EP 15
1109 คำ
คนกำลังหาของในตู้เพลินๆ ถึงกับร้อง เมื่อมีเสียงไม่คุ้นดังจากด้านหลัง พอหันไปมองก็ปรากฏว่าเป็นหนุ่มเดิมนั่นเอง
“คุณโรเบิร์ต ช่าตกใจหมดเลยค่ะ”
“ซอรี่มากๆ ครับ ผมเห็นคุณ...เอ่อ...?”
“ช่าค่ะ”
“ครับ! คุณช่ามาทำงานแทนคุณแนนใช่มั้ยครับ?”
“ค่ะ”
“ยินดีที่ได้รู้จักครับ ผมชื่อ...”
“เมื่อกี้พี่นาถบอกแล้วค่ะ ว่าคุณโรเบิร์ต เป็นเพื่อนคุณดนตร์ใช่มั้ยคะ ที่ช่าเพิ่งทำกับข้าวเผื่อเมื่อกี้ไงคะ”
“ใช่ๆๆ ครับ”
“ข้าวผัดอร่อยหรือเปล่าคะ?”
“เอ่อ! ผมมาเข้าห้องน้ำครับเลยยังไม่ทันได้กิน แล้วนี่คุณช่ากำลังทำอะไรหรือหาอะไรอยู่ครับ”
“หาแก้วหกออนซ์หรือแก้วคาปูชิโน่ค่ะ จะเอามาลองชงกาแฟสูตรแฟลชไวท์ให้คุณดนตร์ค่ะ ส่วนของคุณโรเบิร์ตพี่นาถบอกว่าชอบสั่งลาเต้เย็นใช่หรือเปล่าคะ ช่าดูสูตรไว้แล้วค่ะ ถ้าสั่งมาก็จัดให้ทันทีค่ะ”
“โอ้! น่ารักจังเลย อิจฉาดอนนะครับ มีแต่สาวๆ คอยรุมล้อม คอยทำนั่นทำนี่ให้”
“ดอน?”
“คุณดนตร์ของคุณช่านั่นล่ะครับ ผมกับเพื่อนๆ จะเรียกว่าดอนครับ”
“อ้อค่ะ”
“ว่าแต่หาเจอยังครับแก้ว?”
“ยังค่ะ ไม่รู้ว่าอยู่ไหน สงสัยจะชั้นบนค่ะ เดี๋ยวช่าไปเอาเก้าอี้ก่อนค่ะ”
“ไม่ต้องครับ ผมช่วยเอง เรื่องกาแฟผมถนัด นี่ครับ รับรองว่าเป็นแก้วคาปูหกออนซ์แน่นอนครับ”
คนตัวสูงเปิดตู้แล้วก็เห็นแก้วทันที เลยรีบเอามาให้
“ขอบคุณค่ะ เดี๋ยวช่าลองหัดชงก่อน ไว้อิ่มมื้อเที่ยงจะยกไปให้นะคะ...”
“ไม่ต้องยกแล้ว ผมกับร๊อบจะไปกินข้าวข้างนอก”
ยังไม่ทันจะได้พูดจบ ก็มีเสียงท่านเพอร์ดังอยู่ด้านหลัง ทั้งสองหันไปมองก็เห็นแต่หน้าบึ้งๆ
“ไปทำไมวะ?”
โรเบิร์ตเกิดอาการงง
“ก็เมื่อกี้แกบ่นอยู่หยกๆ ว่าท้องยังไม่ค่อยดี เลยไม่อยากกินอาหารไทยสักเท่าไหร่ แต่แกอยากกินสเต๊กปลา และจะเลี้ยงฉันเป็นการตอบแทนที่ฉันไปทำงานแทนแกเมื่อวาน ฉันก็จะตามใจแกอยู่นี่ไง”
“ฉันก็พูดไปงั้นๆ ล่ะ ไม่เป็นไรหรอก คุณช่าทำกับข้าวแล้ว เสียดาย”
“เสียดายทำไม ให้ยกออกมากินแทนเราก็ได้”
“ไม่ไปดีกว่ามั้ย?”
“ไม่ดี! เพราะฉันเกิดอยากกินสเต๊กตามแกแล้ว อีกอย่างบ่ายนี้มีนัดกับลูกค้าข้องนอกด้วย หรือแกงก ไม่อยากเลี้ยงฉันแล้ว?”
“เปล่าๆ ไม่ใช่แบบนั้น”
“ถ้าไม่ใช่ ก็เอาเป็นว่าเราไปกินสเต๊ก โอเค๊?”
“เคๆ ไปก็ไป ไว้เจอกันใหม่นะครับคุณช่า สัญญาว่าผมจะมาชิมกับข้าวฝีมือคุณช่าอีกแน่นอน แล้วก็จะชิมลาเต้ด้วยครับ”
“ค่ะ”
“ไปยกอาหารออกมากินเลยนะ จะได้ไม่เสียของ”
เจ้านายสั่งด้วยใบหน้าบึ้งนิดๆ
“ค่ะ”
ผู้ช่วยคนใหม่ก็รับหน้าจ๋อยๆ ในใจนั้นหมั่นไส้ไม่น้อย อุตส่าห์ทำให้แทบตาย สุดท้ายก็ไปกินข้างนอก ทำไมไม่บอกแต่แรกก็ไม่รู้
“ไปนะครับคุณช่า ไว้เจอกันแน่นอนครับ”
“ได้เลยค่ะ สวัสดีค่ะคุณโรเบิร์ต”
พิชชายกมือไหว้แล้วก็ยิ้มร่าให้ เพราะชอบใจที่อีกฝ่ายเป็นคนยิ้มง่าย ไม่ถือตัวเหมือนเจ้านายที่เดินนำหน้าเพื่อนไปในทันที ราวกับจะรีบไปทำธุระด่วนๆ ทั้งที่แค่จะไปกินข้าวเที่ยงเท่านั้น
“เฮ้อ! รีบทำแทบตาย สุดท้ายก็ไม่อยู่กิน”
เลยบ่นตามหลังเบาๆ
“ดีแล้วล่ะค่ะคุณช้า จะได้มีของให้กินเพิ่มอีกไงคะ ป้าไปยกมาให้เองค่ะ คุณช่าไปนั่งรอกินเลยค่ะ” ม่อมได้ยินตอนคุยกันรีบอาสาทันที
“ขอบคุณค่ะป้า”
“มากินข้าวเร็วช่า พี่ก็จะได้ชิมฝีมือช่าด้วยไง”
นาถรดีรู้ว่าลูกน้องคิดอะไรอยู่ เลยกวักมือเรียกให้ไปนั่งข้างๆ หลังจากเจ้านายกับเพื่อนเดินไปเข้าลิฟต์แล้ว
“ใช่ พี่สองคนก็จะได้ชิมด้วยไง”
ตุลยพรเองก็สงสารน้องเล็กเช่นกัน เพราะอุตส่าห์ทำ แต่เจ้านายดันไม่อยู่กิน แปลกไม่น้อย ทั้งที่ไม่มีคิวออกไปไหน ปกติเที่ยงวันศุกร์เวลาโรเบิร์ตมาหาก็จะกินข้าวด้วย ต่อให้โรเบิร์ตบ่นว่าอยากกินอะไรร้านไหน ก็ไม่ยอมเปลี่ยนแผนออกไปข้างนอกแน่นอน
เพราะเจ้านายไม่ค่อยชอบรถติด และอากาศร้อนๆ จะนัดใครที่ไม่ใช่ลูกค้า ก็ให้มาที่ออฟฟิศมากกว่า มีห้องรับรองสะดวกสบายไว้คอยต้อนรับ ครัวก็มีให้เลขาหุงหาอาหาร หรือไม่ก็สั่งร้านแถวนี้มากินแทนได้
“ไหน ทำอะไรไว้บ้าง?”
พอม่อมยกถาดมาวางบนโต๊ะ นาถรดีก็ส่งเสียงหวานๆ ให้ผู้ช่วยคนใหม่ พร้อมกับเลื่อนชามก๋วยเตี๋ยวที่ม่อมจัดไว้ไปให้อีกต่างหาก
“ข้าวผัดกุ้งกับต้มจืดเต้าหู้หมูสับค่ะพี่ ให้ช่าเอาไปอุ่นมั้ยคะ? จะได้กินร้อนๆ”
พิชชาส่งเสียงอ่อยให้ พร้อมกับมองอาหารตาละห้อย
“ไม่ต้องหรอกจ้า ยังร้อนอยู่เลย ไหนขอชิมหน่อย ความจริง ที่คุณดนตร์ยังไม่กินวันนี้ก็ดีเหมือนกันนะ พี่จะได้ลองก่อนไง แล้วจะได้บอกด้วยว่าจะถูกปากแกหรือเปล่า ตอนช่าทำพี่ก็มัวยุ่งๆ เลยไม่ได้ไปชิม”
“จริงด้วยค่ะพี่”
ถึงจะเคืองที่เจ้านายเมินมื้อเที่ยง แต่คิดอีกทีก็ดีเหมือนกัน จะได้ให้คนอื่นชิมก่อน
“โอ้ว! อร่อยเลยล่ะช่า ว่าแต่ไม่มีน้ำปลาพริกเหรอจ๊ะ? คุณดนตร์กินเผ็ดนะ ต้องใส่พริกเยอะๆ ด้วย แล้วต้องเป็นพริกขี้หนูสวนเท่านั้นนะ หั่นกระเทียมจีนใส่ไปด้วย”
“ตายแล๊ว! ช่าลืมไปเลยค่ะ”
“นั่นไง! ดีแค่ไหนแล้วที่แกไปกินข้างนอก ไม่งั้นได้เป็นเรื่องกันพอดี จำไว้เลยนะช่า ว่าทำอะไรต้องอย่าให้ขาดตกบกพร่อง ไม่งั้นช่าเจอแกสวดยับแน่ๆ เลย ถ้าไม่แน่ใจอะไร หรือไม่รู้ ก็ให้รีบมาถามพี่ก่อน”
“ค่ะพี่ เฮ้อ! วันนี้รอดตัวไปเรา”
พิชชายิ้มร่าออกมาทันที จากที่เคืองขุ่นเจ้านายนิดๆ ก็กลายเป็นโล่งใจแทน แล้วบอกตัวเองว่า จะไม่ให้เรื่องแบบนี้เกิดขึ้นอีก และจะรอบคอบกว่าเดิม จะจัดทุกอย่างให้ครบและจะถามนาถรดีก่อนเสมอๆ
- ผู้เขียน
