพักผ่อน อยากหลับตาแล้วไปโผล่ที่ห้องนอนเหลือเกิน นี่ต้องมาขับรถอีก แค่คิดก็เหนื่อยแล้ว สาวอ้วนเอ่ยลาเพื่อนร่วมงานเก็บข้าวของเพื่อกลับบ้าน
“ไปแล้วนะคะพี่”
“จ้า น้องบุญ” เธอเก็บของเสร็จก็เอ่ยลาพี่ร่วมงานแล้วสะพายกระเป๋าและหิ้วปิ่นโตสามชั้นสีชมพูพาสเทลของตัวเองกลับบ้านด้วยสีหน้าง่วงซึม ร่างอวบอ้วนเดินมุ่งตรงไปยังลิฟต์โดยไม่สนใจผู้คนที่เดินสวนตัวเองแม้แต่น้อย แต่ก็ต้องหยุดเท้าที่กำลังจะก้าวตรงไปยังลิฟต์โดยสารเมื่อเสียงทุ้มคุ้นหูเอ่ยขึ้น
“เลิกงานแล้วเหรอครับ”
หล่อนหันไปทางต้นเสียงทันที พอหันไปก็เห็นเขานั่งอยู่ที่เก้าอี้ที่เธอกำลังจะเดินผ่าน
“คุณเสริม”
“ครับ กลับกันเถอะครับ” เสริมลุกขึ้นยืนเต็มความสูง เขาเพิ่งเสร็จจากงานกาสิโนจึงบึ่งรถมารอรับสาวกลับบ้าน ตอนแรกไม่คิดว่าเธอยังจะอยู่เวร แต่พอมาถึงเห็นเธออยู่ที่หน้าวอร์ด เขาจึงนั่งรอเธอที่นี่ และเขามารอเธอได้ครึ่งชั่วโมงพอดี เธอก็เลิกงาน
“คุณมารอฉันเหรอคะ?”
“ครับ”
“แต่ฉันบอกว่าจะกลับบ้านเอง”
“ให้ผมขับรถไปส่งเถอะครับ ดึกแล้ว มันอันตราย แถมตอนนี้คุณก็ดูเหนื่อยๆ เพลียๆ ด้วย เดี๋ยวหลับขณะขับรถจะทำยังไงครับ ถ้าหลับในขับชนคนอื่นเดือดร้อนไปอีก” เขาพูดยาวกว่าทุกครั้งและมีเหตุผล แต่ทำให้คนฟังหน้าตึงขึ้นมาทันที
“ไม่เป็นไรค่ะ ถ้าฉันขับรถไม่ไหว ฉันเรียกแท็กซี่กลับเองได้ ขอตัวนะคะ”
“แท็กซี่เดี๋ยวนี้อันตราย กลับกับผมดีกว่าครับ” คนที่อยากไปส่งสาวยังคงพยายาม
“ฉันคงไม่โชคร้ายขนาดนั้นหรอกค่ะ อีกอย่างเราก็ไม่ได้สนิทกันถึงขั้นจะต้องขับรถไปส่งกันค่ะ”
หึ!
เสริมขำในลำคอแล้วเดินมาใกล้สาวอ้วนที่ยืนอยู่ตรงหน้าตัวเองแล้วก้มหน้าโน้มลงมาพูดกระซิบข้างหูของเธอ
“ถ้าไม่ให้ผมไปส่ง เราจะสนิทกันได้ยังไงครับ ไปกันเถอะ ง่วงไม่ใช่เหรอ”
“คือคุณมาจีบฉัน และตอนนี้ยังจะไปส่งฉันอีก คุณถามฉันบ้างไหมว่าฉันให้คุณจีบหรือเปล่าและให้คุณไปส่งไหม ซึ่งฉันตอบเลยว่าไม่ทั้งสองค่ะ หยุดมาทำแบบนี้สักทีเถอะค่ะ ทำเหมือนไม่มีตัวตนเหมือนเมื่อก่อนก็ดีอยู่แล้ว” สาวอ้วนก้าวถอยห่างจากเขาเพื่อไม่ให้คนตัวโตได้ยินเสียงหัวใจที่เต้นแรงผิดปกติของตัวเอง
“ผมทำไม่ได้ ถ้าผมทำได้ ผมคงไม่มายืนอยู่ตรงนี้ ผมรู้นะว่าคุณยังไม่มีแฟน แล้วทำไมไม่เปิดโอกาสให้ผมล่ะ ลองคุยกันก่อน”
“ฟังนะคะคุณเสริม ฉันยังไม่มีแฟนก็จริง และฉันยังไม่อยากคุยกับใครตอนนี้ด้วย ฉันเพิ่งเรียนจบทำงานได้ไม่ถึงปีด้วยซ้ำ ฉันมีพ่อแม่ต้องรับผิดชอบ ฉันไม่มีเวลามาสนใจเรื่องนี้หรอกค่ะ เข้าใจฉันด้วยนะคะ คือฉันก็ไม่ใช่คนสวยอะไรฉันรู้ และดีเท่าไหร่แล้วที่คนหล่อๆ อย่างคุณมาจีบฉันตอนนี้ ฉันรู้สึกดีใจนะคะที่คุณบอกจะจีบฉัน แต่ฉันไม่อยากทำให้คุณรู้สึกอายคนอื่นค่ะ เพราะฉันอ้วน ไม่สวย อีกอย่างฉันไม่อยากมีใครตอนนี้ด้วยค่ะ ขอตัวนะคะ” เธอพูดจบก็เดินไปยังลิฟต์ต่อ แต่แล้วก็ต้องหยุดนิ่งเมื่อถูกคว้าดึงข้อมือไว้
“ปล่อยฉันเดี๋ยวนี้นะคุณเสริม”
“ฟังผมพูดก่อนสิ คุณกลัวผมอาย แต่ผมไม่อาย คุณอ้วนจริง แต่คุณก็สวยน่ารักในแบบของคุณ ผมไม่สนใจคนอื่นหรอกก็ผมชอบของผมแบบนี้ ถ้าเรื่องพ่อแม่ของคุณ ผมช่วยคุณดูแลพวกท่านได้ ผมมีพร้อมทุกอย่างให้คุณและท่านทั้งสอง”
“อวดรวย”
“ผมไม่ได้อวดรวย ผมรวยจริงๆ ถึงผมจะเป็นแค่ลูกน้องของคุณยักษ์ แต่ผมก็มีเงินเก็บและมีหุ้นส่วนในบริษัทหลายบริษัทที่ผมซื้อไว้ ฉะนั้นคบกับผมไม่ลำบากแน่นอนคุณสมบุญ และผมก็ไม่คิดอายใครด้วย เพราะผมเลือกคุณตั้งแต่วันแรกที่เราเจอกัน” น้ำเสียงจริงจังหนักแน่นของเขาทำให้เธอยืนนิ่งไม่บิดข้อมือหนีจากมือใหญ่
“ฟังผมนะ ผมดูแลคุณกับครอบครัวได้ ผมไม่ทำให้คุณลำบากหรอก ให้โอกาสผมเถอะ ผมจะไม่เร่งรัดคุณ แต่ขอเวลาภายในสองเดือนได้ไหม ผมอยากแต่งงาน อยากมีครอบครัว”
“สองเดือน! จะบ้ารึไงคุณ สองเดือนฉันจะรักคุณได้ยังไง และฉันก็ไม่คิดว่าฉันจะรักคุณด้วยถึงแม้คุณจะหล่อก็เถอะ แล้วฉันก็ยังไม่อยากแต่งงานด้วย ฉันยังอยากใช้ชีวิตโสดอยู่”
“แต่ผมอายุเยอะแล้ว ผมอยากมีครอบครัว”
“ปล่อยมือฉันเถอะค่ะ ฉันคงเป็นครอบครัวให้คุณไม่ได้หรอกคุณเสริม” หล่อนบิดข้อมือ ใครจะว่าหล่อนเล่นตัวก็ช่าง ก็เธอคิดแบบนั้นจริงๆ เพิ่งมาจีบแล้วมาขอเวลาศึกษาดูใจนิสัยใจคอกันสองเดือนแล้วแต่งงานหลังจากสองเดือนที่คุยกัน เขาจะรีบไปไหน
“ผมอยากได้คุณเป็นครอบครัว” เขาบีบข้อมือเล็กแรงกว่าเดิม
โอ๊ย!
“ฉันเจ็บนะ ปล่อยได้แล้ว ฉันจะกลับแล้ว”
“ผมจะไปส่ง”
“เอ๊ะ! คุณนี่ยังไงนะ ก็บอกว่ากลับเองได้ไงเล่า จะอะไรกับฉันนักหนา อยากไปส่งใช่ไหม ได้…งั้นก็ไปสิ แล้วปล่อยมือฉันได้แล้ว”
“แล้วคบกันไหม”
“ได้คืบจะเอาศอก ไม่คบไม่อะไรทั้งนั้น ฉันไม่ชอบคุณ” ปากพูดอย่าง แต่ใจตอนนี้เต้นแรงเหลือเกิน ก็ตื่นเต้นและดีใจที่มีคนหน้าตาดีมาจีบมาตื๊อแบบนี้ เล่าไปใครจะเชื่อว่าเธอมีคนหล่อและรวยอย่างเขามาสนใจ ไม่มีใครเชื่อหรอก ขนาดเธอยังไม่เชื่อเลยตอนนี้ ยังคิดว่ามันคือความฝันอยู่เลย
“ตอนนี้อาจยัง แต่อนาคตใครจะไปรู้ ผมช่วยถือกระเป๋าและปิ่นโตครับ” พูดจบก็ดึงกระเป๋าที่ไหล่ของสาวอ้วนมาถือพร้อมปิ่นโตในมืออีกข้าง แล้วอีกมือก็ยังจับข้อมือเล็กเหมือนเดิมไม่ยอมปล่อยพาเธอเดินไปยังลิฟต์โดยสาร
“กดลิฟต์สิครับ รถผมจอดอยู่ชั้นใต้ดิน” เขาบอกหล่อน เพราะตอนนี้มือเขาไม่ว่าง
“ปล่อยมือฉันได้แล้ว” เธอกดเรียกลิฟต์แล้วก็สั่งให้เขาปล่อยมือตัวเองพร้อมบิดข้อมือเล็กน้อย
“จับมือดีกว่าครับ จะได้กระชับความสัมพันธ์” เขายกยิ้มมุมปากส่งให้เธอเล่นเอาสาวอ้วนก้มหน้าซ่อนความอายแทบไม่มิด
‘เขาคือคนเดียวกับที่เราเคยเจอเหรอ ใช่คุณเสริมคนนั้นเหรอ บ้าไปแล้ว เขาชอบฉันเหรอ อ้วนเขินและจะรอดไหมเนี่ย ใจก็เต้นแรงเป็นบ้า เต้นอะไรหนักหนาเดี๋ยวเขาก็รู้หรอกว่าหวั่นไหว’ เธอบ่นพึมพำต่อว่าตัวเองในใจ ตอนนี้สาวอ้วนไม่กล้าเงยหน้าขึ้นสบตาคนตัวโตที่ดึงตัวเองเดินเข้ามาในลิฟต์เลย พอเข้ามาในลิฟต์เขาก็สั่งเธอปิดประตูลิฟต์พร้อมกดชั้น บรรยากาศในลิฟต์เงียบจนน่ากลัว และเสียงหัวใจหล่อนก็เต้นแรงเหลือเกินจนต้องขยับตัวถอยห่างจากเขาไปเล็กน้อย แต่ไปได้ไม่ไกลเท่าไหร่ เพราะเขาจับข้อมือเธอไว้
“หิวไหมครับ” เสริมถามทำลายบรรยากาศที่เงียบ เพราะเขาก็รู้สึกอึดอัดเหมือนกันที่ต้องอยู่ในลิฟต์กับสาวที่ชอบ
“ไม่ค่ะ”
“แต่ผมหิว”
“งั้นไม่ต้องไปส่งฉันก็ได้ค่ะ ฉันกลับเองดีกว่า คุณก็ไปหาอะไรทานนะคะ”
“ไม่ครับ ผมจะแน่ใจว่าคุณปลอดภัยก็ตอนเห็นคุณเข้าห้องแล้วเท่านั้น”
“ฉันจะไม่ปลอดภัยเพราะอยู่กับคุณเนี่ยแหละ ปล่อยฉันเถอะ ขอร้อง ฉันไม่หนีหรอก กระเป๋าฉันก็อยู่ในมือของคุณ”
หึหึ
เสริมขำในลำคอพร้อมยอมทำตามที่เธอบอก เธอนี่นะพูดเก่งเหลือเกิน ถ้ามีหล่อนมาบ่นมาพูดข้างๆ หูทุกวัน ชีวิตของเขาคงสนุกมีสีสันขึ้น และชีวิตจะไม่มีคำว่าเหงาและโดดเดี่ยวเหมือนตอนนี้แน่นอน
พอได้รับอิสระก็ถอยไปยืนชิดผนังลิฟต์อีกฝั่งทันที เพราะไม่ต้องการอยู่ใกล้คนหน้าขรึม ให้ตายเถอะ สายตาที่เขากำลังจ้องมองเธอตอนนี้มันเหมือนกำลังจะกินเธออย่างนั้นแหละ และหน้าก็นิ่งเหลือเกิน ไม่ไหวแล้ว เธอต้องรีบหนีห่างจากผู้ชายคนนี้ พรุ่งนี้ต้องปกป้องตัวเอง กักกันตัวเองจากเขาแล้ว ขอเถอะ อย่ามารุกแบบนี้เลย เธอกลัว กลัวใจตัวเองนี่แหละ
- ผู้เขียน
