EP 3
1171 คำ
“มื้อเช้ามาแล้วค่ะคุณดนตร์”
หนึ่งในสามของผู้ช่วย เดินเข้ามาในห้องด้วยใบหน้าเปื้อนยิ้ม ในมือนั้นมีถาดมื้อเช้าเช่นเคย เจ้านายหนุ่มกลับยังคงให้ความสนใจกับข่าวมากกว่า
“เช้านี้แนนมีปาเปต์ โวดัวส์ให้ คุณดนตร์นะคะ รับรองว่าอร่อยถูกปากแน่ๆ ค่ะ เพราะแนนทำตามต้นตำรับที่อาจารย์สอนมาทุกขั้นตอนเลยค่ะ”
นันทิยา ผู้ช่วยเลขาหมายเลยสาม ยกจานกระเบื้องเนื้อดี มีอาหารต้นตำรับจากบ้านเกิดของเจ้านายออกไปวางให้ตรงหน้า กาแฟ น้ำเปล่า และผลไม้เป็นรายการต่อไป
“คุณดนตร์ทานเลยนะคะ แนนอุ่นมาให้ร้อนๆ แล้วค่ะ รอนานไปเดี๋ยวจะเย็นนะคะ” คนเป็นเจ้านายนั้นก็ยังคงไม่ว่าอะไร นอกจากจ้องหน้ากระดาษในมือ
“คุณดนตร์ให้แนนหั่นไส้กรอกเป็นชิ้นๆ ไว้เอามั้ยคะ จะได้ไม่เสียเวลา”
ผู้ช่วยเลขาไม่รอคำอนุญาตสักนิด ก็เลื่อนจานไส้กรอกที่สั่งตรงมาจากแคว้นโวด์ นอนขดตัวอยู่บนมันฝรั่งกับต้นหอมบด ตุ๋นจนได้ทีอยู่อย่างเอาอกเอาใจมาเตรียมจะหั่นแล้ว
“ไม่เป็นไร ผมทำเอง ผมขอสลัดผักสดเพิ่มหน่อยครับ”
เจ้านายจำต้องวางหนังสือพิมพ์ลง ใบหน้าที่บึ้งอยู่แล้วบึ้งเพิ่มขึ้นอีก ด้วยเกิดอาการหงุดหงิดขึ้นมาอีกระดับ เมื่อคิดถึงเรื่องที่ทำให้ขุ่นข้องหมองใจเมื่อวานนี้ขึ้นมา เลยหาทางไล่ผู้ช่วยเลขาไปให้ไกลๆ ทันที
“ได้เลยค่ะ รอแป๊บนะคะ”
ดนตร์มองตามช่วงขาขาวยาวเรียวโผ่พ้นกระโปรงสั้นๆ ลงมาด้วยสายตาเบื่อหน่าย จากปกติที่พอทนได้ กับการถูกผู้ช่วยเลขามาอ่อยให้ แต่วันนี้กลับรำคาญขึ้นมาจนไม่อยากทนเอาเสียเลย
“มาแล้วค่ะ แนนมีลูกแพร์สดใหม่มาให้ด้วยแพ็คหนึ่งค่ะ”
คนเดิมเข้ามาด้วยใบหน้าเปื้อนยิ้ม ในมือมีถาดใบเดิมถือมาวางไว้ จากนั้นก็ทรุดกายลงนั่งกับเก้าอี้ตัวตรงข้ามกับเขา และด้วยความที่โต๊ะเป็นกระจกใสแจ๋ว
ดวงตาสีเทอคอยคู่นั้นเลยเห็นสองนั่งเรียวยกขึ้นไข้วกัน และที่เห็นมากไปกว่านั้นก็คือ ชั้นในสีขาว ถ้าเป็นสาวคนอื่น เขาคงได้กินแทนมื้อเช้าไปแล้ว แต่กฏเหล็กของเขาคือไม่ข้องแวะกับพนักงานทุกระดับชั้น
ต่อให้สวยยังไงก็ตาม หรือถ้าจะข้องแวะ ก็ต้องให้พ้นสภาพพนักงานหลังจากนั้น ตบรางวัลด้วยเงินก้อนงามและของมีค่าอะไรก็ว่าไปและอีกเช่นกันว่าเป็นปกติ เขาก็คงจะนั่งเฉย
ปล่อยให้คนตรงหน้าอ่อยไปเรื่อยๆ ถือเป็นอาหารตา ไว้ให้จิตใจผ่อนคลาย แต่มาวันนี้และตอนนี้ ตอนที่ถึงผู้หญิงปากจัดโคตรๆ เมื่อวานมากวนอารมณ์ไม่เลิกรา ทำให้เขาไม่อยากปล่อยเอาเสียเลย
“เดี๋ยวแนนหั่นไส้กรอกให้นะคะ”
นันทิยายกจากอาหารไปจากหน้าเขา เพราะอยากจะเอาอกเอาใจ เพื่อหมายว่าเขาจะพ่ายแพ้ต่อกฏเหล็กที่ตั้งไว้มานานปี เขาก็ยิ่งเกิดอาการรำคาญสุดๆ
“ไม่เป็นไร ออกไปเรียกคุณนาถให้ผมที ผมมีเรื่องด่วนจะคุยด้วย”
“เดี๋ยวนี้เลยเหรอคะ ไม่กินอิ่มก่อนล่ะคะ แนนจะได้ปอกลูกแพร์ให้ด้วยค่ะ”
อีกฝ่ายต่อรองด้วยใบหน้าเปื้อนยิ้ม เพราะปกติก็มักจะคอยทำนั่นนี่ให้เจ้านายหนุ่มเวลากินข้าวอยู่แล้ว และเป็นแบบนี้มาจนจะครบกำหนดผ่านช่วงทดลองงานแล้ว
“ใช่”
เจ้านายทำตาหน้าดุๆ ใส่ คนอยากเอาอกเอาใจเลยจำต้องลุกเดินออกจากห้อง ถึงจะขัดเคืองในใจเล็กน้อย แต่ก็เก็บเอาไว้ไม่แสดงใดๆ ให้ใครเห็น
“พี่นาถคะ คุณดนตร์ให้ไปหาค่ะ บอกว่าเรื่องด่วนค่ะ”
บอกเลขาใหญ่แล้ว ตัวเองก็เดินเข้าห้องไปดังเดิม เพราะคิดว่าจะปอกลูกแพร์ให้เจ้านาย
“ขอผมคุยกับคุณนาถแค่สองคน”
นันทิยากำลังจะทรุดกายลงนั่งที่เดิมถึงกับหยุดกึก แต่เมื่อไหร่ที่ส่งภาษาไทย ใบหน้าอันเคร่งเครียดและน้ำเสียงเข้มๆ มา นาถรดีรู้ในทันทีว่าเป็นเวลาจริงจังของงานแล้ว แถมยังเห็นถึงความผิดปกติอะไรบางอย่างของเจ้านายเข้าให้แล้ว เลยพยักหน้าให้ผู้ช่วยออกจากห้องไป
“มีอะไรคะ?”
พอได้อยู่ด้วยกันตามลำพังแล้ว ก็ส่งสีหน้าเป็นการเป็นงานให้เจ้านายทันที จากนั้นก็นั่งตามสายตาของเจ้านายที่ปรายมาหา เป็นสัญญาณว่าจะคุยนาน
“แจ้งนันทิยาด้วยว่าไม่ผ่านโปร”
“หา! อะไรนะคะ?”
นาถรดีงงไม่น้อย เพราะเห็นเจ้านายก็มีท่าทีพอใจที่ได้ผู้ช่วยคนนี้มา
“คุณนาถก็รู้ว่าผมไม่ชอบพูดซ้ำ”
คนตักมื้อเช้าคำแรกเข้าปากส่งเสียงหนักๆ และด้วยท่าทีเอือมระอาคนที่เพิ่งตัดสินใจไล่ออก
“ทำไมล่ะคะ? นาถจะได้ไปบอกแนนถูก”
“ข้อหามาอ่อยผมไม่ถูกเวลาไง แล้วก็ประกาศหาคนใหม่วันนี้เลยนะ จะได้มาเรียนรู้งานเร็วๆ ก่อนคุณนาถลาคลอด”
นาถรดีท้องลูกคนที่สามได้สองเดือนแล้ว เลยต้องหาผู้ช่วยมาเพิ่มอีก ตอนไม่อยู่เจ้านายจะได้ไม่ยุ่งวุ่นวายมากนัก
“แต่ความจริงไม่ต้องหาใหม่ก็ได้มั้งคะ มีเกตุกับตุ่นแล้วตั้งสองคน นาถจะลาคลอดแค่สองเดือนพอค่ะ จะได้รีบกลับมาช่วยงานคุณดนตร์ต่อ”
เพราะผู้ช่วยคนที่สามนี้ เจ้านายให้ไล่ออกมาสองคนแล้ว ข้อหาไม่ถูกใจหลายอย่างกับข้อหาแต่งหน้าจัด ส่วนคนนี้เจอข้อหาอ่อยไม่เลือกที่ไม่เลือกเวลา เลยไม่รู้จะหาใครมาให้แล้ว
“ลาตามปกตินั่นล่ะ แล้วก็หาคนใหม่มา”
“ค่ะ คุณดนตร์อยากได้คนแบบไหนคะ? นาถจะได้หาถูก”
สามคนที่ถูกไล่ออกนั้น ตัวเองเป็นคนเลือก ส่วนคนนี้ขอไม่ยุ่ง จะได้ถูกใจเจ้านายบ้าง
“ใครก็ได้ที่ทำงานคล่องๆ ไม่ห่วงเรื่องแต่งหน้าทาปากหรือทำผม ไม่เอาพวกใส่สั้นๆ มานั่งรออ่อยผม ไม่เอาพวกบอบบาง ให้ทำอะไรก็บ่นเหนื่อยหรือทำไม่ทัน ไม่เอาพวกเรื่องเยอะ ให้ไปนั่นด้วยก็ติดอะไรร้อยแปด ขอเป็นพวกสั่งปุ๊บพร้อมไปปั๊บ เรียกว่าถึงไหนถึงกัน ไปไหนไปกัน ไม่เอาพวกเกี่ยงว่าเรียกใช้งานวันหยุดแล้วงอแง ไม่ว่าผมเรียกใช้เมื่อไหร่ต้องพร้อมสำหรับผมเสมอ ไม่เอาพวกเด็กจบใหม่ไร้ประสบการณ์ด้วยนะ
ขี้เกียจสอน”
- ผู้เขียน
