หวั่นไหวเพราะใจหวั่น... ความผูกพันกลับผันแปรเปลี่ยน...
สับสนเพราะใจคนไม่แท้เที่ยง... ไม่อยากแคร์แต่ใจมองเห็น..
หม่นหมองปนหมองเศร้า... หวิวไหววาบเคล้าความเดียวดาย...
พลั้งเผลอในใจกาย... แต่มิวายใจเจ็บเอง...
อยู่ๆ บทกลอนก็ลอยเข้ามาในห้วงความคิด มันช่างตรงใจตรงกับความรู้สึกตอนนี้ของเธอยิ่งนัก เธอเริ่มหวั่นไหวกับจาคอบ แคร์ความรู้สึกของเขามากกว่าความรู้สึกของตัวเอง
“ไปก็ได้ค่ะ แต่ห้ามออกนอกทางเด็ดขาดนะคะ! หากคุณจะให้พิชไปด้วย”
จาคอบคลี่ยิ้ม หน้าชายหนุ่มบานแปดกลีบ ใหญ่กว่าดอกทานตะวันที่คลี่กลีบรับแสงอรุณยามเช้าเสียอีก พิชชาวีร์สะบัดค้อนให้ชายหนุ่ม เธอหลงกลเขาซ้ำอีกครั้งแล้วใช่ไหม? แค่จาคอบทำสลดเศร้าเธอก็หลวมตัวทำตามความต้องการของเขาแบบไม่บิดพลิ้ว
เสียงฮึมเพลงดังอยู่ในลำคอ เสียงไพเราะเพราะพริ้งสะดุดหัวใจพิชชาวีร์ เธอไม่อยากเชื่อเลยว่าชายหนุ่มที่ดิบเถื่อนและออกจะหื่นห่าม จะมีมุมมุมหนึ่งที่แ
