"อนงค์"
ตีรณาสะดุ้งตกใจตื่น แล้วลุกขึ้นนั่งอย่างงุนงง เธอปาดเหงื่อบนใบหน้าหวังว่ามันจะรู้สึกดีขึ้น แล้วหายใจช้าๆ เมื่อมองรอบตัวจึงรู้ว่าสายแล้ว
“ฝันบ้าบออะไร” ก่อนรีบควานหาโทรศัพท์มือถือที่จำได้ว่าก่อนหลับเธอเพียรโทร.หาสัภยาแต่ไม่สำเร็จ หน้าจอมือถือไม่ปรากฏว่าชายหนุ่มจะโทร.กลับมา ตีรณาคิดจะโทร.ไปอีกครั้งพอดีจังหวะนั้นประตูห้องก็ถูกเคาะ พร้อมเสียงเรียกของแม่
“ตีๆ ตื่นหรือยังลูก เป็นอะไรหรือเปล่า”
“ตื่นแล้วค่ะแม่” ตีรณารับรู้ถึงความกังวลในน้ำเสียงมารดา จึงรีบตอบกลับไป แล้วเดินไปเปิดประตู
ญาดายืนมองอยู่หน้าประตูแล้วยื่นมือมาแตะตัวแตะหน้าผากที่มีผมรุ่ยร่ายริมผมเปียกชื้นของลูก
“ไม่สบายหรือเปล่า ทำไมตื่นสายจัง”
“ตีสบายดีค่ะแม่ แต่นอนฝันเพลินไปหน่อย ขอโทษที่ทำให้เป็นห่วงค่ะ” ฝันเพลินของเธอคือฝันที่ทำให้ตกใจตื่น ใจยังเต้นไม่เป็นส่ำ แต่ยังไม่พร้อมจะเล่าให้มารดาฟัง
“ไม่เจ็บไข้ก็ดีแล้วลูก”
