บทที่๘
แผ่นหลังของผู้หญิงคนนั้นไหวสะท้าน มันคืออาการของคนกำลังร่ำไห้ เธอเป็นใคร คนงานหญิงหรือ ดูจากเครื่องแต่งกายก็ไม่น่าจะใช่ ร่างที่หันหลังนุ่งผ้าถุงหรือกระโปรงยาวคลุมเข่า เสื้อแขนกุดสีชมพูอ่อนแบบเข้ารูปยาวคลุมสะโพก สวมถุงน่องสีขาวและรองเท้าคัทชูสีขาว แต่งตัวแบบนี้ถึงไม่เห็นหน้าก็มั่นใจว่าไม่ใช่คนงานที่กำลังปรับพื้นที่สำหรับการก่อสร้างแน่
ตีรณามองอย่างสนใจเพราะไหล่ที่ไหวนั้นชวนให้นึกกลัวไปถึงการคิดสั้น เธอกดถ่ายรูปไปสองสามครั้ง พร้อมเดินเข้าใกล้เรื่อยๆ เพราะอยากพูดคุย แต่เหมือนผู้หญิงคนนั้นจะก้าวเข้าไปใกล้ริมคลองมากขึ้น ตีรณารีบวางกล้องลงกับพื้นแล้ววิ่งเข้าไปเพื่อห้ามหากผู้หญิงคนนั้นคิดจะกระโดดลงไปจริงๆ
‘คุณอย่านะ’ เธอส่งเสียงไปก่อน แต่ไม่ทันการผู้หญิงคนนั้นกระโจนลงน้ำไปแล้ว
‘คุณ’ ตีรณาร้องเรียกตกใจ ก่อนกระโจนลงไป เธอดำผุดดำว่ายเพื่อหาร่างของหญิงสาวคนนั้นที่เหมือนจะจมดิ่งหายไปทันท
