สถานที่ซึ่งสัภยาพาตีรณามาทานอาหารหรูหราเหมาะสมกับชุดที่เธอสวมใส่ แต่เมื่อมองดูตัวเขาเองกลับเป็นชุดสบายๆ เสื้อยืดกางเกงยีน กับแจ็กเก็ตตัวที่พยายามยัดเยียดให้เธอใส่แต่ไม่สำเร็จ เมื่อเดินเข้าไปในร้านทั้งคู่ก็ตกเป็นเป้าสายตาทันที สัภยายักไหล่เล็กน้อยเมื่อหันมาสบตาหญิงสาวข้างกาย ดึงแขนเธอมาคล้องแขนเขาแล้วเดินตามบริกรซึ่งเข้ามาสอบถามแล้วพาทั้งสองไปที่โต๊ะทันที
“เกลียดจริงพวกสายตาเหยียดหยาม ดูถูกคนแค่มองภายนอก”
สัภยาพูดไม่ได้เบาเลย จนตีรณาต้องเอียงคอมองเขา พอจะเข้าใจว่าเขาหมายถึงอะไร แล้วเมื่อเธอเหลียวไปมอง คนพวกนั้นก็หลุบสายตากันเป็นแถว จนเธอเองอดอมยิ้มไม่ได้ มันก็จริงอย่างสัภยาพูด คนที่แต่งตัวสวยนั่งในร้านหรู ไม่มีสิทธิ์จะเหยียดหยามและวิพากษ์วิจารณ์คนอื่น ไม่ว่าทางวาจาหรือสายตา หลังจากได้ที่นั่งและสั่งอาหารไปแล้ว ตีรณาก็อดถามกระเซ้าชายหนุ่มไม่ได้
“ไม่อายเค้าหรือยังไงแก ควงป้าหัวยุ่งอย่างฉัน
