อากาศยามนี้ร้อน แสงแห่งวันร้อนแรงที่สุดในรอบวัน แต่กลับไม่เท่ากับอารมณ์และความรุ่มร้อนในใจของชายหนุ่มที่กำลังขี่จักรยานยนต์คู่ใจ เพราะคนมีเรื่องร้อนรุ่มความเร็วรถจึงเพิ่มขึ้นจนคนที่ซ้อนอยู่ด้านหลังต้องกอดเอวคนขี่แน่น พร้อมเสียงปรามดังเป็นระยะๆ และดังแข่งกับเสียงลมหวีดหวิวที่ผ่านหน้าไป
“จะรีบไปไหนนะ พญา ช้าๆ หน่อย ช้าหน่อย สิ โว้ย! จอดเดี๋ยวนี้ฉันไม่อยากไปตายกับแกนะ” สุดท้ายเธอก็เก็บอาการไว้ไม่อยู่ ตะโกนใส่หูของคนด้านหน้าลั่น และก็ได้ผลจักรยานยนต์คันเท่ของสัภยาค่อยๆ ชะลอแล้วจอดสนิทที่ข้างทางสายเปลี่ยว
ตีรณารีบลงมายืนเท้าสะเอวจ้องหน้าอย่างเอาเรื่องพร้อมหายใจฟืดฟาด
“ไม่ไปแล้วใช่ไหม ผมจะได้ไปต่อ” สัภยาไม่สนใจท่าทีของตีรณา ทำท่าจะออกรถ แต่ก็ชะงักเอาไว้เมื่อหมวกกันน็อคถูกดึงจนต้องเอียงศีรษะตาม
“แกจะไปไหน”
“ก็ไปดูงาน ป้าก็รู้” เขาพยายามดึงมือเธอออกจากหมวกกันน็อก แต่ตีรณาไม่ยอมซ้ำยังกระชากจน
