“แต่... ไปก็ดีค่ะ พิชจะได้ซื้อของใช้ส่วนตัวด้วย ออกไปอู้งานกันสักครึ่งวันดีไหมจ๊ะ” เธอเอ่ยยิ้มๆ มองหน้าม่อยของเลขานุการสาวที่ผลิบานเหมือนดอกไม้แย้มกลีบ
“ค่ะๆ เดี๋ยวรานีไปจัดเตรียมเอกสารก่อนนะคะ หาสถานที่เป็นส่วนตัวก็ได้ค่ะ คุณพิชจะได้ไม่เบื่อ” เลขานุการสาวเอ่ยเสียงกระตือรือร้น เธอรีบร้อนขอตัวไปจัดเตรียมเพื่อโชคดีเจอกับหนุ่มหล่อนัยน์ตาชวนฝันคนนั้นเธอจะไม่ปล่อยให้โอกาสหลุดมือไปแบบครั้งก่อนอีกแล้ว
“คุณลงคาถาไว้ที่หน้าผากหรือไงคะจาคอบ รานีดูอยากเจอคุณมากผิดปรกติ” พิชชาวีร์พึมพำเสียงอ่อนๆ เธอเองก็อยากเจอเขาเหมือนกันเพราะความเงียบเหงาจู่โจมและเธอมักจะนึกถึงนัยน์ตาคู่คมของจาคอบทุกครั้งยามเผลอตัว
เหมือนหัวใจสองดวงจะสื่อถึงกันจาคอบออกมาเดินโต๋เต๋กลางห้างสรรพสินค้าและเขาก็หวังว่าจะได้เจอพิชชาวีร์เหมือนครั้งนั้น ชายหนุ่มร่างสูงใหญ่เด่นสะดุดตา เขาใส่กางเกงทหารตัวเก่งกับเสื้อยืดสีเข้มพอดีตัว แผงอกตึ
